d'n Hadeejer september 2006

maandblad voor Heeswijk en Dinther Interview met Merlijn van den Wittenboer Jaargang 03 Nummer 9 September 2006

3 Colofon D’n HaDeejer, maandblad voor inwoners van Heeswijk en Dinther Redactie: Annemieke van der Aa Jacques van der Meijden Harry Mikkers Ad van Schijndel Medewerkers aan dit nummer: Camiel Bissels Robert Deckers Kelly Dortmans Maartje van Eerd Henk Habraken Anita Jacobs Marko Konings Toon Konings Hans Lakwijk Tonny van Liempt Riet Mariën Cathelijn van der Meijden Jeroen de Mol René van der Pas Bart van Schijndel Jan Schuurmans Wim Smits Michel van de Wetering Vormgeving: Lobke van Aar Antje van Deursen Corina van Drunen Carlijn van der Steijn Monique van de Ven Fotografie: Astrid van den Broek René Kuijs Tamara Sigmans Trudy van de Wetering Piet van Zutphen Kopij/informatie: E-mail: redactie@hadeejer.nl Advertenties: E-mail: advertentie@hadeejer.nl Bel Harry Mikkers: 06-53222239 Vragen over bezorging: Bel Toon Konings 06-53584742 Jaarabonnement niet-inwoners: € 36,00 incl. verzendkosten Druk: Drukkerij Berne, Heeswijk Oplage: 3150 stuks D’n HaDeejer is een uitgave van Stichting Dorpsnieuws. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. Succes Voorwoord Het EST is me toch wel een succes geweest. Weken na het schuttersevenement wordt er her en der nog druk over gesproken, in positieve zin wel te verstaan. Vooral de optocht op zondag was voor veel inwoners het hoogtepunt. Behalve voor die ene die ons een ingezonden brief stuurde. Als oud-Dinthernaar tegenwoordig woonachtig in Heeswijk keek deze lezer al wekenlang uit naar hét moment. Dat was voor hem het moment dat de Dintherse harmonie in vol ornaat door zijn nieuwe woonplaats, Heeswijk dus, zou schrijden. Inderdaad zou, want het liep allemaal wat anders. De vermakelijke brief hierover is te lezen op pagina 15 in de rubriek Ingezonden. Na een korte zomerstop waarin we het even wat rustiger aan hebben gedaan wat betreft het aantal pagina’s, is deze HaDeejer weer op volle sterkte. Dat betekent 36 pagina’s leesplezier met een gevarieerd aanbod. Een mooi interview met Merlijn van de Wittenboer, tegenwoordig vooral bekend als eigenaar van de Fazanterie, maar ook een man die veel met kunst, cultuur en sociale betrokkenheid heeft. Een beroepsmilitair verhaalt over zijn tijd in Afghanistan en we richten onze blik op zwemvereniging Gorgo, al jarenlang een van de gezondste sportclubs in HaDee. Want dat goed nieuws geen nieuws zou zijn, die vlieger gaat voor ons niet op. Dit, de vaste rubrieken en nog veel meer is allemaal te lezen in deze HaDeejer. Op het moment van schrijven genieten we nog van heerlijk nazomerweer, hopelijk blijft het nog even zo en kan dit septembernummer nog in de tuin gelezen worden. Veel leesplezier! De redactie 9

Advertorial

Henit num zzriusto diat volendipisit vullaore feugiate esequat, volore dolent volut. 5 Wil je eens omschrijven wat autisme is? “Kinderen met autisme nemen waar in fragmenten. Door deze gefragmenteerde waarneming is het moeilijk om verbanden te zien ofwel de samenhang te zien tussen de onderlinge waarnemingen. Hierdoor is de wereld onvoorspelbaar en onduidelijk en hebben deze kinderen mensen in hun omgeving nodig, die hen helpen de puzzelstukjes op zijn plaats te leggen.” Wie is Jacqueline van Crey? “Als psychiatrische verpleegkundige heb ik de laatste jaren gewerkt bij Reinier van Arkel in Den Bosch als zorgcoördinator. Ik had niet alleen contact met de cliënten en hun familie, maar ook met bijvoorbeeld werkgevers en allerlei instellingen.” Waar ging het fout? “Voor elke handeling moesten we gaan scoren: tijdschema, reistijd, vergadertijd, enz., alles moesten we gaan bijhouden. Dat ging me te ver. Ik ben liever met mensen bezig. Ik trok mijn stoute schoenen aan en diende mijn ontslag in.” Met risico dus? “Een prettige bijkomstigheid is dat mijn man ook in deze sector werkzaam is en volledig achter mijn beslissing staat. Daar komt bij dat ik door mijn ervaring al veel had gewerkt met een PGB (persoons gebonden budget). Dat betekt dat je cliënt zelf de zorg inkoopt die hij nodig heeft.” Dus je bent nu als zelfstandige bezig? “Ja en dat is heerlijk. Je hebt nu een gesprek met een cliënt en eventuele ouders en informeert waar de interesses liggen. En dan moet je allerlei dingen gaan regelen en uitzoeken. Je komt er ook achter dat vele verenigingen bol staan van vooroordelen. Maar laten we eerlijk zijn: kinderen met autisme trekken het niet op bijvoorbeeld een voetbalclub, want dat is soms te hoog gegrepen gezien hun beperking. En dus zitten die kinderen vaak thuis en voelen zich eenzaam.” En daarom een weekendlogeeropvang? “Nou ja, ik ben creatief, heb veel ideeën, organiseer graag en het lijkt me leuk iets van de grond te tillen. Collega Kim van den Boogaart had ook al plannen en wij vonden elkaar. Kinderen met autisme hebben vaak moeite met het maken van vriendjes en het onderhouden van vriendschappen, gaan nooit logeren want dat is lastig voor zowel het kind als degene waar ze naar toe gaan. Ze worden ook niet snel uitgenodigd door bijvoorbeeld familie, omdat het een speciale aanpak vraagt. En aangezien hier helemaal niets is voor zulke kinderen moet je er zelf iets aan doen.Maar dat gaat wel allemaal officieel hoor! Op allerlei fronten willen we aan de kwaliteitseisen voldoen.” Heb je nog andere plannen? “Een weekendje per maand de ouders en familie te ontlasten van de zorg is niet veel en ook de kinderen zelf willen meer aan bod komen. Zo zou woensdagmiddag- en zaterdagopvang wenselijk zijn. Maar een geschikte ruimte hiervoor moet nog gevonden worden. Verder zou het goed zijn personen die beperkt zijn ook mee te laten tellen. Er zijn nog te weinig mensen die daartoe initiatief nemen. Als je op een eilandje leeft kan je geen gebruik maken van elkaars kwaliteiten. Zomaar een voorbeeld: een computercursus voor personen boven 55 jaar? Waarom bied je andere doelgroepen niet de mogelijkheid om hieraan mee te doen?We zijn toch één gemeenschap? We zouden elkaar kunnen verrijken en gebruik kunnen maken van elkaars mogelijkheden in plaats van uit te gaan van de beperkingen. Ik ben nu ook actief als bestuurslid van het Integraal Platform Gehandicapten Bernheze. Dit platform houdt zich bezig met het adviseren van de gemeente aangaande beleid voor alle mensen met een beperking in Bernheze.We bundelen ervaringen en krachten om samen met de gemeente tot een goede afstemming te komen, zodat mensen met een beperking volwaardig kunnen deelnemen aan het maatschappelijke leven in Bernheze.” JvdM De wereld als een onopgeloste puzzel Autistische kinderen gaan uit logeren in Heeswijk-Dinther Jacqueline van Crey Een weekendje per maand de ouders en familie ontlasten van de zorg voor autistische kinderen. Dat is de gedachte achter het plan van Jacqueline van Creij om een weekendlogeeropvang voor autistische kinderen in het leven te roepen. Per 21 oktober kunnen ze terecht bij Looz Corswarem Hoeve, waar zij in principe zes keer één weekend per maand kunnen logeren.

