14 | d’n HaDeejer Sanne van Dijke heeft gaspedaal onder controle Dit seizoen is weer zo’n successeizoen voor Sanne van Dijke. Als een magneet trekt de Heeswijkse judoka alle prijzen naar zich toe, met als kers op de slagroom de EK-zege van eind september in Roemenië. Haar vorige topseizoen kende een zwart einde. Sanne werd geconfronteerd met haar zwakke knieen: in een tijdbestek van twee jaar scheurde ze zowel de binnenbanden van haar linker- als van haar rechterknie. Nu, oktober 2014, weet Sanne beter. “Als topsporter wil je gaan, gaan en nog eens gaan. Ik heb geleerd dat ik soms mijn voeten van het gaspedaal moet halen. Blessures zijn vervelende tijden. Je hebt geen uitlaatklep en je concurrenten trainen gewoon door. Dat is frustrerend. Mijn lichaam had tijd nodig. Normaal gesproken wanneer iets niet lekker gaat, pak ik het aan en verander ik het, maar aan een blessure kun je weinig doen. Ik weet dat ik nu niet altijd door moet trainen. Wanneer ik voel dat ik helemaal leeg ben, zeg ik tegen mijn trainer: ‘Jo (Gevers), vandaag even niet. Je hebt niets aan mij.’ Blessures zijn niet altijd te voorkomen.” Mentaal Blessures op zich hebben Sanne niet zozeer sterker gemaakt, maar mentaal boekte de judoka progressie. “Op het EK was ik heel relaxed. Natuurlijk was er veel druk op mij, maar ik ben er niet onder bezweken. Vroeger dacht ik dat ik niet kon winnen. Ik zei tegen mezelf: ‘Ik kan het niet, ik kan het niet’. Nu weet ik dat ik wel kan winnen. Die gedachten laat ik toe. Mijn coach maakt mij daarvan ook bewust. Dan zegt hij: ‘Sanne, zó goed ben je’.” De mentale vooruitgang heeft Sanne vooral te danken aan de sportpsycholoog. Op psychisch vlak viel voor de Heeswijkse veel te halen. Daarnaast waakte Sanne voor te veel concentratie. “Ik weet dat ik een wedstrijd kan verliezen. Iedere keer moet ik er maar weer staan. Ik ben gefocust, maar mezelf een jaar honderd procent focussen is onmogelijk. Dat hou ik niet vol. Als ik een doel heb, dat zeg ik andere dingen daarvoor af, maar sociale contacten vind ik erg belangrijk.” rio Sanne blikt terug op een goed jaar, een vooralsnog ongeslagen seizoen. Kritisch kijkt ze terug op ontmoetingen op de tatami die ze voor hetzelfde geld had kunnen verliezen. Nog realistischer kijkt ze vooruit. “De Olympische Spelen in Rio komen denk ik te vroeg. Nederland mag per gewichtsklasse één judoka naar Brazilië sturen. Mijn coach ziet het gebeuren dat ik naar Rio ga, maar ikzelf denk daar anders over. Maar het gaat niet om die discussie, het gaat erom hoe ik presteer. Ik denk dat Rio op korte termijn niet haalbaar is. Het EK is voor mij een stap in de goede richting. Ik richt me op de EK’s en WK’s. Van de Olympische Spelen verwacht ik gewoon niet te veel”, vertelt Sanne, die in januari 2016 de overstap hoopt te maken van de junioren naar de senioren. Momenteel zit Sanne in haar tweede studiejaar van de opleiding bestuurskunde. “Het is lastig te combineren, maar mijn studie wil ik sowieso afmaken. Zolang het samengaat, gaat het samen. Het judo is geen vetpot. De twaalf beste judoka’s van de World Ranking List krijgen een vergoeding van het NOC*NSF, dus je bent niet zeker van een inkomen, maar het judo is waar het bij mij om draait. Ik heb talent, maar ik stijg wel boven mezelf uit. Ik ben niet uit het niets gekomen. Ik weet dat ik een WK kan winnen.” Europees kampioen judo bij de junioren tot zeventig kilo sanne van Dijke (19) kent een succesvol seizoen zonder ernstige blessures. Dat is wel eens anders geweest bij de judoka. “Ik heb van mijn blessures geleerd dat ik soms mijn voeten van het gaspedaal moet halen.” tekst Matthijs van Lierop fotografie René Kuijs “Als topsporter wil je gaan, gaan en nog eens gaan. Ik heb geleerd dat ik soms mijn voeten van het gaspedaal moet halen”
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=