50 | d’n HaDeejer avontuur Hij is 18 jaar en heeft zijn diploma installatietechniek op zak. Het is toch niet zijn ding. Bosnië is volop in het nieuws. Hij volgt het op de voet, en raakt geïnteresseerd in het leger. Beroepsmilitair, dat lijkt hem wel wat. Het avontuur trekt. In 1995 meldt hij zich aan en wordt aangenomen. Hij komt bij de Koninklijke Landmacht, bij de genie. “Je leven verandert drastisch. Ik ben behoorlijk vrij opgevoed, in het leger word je geleefd. Je moet doen wat je gezegd wordt. Ik had wel al snel in de gaten dat je als onderofficier zelf de bevelen kon geven. Later ben ik dan ook sergeant geworden.” rollercoaster Op de kazerne in Oirschot wordt hij bij de majoor geroepen. Maarten wordt uitgezonden naar Bosnië. ”Je weet dat het een keer komt, maar als je dan het nieuws krijgt, slik je toch even. De journaalbeelden van Srebrenica stonden nog vers in het geheugen. Een half jaar voorbereiding krijg je. Je leert wat van de cultuur, de taal, gewoontes en het karakter van de mensen daar.” Na negen maanden basisopleiding en een half jaar voorbereiding voor de missie, is het zover. ”Alles was nieuw voor me. Het was een grote rollercoaster. Dan kom je in Bosnië aan. Van een beschermde omgeving thuis, van lekker uitgaan en voetballen, in een oorlogsgebied. Dan word je snel volwassen. Alles was er kapot. Maar twee uurtjes vliegen van Nederland. We sliepen in tenten, de eerste twee maanden aten we alleen noodrantsoen, Struik blikvoer. Het was een nieuw land. De VN moest zorgen dat de verkiezingen goed verliepen. Wij van de genie waren er voor het ruimen van mijnen, boobytraps, het herstellen van wegen en bruggen, bouwen van scholen, herstellen van waterleiding, stroom. We hebben sportvelden aangelegd. Dat bracht vertrouwen bij de bevolking, daar hadden ze zichtbaar wat aan. Ik ben ook tankchauffeur geweest, een tank met een kraan en een shovel. Ook moesten we in de omgeving van een massagraf mijnen ruimen. Dat was geen fraai gezicht. Ik ben geen wereldverbeteraar, door kleine dingen kreeg ik mijn voldoening. Een brug herstellen over een bergpas, waardoor mensen niet meer afgesloten waren van de buitenwereld. Die blijdschap en dankbaarheid dat gaf me voldoening. Ik heb wel eens gedacht, we zijn er hier namens de hele wereld, en al wordt het hier nooit iets meer, het blijft gaaf om te doen.” srebrenica VN uitzendingen gaan in Nederland altijd met flinke discussies gepaard. Vaak ver van huis sturen we jonge mensen oorlogsgebied in. Heeft het zin? “Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel eens mijn twijfels heb. Maar als we nou hier in een oorlogsgebied zaten, en er kwamen mensen ons helpen? Waren we niet blij dat de Amerikanen en Canadezen 70 jaar geleden ons kwamen bevrijden? De uitzendingen van nu zijn dan wel niet te vergelijken, vaak veel complexer, maar we hebben binnen de VN besloten om elkaar te helpen, indien nodig. We dienen een breder doel. Ik kan me ook ontzettend kwaad maken dat de Nederlandse Blauwhelmen bij de val van Srebrenica nu nog met de nek worden aangekeken. Ze waren afhankelijk van de politiek, Jan Soldaat kon daar niet meer doen. Makkelijk praten, ga er zelf maar eens staan.” Discipline “Uiteindelijk ben ik er alleen maar beter van geworden. Het zou goed zijn als de dienstplicht weer ingevoerd zou worden. Je rotzooi achter je kont opruimen, leren luisteren naar iemand, leren nederig te zijn. Wat meer discipline zou niet slecht zijn voor de jeugd van nu. Als ik nu 18 jaar was, deed ik het zeker weer. teksten Rene van der Pas fotografie ingezonden Maarten Lucius: ‘Je dient een breder doel’ De mens is hardleers. Brandhaarden in de wereld, ze zijn er nog steeds. Toen en nu. Er zijn mensen die de brandhaarden proberen te blussen, gaan helpen. Vrede brengen is hun missie. Maarten Lucius werd drie keer uitgezonden naar Bosnië als VN soldaat.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=