Import over HaDee 7 In deze rubriek geven ‘immigranten’ hun visie over hun wel en wee te HaDee. Deze keer gingen we op bezoek bij Yvonne (42, geboren en getogen te Venray) en Camiel (45, geboren te Beek en Donk, opgegroeid in Venray) Aarts-Arts, en hun drie meiden, Marjolein (12), Caroline (10) en Lysken (6). Zij wonen sinds 1996 in de ‘Mariahoeve’, de voormalige boerderij van de familie Juijn, aan de St. Servatiusstraat 28 in Dinther. Yvonne werkt twee ochtenden in de week bij peuterspeelzaal ’t Hummelhonk en geeft massage aan huis. Camiel is advocaat en zetelt in Schijndel en Uden onder de naam Bouman Advocaten. Hij zingt bij Mi Canto en doet stamboomonderzoek. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens het carnaval te Venray. Hoe zijn jullie inHaDee terechtgekomen? Yvonne: ,,We woonden in Den Bosch maar met het oog op de kinderen en meer betrokkenheid onder de mensen in een dorp, wilden we toch wat rustiger en ook ruimtelijker gaan wonen. Een collega van me en haar man wilden hetzelfde en zo hebben we uiteindelijk met hen dit huis van Cees en Hanni van Herpen gekocht. Geïntegreerd? Camiel: ,,We zijn toen we hier kwamen wonen meteen lid geworden van de buurtvereniging, en ook al snel van hockeyclub HDL. En wat later van sociëteit De Leibeek. En met kinderen gaat inburgeren sowieso makkelijker. Ja, wij zijn volledig geïntegreerd.” HaDeejer, Brabants, Limburgs, Nederlands, Europeaan of wereldburger? Camiel: ,,Geef mij maar HaDee!” Yvonne: ,,Ik twijfel tussen Brabants en Limburgs, hou het maar op ‘zuiderling’!” Motto van de familie Aarts-Arts? Camiel: ,,Always look at the bright sight of life.” Wat is er goed en wat kan er beter in HaDee? Camiel: ,,De basisvoorzieningen zijn voor een dorp als Heeswijk-Dinther ruimschoots voldoende.” Yvonne: ,,En de Kersouwe vinden we geweldig. Maar wat ons, en velen met ons, een doorn in het oog is, is al dat doorgaande (vracht)verkeer dat door het dorp rijdt. Wanneer ik met de kinderen fietsend naar de muziekschool ga, dat is levensgevaarlijk. En die 30 km. zone die ingesteld is, daar houdt toch bijna niemand zich aan!” De toekomst van de familie Aarts-Arts? Camiel: ,,Wij zitten hier voorlopig goed en mochten we in de toekomst nog eens verhuizen, dan zal dat hoogstwaarschijnlijk toch binnen HaDee zijn.” RvdP Europa Nog even de Europese gildedagen. Ondanks plensbuien is het een feest geworden van broederschap en eenheid. Een brede internationale, zingende, drinkende en feestende massa deed alle tenten op hun grondvesten schudden. Gemoedelijk, zonder wanklank was daar alles meer één dan Heeswijk en Dinther ooit zullen zijn. Zaterdagavond stortte ook ik mij in het feestgedruis. Plotseling stond ik daar op tafel uitbundig te toeteren op een Duitse trompet,waarvan het mondstuk ontbrak. Ik ging van de ene tafel naar de andere, ruilde regelmatig van hoed en knoopte overal gesprekken aan. Want als ik bier gedronken heb, spreek ik vloeiend Duits en Pools, alsof men de Toren van Babel nooit heeft willen bouwen. Voor mij was het een knalfeest! In de vorige HaDeejer schreef ik al dat er sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer zoveelDuitsers inHeeswijkwaren,maar dat ze gelukkig niet allemaal op de fiets weer naar huis wilden. Daarop werd ik gebeld door Gerrie B. te H., die mij vertelde dat hij de zondag daar, op zijn fiets (zonder slot), ook geweest was. Toen hij later naar huis wilde gaan, was zijn fiets verdwenen. “Ik wil niks insinueren,” zei hij voorzichtig, “maar zal er dan toch nog een Duitser..…?” Herfst, eind september.Vroeger kregenwe, als de ‘r’ in de maand zat, dagelijks een lepel van die vieze vette levertraan, die je kokhalzend naar binnen werkte. Herfst is ook de tijd van afscheid, van melancholie. Zo hebben wij afscheid moeten nemen van Pluto als planeet en van radiovrouwHieke Stek bij Wan FM. Hieke, namens miljoenen luisteraars, wens ik jou alle goeds! Henk Habraken

9 Begin oktober komen er twee dichtbundels uit, van Charles Steijger uit Dinther en van Mathieu Bosch uit Loosbroek. In eigen beheer. De bundels worden onder andere gepresenteerd tijdens De Zin van Bernheze op 13 oktober. En zijn te koop in diverse goede boekhandels. Hierboven verwoorden zij hoe het zo gekomen is. Zondagskind (zoals het ooit begon) zoals je me tot leven bracht je maanden verder droeg de taak van leven volbracht ging…..en niets meer vroeg zo liet je mij alleen het leven mijn velen jaren leven, lopen was het scheiden van de tijd ontwikkelingen gingen open is de dood waar ik aan lijd zo liet je mij alleen het leven vermoeidheid met de dagen blijven levens wat ik bedacht bleef liefde me steeds dragen niets was wat ik ervan verwacht zo liet je mij alleen het leven Charles Steijger Oud geluk en nieuw zeer kriskras door elkaar Charles Steijger en Mathieu Bosch presenteren ieder een dichtbundel Op de tast Mathieu Bosch heeft vooral een mooi boekje willen maken, zegt hij zelf, een cadeautje. Vijf jaar geleden gaf hij ‘Een boekje voor het bloeden’ uit. In de bundel ‘Op de tast’ heeft hij zijn gedichten van de laatste vier jaar verzameld, totaal vijftig stuks. Hij wil in zijn gedichten voelen aan de waarheid. Schrijven is voor hem grenzen aftasten: “Dichten vraagt een zekere zwakheid van geest en het gebruiken van de tijd. Te vaak denken lezers van alles uit een gedicht te kunnen halen. Dat mag, maar het is er vaak niet bewust in geschreven. Oud geluk en nieuw zeer staan kriskras door elkaar.” Het uitgegeven bundeltje met harde kaft kost vijftien euro. Lees het sonnet ‘De bellenblazer’. Uit het hart geschud Charles Steijger heeft het anders aangepakt. Hij komt met een compleet zwarte doos waarin twee boekjes en een cd. In ‘Uit het hart geschud’ heeft hij 68 gedichten bij elkaar gezet, die facetten uit elke dag van het leven beschrijven uit een periode van zo’n vijftien jaar. “Ik wilde ze eindelijk eens bij elkaar hebben, als afsluiting van een periode en een nieuw begin.” Dan zit er in de doos een verhaal ‘Uit de schoot geklapt’. Het bestaat uit fragmenten uit het leven met veel autobiografische elementen “opgeschreven in een communicatie met mezelf ”. Ook dit bijna sprookjesachtige verhaal wordt afgewisseld met gedichten. Tenslotte bevat de zwarte doos nog een cd ‘Ode aan het leven’. En zo is het een heel bijzondere uitgave geworden. De hele black box is vanaf begin oktober te koop voor €19,50. Als voorbeeld zie hiernaast ‘Het zondagskind’. AvS Charles Steijger: “Ooit leerde ik de taal, ik kon het spreken. De taal heeft mij nooit begrepen. Ik heb uiteindelijk toegelaten dat woorden naar mij zochten. Zo is het gekomen. Ik zocht niet naar woorden, woorden zochten naar mijn verhaal. De woorden hebben mijn verhaal uit mijn schoot geklapt. Al mijn gedichten zijn uit mijn hart geschud. En ik, ik ben er blij mee.” De Bellenblazer Als je bij me bent is er een nieuwe taal geen potpourri van eindeloze zinnen die het leven laten in een koud verhaal en niets, noch woorden die beginnen zodat we een nieuw jargon ontginnen tot het ultieme Bargoens met onze praal ons eigen idioom, de allerheiligste graal, in stilte aan kostbaarheid zal winnen nu het alfabet in ons verdrinkt en fluistert zwijgen violen, verstommen trompetters en hier, waar het buiten langzaam duistert leen ik zacht de geluiden van waterzetters en alleen jij – als je heel goed luistert - hoort hoe ik zacht bellen blaas van letters. Mathieu Bosch Mathieu Bosch: “Ik ben tekstschrijver van beroep, geen dichter. De gedichten zijn tussendoortjes, toevalligheden die zijn ontstaan onder het schrijven en waarvan ik vond dat ze een beter lot verdienden dan het donker in mijn computer. Een dichter zegt bijna altijd meer dan hij bedoelt. Dichters mogen ook liegen. Net als de gelegenheid vaak de dief maakt, zo maakt ze ook de dichter.” Inspiratie zoekende dichters

Eetcafé “de Speelman” Tijdens de wintermaanden lekker lunchen of dineren in het eetcafé. Dinsdag tot en met donderdag geopend vanaf 11.00 uur. ‘s Maandags gesloten. Zaal “de Speelman” Feesten, partijen, buffetten, condoleans, bijeenkomsten. Dit en meer in “de Speelman” In de herfstvakantie, 13 - 20 oktober, zijn wij gesloten.

11 Vrijdag 13 oktober in Feestcafé Xanadu Het gaat goed met zanger Léon Vugts uit Heeswijk-Dinther. Na het succes van zijn eerste single “Dolores”, begin van dit jaar, is zijn bekendheid flink toegenomen. Amper twee jaar nadat Léon zijn zangcarrière startte als feestzanger, lijkt de doorbraak nabij en geniet hij in zowel Brabant als Oost-Nederland inmiddels een behoorlijke populariteit. Zijn tweede single “Mi Ta Stimabo” ligt binnenkort in de winkels en dat wordt gevierd met een feestelijke cd-presentatie op vrijdag 13 oktober in feestcafé Xanadu. Naast Léon Vugts zijn er optredens van diverse andere artiesten en is uiteraard de nieuwe single verkrijgbaar. Feestzanger Léon Vugts zingt naast zijn eigen nummers gezellige liedjes van Nederlandse bodem. “Mi Ta Stimabo” werd opgenomen door het productieteam van Djacuzzi Recordings en wordt uitgebracht door het bekende platenlabel Berk Music. Op vrijdag 27 oktober a.s. is Léon Vugts een uur lang te gast bij het radioprogramma van Cindy de Koning op Omroep Brabant Radio en is hij ’s avonds met de nieuwe single te zien in het TV-programma ‘Brabant Party’. Verder besteedt Brabant Party Radio een hele week aandacht aan Léon. Kijk voor meer informatie op www.leonvugts.nl. Krankejorum D’r is zoveul onzin op de wirrelt dèkker wel ’n boek over kan skrève. Nim nou de kilemeterteller van munnen auto. Die gi tot 240, terwijl ge nerges harder meugt dan 120. Wè hek doar dan ôn? Hier int tùrp meugde mar 30. Mar op menne kilemeterteller sti 20 en 40, mar gin dertig; dortussenin stôn ’n dil striepkes. 30 is dus mar ’n bietje gokke. Owee ès ik ’n verbaal krèg ùmdèk 35 rèj! Dan stap ik nor de rechter umdè diejen automaker onzinnige getalle tot 240 op men tellerke zet, mar ’t verrekt ùm d’r 30 tusse te zette. Meer dan de helft van mennen teller is dus complete onzin! En nou dèkket toch over autorèje heb: wè denkte van al die bordjes langs de weg. De miste zèn miskien wel nuttig, mar ’n dil zèn d’r puren onzin. Ik kan hier ùre over skrève mar ik zal ’t kort hauwe. Stel gè rejt over de weg en ’n eindje wijer ziede ’n rotonde. Dan ziede ’n groot bord woarop sti detter ’n rotonde ônkumt. “Of ik dè nie zie!”, denk ik dan. Dan komde bè de rotonde en d’r sti ’n bord dègge de rotonde linksùm moet reje. Tja, krek of d’r ôk rotondes in Nederland zèn wor ge rèchtsùm moet!” Ge rejt ’n eindje wijer en de weg die drèjt nar rechts: groot bord ‘r bè dè de weg nor rechts drèjt. De weg gi ùmhôg: bord derbè. Ziede ’n parkeerplôts: groot blauw bord mè ’n P derop. Ziede ’n trotwaar: bord ‘r bè dè ’t vùr voetgangers is. Te gek vùr woorde, zônnen onzin! Ik zet op men huis toch ôk gin bord ‘let op: huis.” Nee, ze doen net alsof de gemiddelde weggebruiker achterluk is. Stel dè dè zô is. Dan ziede ès voetganger ’n bord, bè ’n voetpad, mè dorop ’n groot, en ’n klein pupke die haand in haand lôpe. Wè zode dan denke ès gemiddelde achterluke? Zòòne vùr pedofiele? Kweetôknie. Dag nô dag kom ik onzinnige dinge tege, en dan denk ik dè sommige bevolkingsgroepe kompleet krankejorum zèn. Lèst bè de post ’n pakketje. ’n Hoop onzin derin, mar wel ’n gratis kedootje. Ik sloeg steil aachterover toen ik zaag wè ’t waar: ’n miniskuul skroevedrèjerke ùm oewen èige bril te kunne reperere. De miste mense kunnen zonder bril d’r èige bril nog nie ìns gevonde krège. Lôt stôn dè ze mi dè miniskule skroevedrèjerke die piepklèin skruufkes vaast kunne krège? Es gè zo’n kedoos gift, dan spoorde nie! Toon Konings Léon Vugts presenteert nieuwe cd

13 Voor de vijfde keer in haar bestaan organiseert Stichting Ranja een survivalweekend voor de jeugd van 12 tot en met 16 jaar; de Hike of Bernheze. Van vrijdagmiddag 6 tot zondagmiddag 8 oktober is er voor de echte durfals en doorzetters weer een programma gemaakt waarin je kunt laten zien dat je een doorzetter bent. Aanmelden voor dit ontspannende en inspannende weekend kan nog, maar wees er snel bij want er kunnen maximaal 30 personen deelnemen. Stichting Ranja (Ruimte Aan Nieuwe Jeugd- en jongeren-Activiteiten) organiseert het hele jaar door verschillende activiteiten voor de jeugd, zoals de kindervakantieweek in HaDee en Loosbroek, de survivaltocht met Koninginnedag, de Roefeldag en dus ook de hike. Jeroen van Zandbeek, in het dagelijks leven werkzaam bij de firma Van Boxtel die tevens hoofdsponsor is van Stichting Ranja, maakt al vanaf de eerste hike deel uit van de organisatie. Sterker nog, nu al voor het vijfde jaar is de organisatie in handen van vier dezelfde personen. Jeroen: “We doen alles met zijn vieren, Hendri Sigmans, Josine van Santvoort, Arie Maas en ik. Ideeën uitwerken, sponsors zoeken, tochten uitzetten, alles doen we samen. Maar tijdens het weekend zelf krijgen we hulp van een aantal extra vrijwilligers, hoeveel er dat zijn hangt af van het programma.Maar gelukkig zijn er altijd veel liefhebbers en komen we dus nooit mensen te kort om mee te helpen.” Betaalbaar Van oorsprong was de hike bedoeld voor kinderen die niet op vakantie gingen.Voor hen moest er een betaalbaar alternatief komen. Met behulp van subsidie van de gemeente en creativiteit van de organisatoren is de prijs om deel te nemen aan de hike laag gebleven. “Voor € 18,50 zijn ze drie dagen onder de pannen, een survivaltocht met alles erop en eraan, dat is eigenlijk toch geen geld”, zo vervolgt Jeroen. “De afgelopen twee jaar hebben we dan ook een volle bezetting gehad met 30 deelnemers. Meer kunnen we er ook niet mee laten doen, anders moeten we met dubbele programma’s gaan werken; je kunt bijvoorbeeld nergens aan 60 kano’s komen. En met 30 man is het ook allemaal te overzien, je kunt iedereen persoonlijk leren kennen. En dat is ook mede de opzet, de deelnemers met elkaar in contact brengen. De groepen worden door ons ingedeeld in willekeurige samenstelling. Jongens, meisjes, jong, oud, HaDee, Heesch, Loosbroek, Vorstenbosch, Nistelrode, alles door elkaar. Zo voorkom je dat bepaalde groepen te veel gaan klitten en anderen buiten de boot vallen. Binnen een half uur zijn dan de mensen in de verschillende groepen aan elkaar gewend en is iedereen enorm tevreden. De echte uitdaging kan dan beginnen!” Succesvol De Hike of Bernheze verloopt al vijf jaar volgens min of meer dezelfde opzet. Een aanpak die succesvol blijkt. “Op vrijdag hebben we een spannend nachtspel, op zaterdag een tocht waarin meestal wel water voorkomt, en op zondag een soort 6-kamp. Meer kan ik natuurlijk niet verklappen, maar leuk wordt het zeker. We blijven altijd in de buurt van Bernheze, daar valt zoveel te doen en is ook zoveel te zien. We blijven ook steeds kritisch op het programma, zo hadden we dit jaar een tocht uitgezet maar waren daar toch niet helemaal tevreden over. Daarom hebben we dat maar opnieuw gedaan en nu is het volgens ons goed.”De afgelopen jaren zijn er al veel spectaculaire dingen gebeurd waar Jeroen met veel plezier op terugkijkt. “De duikclub heeft bijvoorbeeld een keer meegedaan, toen heeft iedereen onder begeleiding een duik kunnen maken, dat was echt geweldig. Maar zoiets kan natuurlijk niet elk jaar. Maar daar tegenover staat dat een relatief goedkoop en eenvoudig te organiseren spel als de krantenquiz voor net zoveel plezier kan zorgen. Als men maar leuk samen bezig is komt het altijd goed.” Meer informatie over de Hike of Bernheze is te vinden op de website www.stichting-ranja.nl. Aanmelden kan telefonisch bij Jeroen van Zandbeek 0413-291565 of Josine van Santvoort 0413229618. MK Ultieme uitdaging voor durfals en doorzetters Stichting Ranja houdt voor de vijfde keer survivalweekend voor de jeugd “Gelukkig zijn er altijd veel liefhebbers en komen we nooit mensen te kort om mee te helpen” Jeroen van Zandbeek

15 Genoten hebben we, inwoners van Heeswijk-Dinther, van het Europees Schutters Treffen 2006. Zonder twijfel was het hoogtepunt van het E.S.T. het defilé, al die gilden, het slechte weer trotserend, statig defilerend door de straten van Heeswijk, ons eigen Dintherse St. Barbaragilde voorop. En als oud-inwoner van Dinther wist ik dat het beste van de optocht nog moest komen, en liet dit, trots als ik ben op onze Dintherse harmonie, de Heeswijkenaren en anderen in mijn directe omgeving dat dan ook duidelijk weten. Het was zoals ik al zei een prachtige, maar ook lange optocht. ,,Wôr blève ze nou, die hèrmenie van ôw”, vroegen enkele omstanders al ongeduldig. ,,Rustig nou mar, ze hèn ’t beste vûr ’t lèste bewoard”, antwoordde ik vastbesloten. En vandaag zou dit zeker tot uiting komen. De Dintherse harmonie op Heeswijks grondgebied! Onze Jan (Nelissen) zal zijn muzikanten nog extra op het hart gedrukt hebben om met hun hele ziel en zaligheid, tot in de toppen van hun vingers te musiceren. Daar komt nog bij dat ons Katja (Brooijmans), zonder dat er ook maar iemand van op de hoogte was in Dinther, (zelfs René wist van niets) sinds kort de voorzittershamer van de ‘Koninklijke’ hanteert. Harmonie St. Servaes zou vandaag een muzikale topprestatie neerzetten. Zo trok de optocht aan ons voorbij, en het was erg gezellig. Voor we het wisten kwam het laatste gilde langs…..PANIEK. Waar blijft de harmonie?! Hebben ze vandaag hun jaarlijkse oud ijzer actie? Op zondag? Nee, onmogelijk. Zouden ze ergens ‘aangelegd’ hebben? Nee, er was op de route nog geen kroeg in de buurt geweest. Het weer was wel even heel slecht geweest, maar daar draaien onze Dintherse jongens en meisjes hun hand niet voor om. Verkeerd gelopen misschien? Ook niet mogelijk, de organisatie heeft alles tot in de puntjes geregeld. Maar het ergste moest nog komen. Hoongelach was mijn deel. ,,Wor blèf ze nou, die hèrmenie van ôw?” ,,’t Beste vûr ’tt lèste bewoard? Nou dan ist nie veul! ,,Ze zèn zeker rèègt nor ’dun Tôrre’ geloape!” Daar stond ik nu. Aan de grond genageld, als versteend. Het schaamrood aan de kaken. In de steek gelaten, ontheemd. Daar stond ik nu, met mijn grote mond over ‘onze Harmonie’. Op vijandelijk grondgebied “ôk nog ôk nog”! Het was al donker, toen een toevallige voorbijganger me er op wees dat de optocht toch echt afgelopen was. En geen harmonie gezien, noch gehoord! Teleurgesteld keerde ik huiswaarts. Èn mèn auw èèzer gû vôrt nor Coen Nette. Een oud-inwoner van Dinther, tegenwoordig woonachtig in Heeswijk Piet van Helvoort, schakende peningmeester van FotoClub Bernheze. Het mysterie van de Dintherse harmonie Ingezonden HaDee Kupke Malen om de molen Al sinds de eerste keer dat ik de molen passeerde vroeg ik me af of onze gemeente geen geld had om iets te doen aan het verval. Waarom breken ze dat lelijke ding niet af en maken ze de weg die erlangs loopt niet een stuk overzichtelijker? Heel Nederland staat vol met molens en in HaDee doen ze net of ze er een hebben die op de Unesco werelderfgoedlijst moet komen staan. Als de molen een echte sociale functie zou hebben, dan zou een renovatie nuttig zijn. Echter, we doen het al zo lang zonder molen en ik geloof niet dat er veel mensen ongelukkig door zijn.Mocht de molen in vol ornaat herrijzen en ook ’s avonds in het volle licht komen te staan, dan kunnen we er toch een maatschappelijke functie aan geven door er een hokje bij te zetten voor de plaatselijke jeugd. En als de jongeren dan wegblijven, dan kunnen we de locatie nog altijd promoten als homo-ontmoetingsplek. Ik ben benieuwd of de mensen die de molen terug willen, ook hun eigen brood bakken of met paard en wagen naar het werk gaan. Waarom is er toch altijd een groep mensen die terug wil naar het verleden en niet denkt aan de toekomst? Stop toch eens met renoveren en bouw iets voor de toekomst. Een paar windmolens bijvoorbeeld. Harrie Droesen Spreuk van de maand Een goede milieustraat begint bij jezelf

17 Caïssa: mat en pat in naam van een godin Schaakvereniging 35 jaar geleden ‘aan d’n toog’ opgericht Het was in de zomer van 1971. Een mooie avond na een zonnige dag. De gebroeders Ad en Bart van Schijndel besluiten om (iets wat ze wel vaker deden) nog een glaasje bier te gaan drinken bij Jan van Erp. Het is rustig in het café en Jan heeft best tijd voor een praatje. Aan de achterkant, links van het biljartgedeelte wordt de laatste hand gelegd aan een nieuw zaaltje. De biljartvereniging begint wat uit haar jasje te groeien en er is dringend behoefte aan meer accommodatie. Terwijl onder het genot van een glaasje gerstenat de mogelijkheden van zo’n nieuwe zaal en het grote voordeel van verenigingen voor een café worden besproken, neemt het gesprek de volgende wending: Jan van Erp: “Ik zou best geïnteresseerd zijn in een nieuwe vereniging, als aanvulling op de biljartclub.” Ad: “Nou, dan richten we die toch op!” Bart: “We verzinnen er een waar U bij staat.” Nadat suggesties van de overige stamgasten voor het Heeswijks kampioenschap 100 meter figuurzagen, discushappen en speervangen unaniem zijn afgewezen wegens verregaande flauwiteit, de suggestie om een eerlijke politieke partij op te richten als onhaalbaar wordt bestempeld en het idee voor een sex-sauna weliswaar door de omstanders ernstig wordt toegejuicht, maar door Annie van de tap is geveegd, kijken Ad en Bart elkaar eens peinzend aan en zeggen tegelijkertijd: “Jan, wat denk je van een schaakclub?” Dit voorstel wordt van alle kanten bekeken, gewikt en gewogen, de commerciële kanten voor een café worden onder de loep genomen en na nog diverse consumpties wordt het volgende besloten: 1 Bart en Ad zullen het dorp uitkammen op zoek naar potentiële leden; 2 Als binnen twee weken 15 leden kunnen worden gevonden zal er een schaakclub worden opgericht; 3 Jan en Annie zullen een startsubsidie van f 75,-- ter beschikking stellen voor de aanschaf van materialen als dat nodig is. Godin De missie slaagde wonderwel, want na een bezoek aan Abdij en Gymnasium konden al 4 Witheren, 6 studenten en 1 leraar worden genoteerd. Dat had mede te maken met het feit dat de schaakclub van het gymnasium Marte et Arte (Door Strijd en Kunst) een noodlijdend bestaan leed en wegkwijnde. Daarom ook kwam er van die zijde de toezegging dat er borden, stukken en klokken konden worden geleend of overgenomen en ook zou de lerarenkamer van het gymnasium kunnen dienen als uitwijk voor het geval er bij Jan van Erp ooit een belemmering zou zijn om te spelen. Op de oprichtingsvergadering van 4 oktober 1971 konden 23 leden worden ingeschreven. En zo was de eerste (en enige) HaDeese schaakclub een feit. Er werd gekozen voor de naam SV Caïssa. Caïssa is volgens de dikke van Dale de fictieve godin van het schaakspel. Activiteiten In 2006, 35 jaar later, wordt er nog elke maandag in De Speelman driftig geschaakt.De jubilerende vereniging organiseert de volgende activiteiten: Het kampioenschap van Heeswijk-Dinther: In een onderlinge competitie van omstreeks 25 rondes (ook 25 avonden) wordt de kampioen van HaDee vastgesteld. Hier doen alle leden aan mee; Het snelschaakkampioenschap van Heeswijk-Dinther: In 18 rondes (3 avonden) wordt uitgemaakt wie het beste kan omgaan met stukken én klok. Dit snelschaakkampioenschap is toegankelijk voor alle inwoners van Heeswijk-Dinther; Het Oost-Brabant Schaaktoernooi: Met een team speelt men tegen andere teams uit Oost-Brabant (o.a. Veghel, St. Oedenrode e.d.). Dat toernooi omvat 5 rondes (avonden); HetTaartentoernooi: Dat is een Rapidtoernooi (20 minuten per persoon per wedstrijd) waarin de prijzen taarten zijn, vandaar de naam. Het staat open voor iedereen die gezellig een middag wil schaken. Dit jaar vindt het taartentoernooi plaats op zondagmiddag 8 oktober. Voor iedereen die interesse heeft voor deze gezellige vereniging of voor één van de activiteiten het volgende advies: loop eens vrijblijvend binnen op een maandagavond om een uur of 8, bel de voorzitter Piet van Helvoort (29 16 26) of doe mee aan één van de genoemde activiteiten. Onder de hoede van een mooie godin is het goed toeven. BvS Ben van Eert (links) en Willie van Venrooij (rechts) zijn al bijna vanaf de oprichting lid van SC. Caïssa. Beiden hebben een grote staat van dienst en behaalden verschillende ere-plaatsen in de diverse competities van de club. Bart van Schijndel is samen met zijn broer Ad oprichter van de club in 1971. Hier is hij in diep gepeins verzonken om zijn stelling te verbeteren, hetgeen vaak nodig is.

interview Merlijn van den Wittenboer. Vandaag de dag vooral bekend als eigenaar van de fazanterie aan de Stoppelveldseweg. Maar er is meer, veel meer. De (plaatselijke) politiek, de kunst en cultuur en een leven van sociale bewogenheid. Een paar maanden geleden stopte Van den Wittenboer met zijn werkzaamheden ‘voor de baas’. Nu kan alle tijd worden vrijgemaakt voor zijn hobby’s. Natuur, vogels, kunst en rust. Een interview. Politiek, cultuur en fazanten als rode draad in een sociaal bewogen leven De meest gestelde vraag aan Merlijn van denWittenboer de laatste jaren is: “Vind je dat nu geen aantasting van je pricacy, als er zoveel mensen een bezoek brengen aan de fazanterie?” Maar dat vindt hij niet. Want inderdaad, rondom de boerderij aan de Stoppelveldseweg hebben hij en zijn vrouw Marianne zich een paradijsje gebouwd. En inderdaad, daar komen in de zomer veel mensen om een bezoek te brengen en te genieten van al dat moois. En inderdaad, dat zorgt er voor dat stil en ongestoord vertoeven in dat paradijsje, met name in de weekends, niet mogelijk is. Maar de Van den Wittenboers hebben de behoefte om al dat moois te delen met anderen. Vandaar dat het wel hun privacy belemmert, maar voor hun gevoel niet aantast. En dat delen van wat hij mooi of belangrijk vindt is een rode draad door het leven van Merlijn. Arbeidersfamilie Een paar maanden geleden heeft Merlijn een einde gemaakt aan zijn werkzaamheden “voor de baas”. Zijn laatste baas was het Ministerie van Justitie.Maar het begon heel anders. Merlijn komt uit Vught, uit een grote arbeidersfamilie. Na de MAVO ging hij fysiotherapie studeren, maar na anderhalf jaar gaf hij de brui aan het kneden en koos voor een heel andere richting: Maatschappelijke Dienstverlening. 1967 – 1970: Ondertussen wilde hij wel werken en kwam terecht op het Psychiatrisch Ziekenhuis Voorburg in Vught. Omdat hij daar werkte, moest hij bij dat werk verplicht ook een opleiding volgen en studeerde daar “on the job” psychiatrische verpleegkunde. 1970 – 1974: Maar dat was niet wat hij eigenlijk wilde en met zijn opleiding MaatMerlijn van den Wittenboer: ‘ Als ik iets mooi vind, wil ik het delen met anderen’ 18

19 schappelijke Dienstverlening kwam hij als sociaal ambtenaar terecht in Nijmegen, met een functie in de regio. 1974 – 1995: Vanaf 1974 vond hij uiteindelijk zijn definitieve stek in Den Bosch. Hij werd benoemd tot sociaal raadsman en kreeg de opdracht om het Bureau Sociale Raadslieden op te zetten. Daar heeft hij ruim twintig jaar zijn beste krachten gegeven en was hij de raadsman voor ontzettend veel mensen, die op een of andere manier niet uit de voeten konden met het ambtelijk apparaat, met de regels en voorschriften van de overheid en vermalen dreigden te worden in de ambtelijke molens. 1995 – 2006: Toen hij na 21 jaar weg ging draaide het bureau volop en kon hij zich met een gerust hart storten op andere werkzaamheden. Hij werd door de gemeente Den Bosch vanwege zijn veelzijdige ervaring en bewezen bestuurskwaliteiten gevraagd om verschillende “klussen” op te knappen. De grootste en langdurigste klus was de inrichting van het CWI in Den Bosch. Dat was toendertijd een van de tien pilots in Nederland, waaruit lering moest worden getrokken om door het hele land CWI’s op te richten. Toen het CWI rond was, heeft hij de laatste vijf jaar verschillende projecten gedaan voor het Ministerie van Justitie. En zodoende was dat zijn laatste baas. Lopend vuurtje Was hij in Den Bosch en omstreken een bekende figuur vanwege zijn werk daar, in Heeswijk-Dinther merkten ze daar natuurlijk weinig of niets van. Maar dat zou snel veranderen. In 1971 besloot Merlijn om een afdeling van de PvdA op te richten in HaDee. Vanaf dat moment kreeg hij ook bekendheid in het dorp. Hij zat in de fractie van de PvdA, die de plaatselijke politiek nauwgezet volgde, hij was oprichter van een NVVafdeling in HaDee bij de fusie van FNV en NKV, hij werd redacteur van het roemruchte Lopend Vuurtje, het afdelingsblad van de PvdA, dat bijna elk nummer zorgde voor opwinding onder de plaatselijke politici, hij zat 4 jaar in de raad voor de PvdA, hij zette het ombudswerk op in HaDee, was voorzitter van de ABVA-KABO. Gevraagd naar zijn leukste herinnering uit de tijd dat hij politiek actief was: “De beste herinnering heb ik aan de drie volle bussen die we in HaDee bij elkaar kregen om te gaan protesteren tegen de kruisraketten in Den Haag.” Tricolore Triste In 1987 verscheen er eind april op het marktplein van Heeswijk-Dinther tot ieders verbazing een grote tent. Een week lang organiseerde de Stichting 1 mei daar een culturele happening van jewelste. De kern van het culturele gebeuren waren de voorstellingen van de Internationale Nieuwe Scène (INS) uit Antwerpen, met de wereldpremière van “Tricolore Triste”. En de motor achter dit alles was weer Merlijn. Want behalve zijn belangstelling voor het welzijn van mensen en de bijdrage die de politiek daaraan kan leveren, heeft hij ook een grote belangstelling voor kunst en cultuur. Al in zijn Nijmeegse tijd in het begin van de jaren zeventig was hij belast met de uitvoering van de Beeldende Kunstenaars Regeling (BKR). Aandacht trokken vooral zijn bemoeienissen met de INS. Voor dit gezelschap organiseerde hij meerdere malen een tournee in Nederland met voorstellingen en try-outs in Uden, Den Bosch, Vught, ja zelfs tot Groningen en Alkmaar toe. Fazanten In 1976 kochten Merlijn en Marianne 5 goudfazanten voor f. 7,-- bij Piet van Schijndel, de brugwachter. Een paar jaar later ontdekten ze dat een broeder van de abdij meerdere soorten fazanten had en daar werd het begin gemaakt van de huidige collectie. In de loop van 30 jaar zijn die paar fazanten uitgegroeid tot een van de grootste en mooiste collecties van Europa. Van heinde en verre komen de liefhebbers naar de Stoppelveldseweg om daar fazanten te bekijken en te kopen: uit Frankrijk, Duitsland, België, Engeland,Tsjechië tot Turkije toe. Merlijn is ook bestuurslid van de World Pheasants Association (WPA), een vereniging die op de eerste plaats op een wetenschappelijke manier fazanten bekijkt en die daarnaast vooral uit is op bescherming van de bedreigde soorten. Voor de WPA vliegt Merlijn Europa door en houdt hij lezingen en workshops in Duitsland, Frankrijk, Engeland en Portugal. Uiteindelijk zijn de activiteiten in politiek, cultuur en het houden van vogels in elkaar gevloeid in de huidige fazanterie. Uit de politiek dateert nog de Rooie Hoeve en kunst en vogels worden bij elkaar gebracht doordat de grootste Europese verzameling van fazanten wordt gecombineerd met ruim 100 beelden in de tuin en schilderijen in de galerie. Op de vraag wat hij in de toekomst zou willen, zegt Merlijn: “Ik zou in de toekomst een niet commercieel, maar wel professioneel en zichzelf bedruipend vogelpark willen dat voor iedereen gemakkelijk toegankelijk is. Het moet natuurlijk zijn, gebaseerd op fazanten en gecombineerd met kunst.Het moet samen gerund worden met vrijwilligers, zodat je mensen en hobby’s bij elkaar kunt brengen. En het moet nog uitgebreid worden met educatieve projecten, zoals nu de vlinderwei is.”Voor zichzelf en Marianne ziet hij daarmee een plezierige en nuttige levensvervulling gestalte krijgen. En wat hij zelf nog wil? “Het ultieme fazantenboek schrijven!” Zo delen Merlijn en Marianne van den Wittenboer dan hun hobby’s en kennis met duizenden die daar in dat kleine paradijsje kunnen komen genieten van natuur, vogels, kunst en rust. Het lijkt wel of de toekomstdroom al verwezenlijkt is! BvS

Zwemclub Gorgo: saamhorigheid en familiegevoel Vereniging al jarenlang een van de grootste clubs in de regio Een van de grootste zwemclubs uit de regio is er één zonder een eigen wedstrijdbad, maar wel met veel leden die gezelligheid en sportiviteit hoog in het vaandel hebben staan. Zwemclub Gorgo houdt letterlijk en figuurlijk het hoofd met gemak boven water in deze toch moeilijke tijden voor sportverenigingen. Het familiegevoel speelt een grote rol. “De club hangt echt van families aan elkaar, als er eenmaal iemand bij Gorgo zwemt, dan volgt de rest van de familie vaak ook.” De meeste mensen kennen Gorgo wel van het waterpoloën, een leuk spelletje dat bestaat uit 6 veldspelers, een keeper en een stuk of vier mensen op de bank die regelmatig moeten rouleren want het is fysiek zeer zwaar dus je houdt het niet zo lang vol. Maar Gorgo is meer dan alleen een spelletje waterpolo. Historie “In principe vertegenwoordigt de zwemclub heel Bernheze maar historisch is het allemaal begonnen in het buitenbad in Heeswijk in 1971, dus toen was ik er zelf nog niet eens”, aldus Jeroen Cornelisse, voorzitter van de club. Enkele oprichters van toen waren Adri van den Braak en Marietje van de Wijgert, die toen ook vrij snel zochten naar een binnenaccommodatie om altijd vooruit te kunnen. Na een tijdje in Veghel gezwommen te hebben kwamen ze al snel uit bij de Zeester in Uden waar iedereen vandaag de dag nog steeds zijn baantjes trekt. Alleen thuiswedstrijden worden nog in Veghel in de Beemd gehouden omdat dit voldoet aan de wedstrijdnormen. Gorgo is een vrije vereniging die inmiddels is uitgegroeid naar zo`n 180 leden waarvan 95 procent toch uit Hadee en Loosbroek komt. Selectie Paul van Rijdt: “Onze jongste leden zijn ongeveer 6 jaar oud en trainen op zondagochtend, het is de bedoeling dat ze zich met zwemmen verbeteren en uiteindelijk op een recreatieve manier wedstrijdjes gaan zwemmen met clubs uit de buurt. Onze wat oudere jeugd, 14 -15 jaar en ouder, spelen waterpolowedstrijden in officiële bondscompetities. Dat gaat heel aardig want mensen die er aan beginnen blijven meestal ook heel fanatiek meedoen. Zodoende hebben we nu dus een jeugdteam, twee damesteams en vier senioren herenteams. Ons heren 1 team is een paar jaar geleden gedegradeerd en daarna is besloten om het roer om te gooien en met een selectie te gaan spelen. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen want vorig jaar zijn ze 2de geworden en gepromoveerd naar de 2de klasse van de KNZB districtscompetitie.” Trimzwemmen Voor de wat meer recreatieve oudere zwemmers heeft Gorgo op de woensdagochtend voor twee groepen dames en op zondagochtend voor de heren trimzwemmen onder begeleiding van een geschoolde trainster. “Dit is heel erg leuk en we zoeken daar nog nieuwe leden voor, de gemiddelde leeftijd ligt hier tussen de vijftig en zestig jaar oud”, aldus Cornelisse. Zwemkamp Jeroen Cornelisse vervolgt: “Elk jaar gaan we een kleine week met de jeugdleden op kamp, wat wordt georganiseerd door de oudere jeugdleden. Het bestuur houdt toezicht in de zin van informeren of alles nog op rolletjes loopt, als dit het geval is bemoeien wij ons er verder ook niet mee. Die kinderen hebben vaak een fantastische week, dit jaar was alweer het 29ste kamp en in totaal waren ze met zo`n honderd personen.” “Zwemmen is dus leuk en onze club heeft leden van 5 tot 70 jaar oud die eigenlijk van alles kunnen doen. We dekken dus eigenlijk een groot stuk zwemplezier in verschillende aspecten met het recreatieve zwemmen voor de jeugd, het trimzwemmen voor de ouderen en het waterpoloën als hoofdpijler. We noemen onszelf een ‘eigenwijze club met geschiedenis en een familie-uitstraling”, besluit Van Rijdt. MvdW en JdM 21

22 In Dinther blijken er in het verleden meerdere kastelen bestaan te hebben, waar onder kasteel ‘Ter Borch’, ‘Ten Bogaerde’ en ‘Avestein’. Heemkundekring ‘De Wojstap’ heeft hierover meerdere malen verhaald. En onder meer uit deze bronnen is de geschiedenis van ‘Avenstein’ samengesteld. Over de ontstaansgeschiedenis van kasteel ‘Ter Borch’, oftewel ‘Het Geburght’ valt weinig te vertellen. Wel is bekend dat het gebouwd was op een zandplaat in een bocht van de rivier de Aa ten zuiden van de plaats waar nu Govert Juijn woont. Het was naar alle waarschijnlijk een zogenaamd ‘mottekasteel’. Na enige tijd bleek dit waarschijnlijk van hout opgetrokken kasteeltje evenwel minder geschikt vanwege de ongunstige ligging. Een reden om op een andere plaats een nieuw kasteel te bouwen. Dit werd ‘Huys ten Bogaerde’, gesitueerd aan de noordzijde van de Aa, in de omgeving van Den Dolvert, richting Boterweg. In 1378 werd dit huis bij de uitgifte van de gemeentegronden aan de bewoners van Dinther reeds genoemd onder de naam ‘Goed Ten Boghaert’, later kasteel ‘Ten Bogaerde’. Maar ook dit kasteel bleef niet behouden, doch ‘verviel’ tot bouwhoeve. Verondersteld wordt dat binnen het bestaande grachtenstelsel van ‘Ten Bogaerde’ in de zestiende eeuw in een nieuwe fraaie opzet kasteel ‘Avestein’ is gebouwd. De rechten van het oude kasteel verhuisden mee, evenals waarschijnlijk ook de bewoners. De naam ‘Avestein’ Toenmalig streekarchivaris W.H. Cornelissen uit Veghel bestudeerde een kohier uit 1656 naar de oorspronkelijke naam van Avestein. Zijn bevindingen publiceerde hij in De Wojstap van 2/1987. Hij was van mening dat de naam waarschijnlijk afkomstig was van ‘Auesteijn’, ‘oude steen’. (Vroeger betekende het woord ‘steijn’ burcht of kasteel.) Dit is mogelijk, maar het kan ook altijd de naam ‘Avestein’ gehad hebben. Het is een kwestie van lezen en interpreteren omdat in vroeger tijden de letters u en v veel gelijkeDorpspraat De begroting: waarvoor mag de André van Veghel (49) De gemeente moet meer geld uitgeven aan woningbouw, er zijn veel te weinig doorstroommogelijkheden in HeeswijkDinther. Wanneer een gezin naar een groter huis wil verhuizen, dan zijn daar geen mogelijkheden voor. De gemeente moet veel meer bouwgrond ter beschikking stellen. Rosan Gabriels (14) De gemeente moet geld uitgeven aan een jongerencentrum. De soos is meer voor de jongere jeugd. Er moet een jongerencentrum komen voor de jeugd van 14 tot 18 jaar en dat centrum moet dan een paar avonden per week open zijn. Dan hoeft de jeugd niet buiten rond te hangen maar dan kunnen de jongelui binnen iets doen. Angela van de Brand (34) Aan trottoirs in de Hoofdstraat en bij de bejaardenhuizen. Je kunt er nu met je rolstoel, rollator of wandelwagen niet overheen en dan moet je dus in de Hoofdstraat op de weg lopen. Het is gewoon gevaarlijk, dat is het. Ze rijden je zo van je klep af. En ze moeten gele strepen zetten op de stoep bij dokter Suys zodat ze daar geen auto’s meer op de stoep mogen parkeren. Avestein: van fraai opgezet kasteel tot onvindbare kelder Dinthers kasteel kende door de eeuwen heen vele eigenaren Vroeger betekende het woord ‘steijn’ burcht of kasteel Fotobijschrift

23 nis met elkaar hadden. Rond het jaar 1550 werd kasteel Avestein gebouwd in opdracht van jonker Herman van Brempt. Het lag gelegen ten zuiden van Den Dolvert vlakbij de Aa. Naderhand werd het kasteel vererfd aan twee kleinzonen: Johan Pels en Lambrecht Millinck van Gerven. In 1602 verkocht Johan zijn erfdeel van het pand: ‘een stenen huisinge, genaamd Avestein, rontomme omgraven (...) gelegen in de parochie Dinther’ aan Lambrecht. Het kasteel wisselde regelmatig van adellijke eigenaar tot het in 1612 in bezit kwam van verschillende leden van de familie Ter Heerenhaeff. Op 2 augustus 1695 werd ‘de adellijke huissinge genaamd Avestein met sijne ridderhuisinge, brouwhuis en de coetshuis door erfgenaam Arnoud ter Heerenhaeff verkocht aan William Lodewijk Graham. Deze schepen (bestuurder) van ’s-Hertogenbosch deed het kasteel en de omliggende gronden na enige decennia eveneens weer van de hand net als vele bezitters na hem. Dirck Hanegraaff met echtgenote Arendina Graham en broer Cornelis Hanegraaff waren de laatste eigenaren. Geldgebrek Op een kadasterkaart uit 1754 blijkt het kasteel nog in volle glorie te verkeren, maar op de kadasterkaart van 1830 is het volkomen verdwenen. Hoewel over het tijdstip van de afbraak van het kasteel verschillend wordt gedacht, wordt er in De Wojstap van 2/1993 hiervoor het bewijs geleverd. Uit een notariële akte van 1806 blijkt namelijk dat bovengenoemde Dirck Hanegraaff op 3 mei van dat jaar de zaak voor het bedrag van fl. 2.700,- verkoopt onder de tekst: ‘de opstal van het kasteel Avestijn, (...) te Dinther, op een eilandje omringd door gragten en van alle zijden belend door den verkoper en zulks om af te breken’. Aan de verkoop was onder meer de voorwaarde verbonden dat het werk vóór 1 november 1808 afgerond moest zijn. Volgens mr. Flip van Lelyveld, zoon van een vroegere Dintherse dominee, moet de reden voor de sloop gezocht worden in geldgebrek voor het onderhoud van Avestein. Van Lelyveld deed met enkele amateurs in 1943 nog enige opgravingen. FamilieWijgergangs Na afbraak kwamen de gronden op naam van de erven Alegondis van Landsdael. Tenslotte werden ze op 13 maart 1883 aangekocht door de burgemeester van Berlicum, Henricus Christianus Godschalk. Diens familie heeft het in bezit gehad tot 1974, daarna werden de voormalige kasteelplaats en de gronden overgedragen aan Harrie Wijgergangs uit de Brouwersstraat 2. Maar ook deze is inmiddels geen eigenaar meer, maar diens zoon Jos. Niettemin hebben Wijgergangs senior en zijn vrouw in hun huidige woning aan de Avensteinstraat nog immer een fraai uitzicht op de grond waarop het vroegere kasteel stond. Volgens Wijgergangs moet er nog een kelder overgebleven zijn. Met de ruilverkaveling in de jaren zeventig van de twintigste eeuw is hier naar gezocht, maar de kelder is niet gevonden, wel de nodige scherven die bij de Heemkundekring zijn ondergebracht. Na de sloop heeft het door moerasbos overwoekerd terrein tot 1935 braak gelegen. Daarna werd het met de kanalisering van de Aa in de jaren 1934-1936 zodanig opgehoogd dat het als boomkwekerij in gebruik werd genomen. Maar ook deze heeft inmiddels het loodje gelegd. Met dank aan de Heemkundekring RM e gemeente extra geld uittrekken voor HaDee? Arie vanTuyl (62) Meer geld?! Dat ze maar minder geld uitgeven. Het is toch allemaal veel duurder geworden sinds de samenvoeging. Net zoals het storten van groente- en tuinafval, eerst was het gratis en nu ook niet meer. Dat ze maar geld verdelen over de mensen die onder ‘t minimum moeten leven. Het hoeft niet voor mij, ik kom er toch wel.’ Hein van Crey (35) Er moet bezuinigd worden op de ouderen, daar gaat al genoeg geld naar toe. Wij moeten straks ook werken tot we 70 jaar zijn. Er moet meer geld naar de jeugd tussen de 10 en 20 jaar. Ze moeten een fijne plek voor ze maken waar ze creatieve dingen kunnen doen in de vorm van workshops of zo. Dat is denk ik heel belangrijk voor ze, ook voor hun ontwikkeling. Ad Verhagen (53) Aan maatregelen om het verkeer veiliger te maken. Er zou bescherming voor de fietsers moeten komen bijvoorbeeld zoals op dat punt tegenover het Texaco benzinestation, waar de parallelweg uitkomt op de Hoofdstraat. Verder moeten de drempels aangepast worden, zodat je er ook met de adviessnelheid overheen kunt rijden. En iets voor de jeugd, al weet ik zo snel niet wat. AJ Fotobijschrift

Zaterdag 7 oktober Opening live-seizoen met rockband Black Label Zaal open: 21.00 uur Zondag 15 oktober De Orkaan van de Zwaan met: Zakk Wylde-, Slayer- en Metallica-tributebands Aanvang 16.00 uur Entree voorverkoop 9 euro Zaterdag 21 oktober RammBamm Aanvang 21:00 uur, vrij entree Wij zoeken nog medewerkers voor de Hadeejer Heb je interesse mail naar redactie@hadeejer.nl

25 ‘Kabul is helemaal aan gort en mensen leven in armoede’ Dorpsgenoot Gertjan Witteveen (44 jaar, woonachtig aan Het Geerke) is beroepsmilitair en momenteel geplaatst op vliegbasis Eindhoven. Zijn functie is hoofd bureau Force Protection, hij zorgt voor de bewaking van het vliegveld, voor de rampenbestrijding en uiteraard voor de preventie. Dat geldt voor Eindhoven zelf, maar ook voor de uitgezonden eenheden. Eerder werd Gertjan voor zes maanden uitgezonden naar Eritrea en voor drie maanden naar Irak in verband met de opsporing van chemische wapens. Onlangs is hij voor zes weken naar Afghanistan geweest. D’n HaDeejer sprak met Gertjan, die alles mocht vertellen. Als het de ‘operationele veiligheid’ maar niet in gevaar brengt. Op 20 juni vloog Gertjan Witteveen met 22 manschappen naar Kabul en werd gestationeerd op Kabul International Airport als commandant van een Herculesdetachement. De Hercules is een groot tactisch transportvliegtuig voor personeel en vrachtvervoer. Het vliegveld van Kabul heeft een apart militair deel dat strikt afgebakend is van de buitenwereld. Vandaar uit deed hij zijn werk. Wat was de opdracht van je afdeling? “Onze opdracht was om voor de ISAF en voor Nederland transporttaken te verrichten naar bijna alle vliegvelden van Afghanistan, door heel het land van groot tot minimaal. En dat is het voordeel van een Hercules, want die kan vrijwel overal landen. Luchttransport is noodzakelijk vanwege de erbarmelijke toestand van de wegen en het grote centrale gebergte (een uitloper van de Himalaya tot 4000 meter hoogte). We hebben enorm veel vracht en mensen, ook VIP’s zoals De Hoop Scheffer, vervoerd. In feite moesten wij ervoor zorgen dat de mensen in het veld hun werk kunnen doen. En dat is goed gelukt. Hoe anderen het maken is moeilijk in te schatten.” Had je contact met de bevolking? Hoe leeft men daar? “In feite hadden wij amper contact met de mensen. Ik ben een enkele keer in Kabul geweest. Daar is veel, zeer veel kapot, de hele stad is aan gort en de mensen leven in armoede. Je merkt dat de Afghanen veel hebben doorstaan. Er is nu enige stabiliteit en de wederopbouw daar is net begonnen. Ze kijken de kat uit de boom. Verder werkten binnen ons gebied ook wat Afghanen en was er wekelijks een markt.” Hoe is je indruk van het land? “Ik ben er natuurlijk dikwijls overheen gevlogen. Je hebt er hoge bergen en enorme stoffige vlaktes. De mensen wonen in eenvoudige hutten van leem of steen. Alles is ommuurd: iedereen heeft zijn eigen terrein. Daaromheen liggen de velden waar ze werken. Verder is er een prachtig berggebied. Afghanistan heeft een landklimaat en is dus erg droog. Zomers is het er 40 graden in de schaduw en 60 in de zon. Maar vooral stof en nog eens stof, heel fijn gelig spul.” Hoe voel je je daar? “Het is allereerst ‘a part of the job’. Het is mijn werk en dat heb ik met veel plezier gedaan, als commandant van een eenheid met 22 manschappen en een vliegtuig. Vervolg op pagina 27 Interview/Artikel Beroepsmilitair GertjanWitteveen vertelt over zijn tijd in Afghanistan Vergezicht na take off ergens in Afghanistan (zie stof ) Gertjan Witteveen (3e van links) met collega’s Detachement met Jaap de Hoop Scheffer

RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=