Elegant, verzorgd, mooi gekleed en subtiel opgemaakt. Sylvia Kuijpers is op-en-top vrouw. Met zachte stem vertelt de Dint-herse haar verhaal. Het bijzondere verhaal van een man die vrouw werd. Hoewel de kiem van deze beslissing al in haar jeugdjaren werd gelegd, wil Sylvia daar weinig over vertellen. “Ik was geen happy kind, veel ziek, een grijze muis, werd veel gepest. Vooral natuurlijk omdat kinderen aanvoelden dat ik anders was. Achteraf is het allemaal verklaarbaar geweest, maar als kind weet je natuurlijk niet dat je gevoelens aan het onderdrukken bent.” Met het ouder worden, voelde Sylvia zich steeds ongemakkelijker als man. Ze trouwde met Willeke, nu nog steeds haar vrouw, die begripvol met de gevoelens van Sylvia om ging. “Ik was geen macho man, daar viel Willeke ook niet op. Af en toe ging ik als vrouw samen met haar uit of winkelen. Ja, allemaal in het geheim. Op mijn werk, voor vrienden en familie was ik gewoon een man.” Belasting “Maar juist door me soms vrouwelijk te kleden voelde ik me steeds somberder. Ik was van buiten dan wel vrouw, maar van binnen niet. Dat werd steeds meer een belasting”, zegt Sylvia, die haar gevoelens niet langer kon onderdrukken en zo’n dertien jaar geleden op zoek ging naar gelijkgezinden. Via het internet kwam ze in contact met de Stichting Transgendergroep Eindhoven (zie kader). “Er ging een wereld voor me open, ik zag dat ik niet de enige was.” Mede hierdoor kreeg het ‘in deeltijd’ als vrouw door het leven gaan voor Sylvia een acceptabel karakter. “Als vrouw voelde ik me goed, maar ik speelde wel een rol. Dat is een paar jaar goed gegaan. Toen begon het idee van een geslachtsveranderende operatie steeds meer te spelen. Telkens drukte ik die gedachten weg, tot ik een week lang iedere dag huilend naar mijn werk reed. Toen wist ik dat ik verder moest. Voor Willeke was het natuurlijk ook ontzettend moeilijk. Ze heeft altijd alle begrip getoond, maar het is niet niks als je man besluit vrouw te worden. We hebben er lang en veel over gesproken en ons laten voorlichten. Je besluit niet na een avondje ‘Goh, ik ga voortaan verder als vrouw’. De impact is enorm groot. Uiteindelijk hebben we besloten ervoor te gaan.” Afwijzend “De reacties van familie en vrienden op ons besluit, waren divers. Sommigen gingen ver in hun afwijzing. Er was voor Willeke zelfs al opvang geregeld, omdat ze toch wel bij me weg zou gaan. En ik? Ach, ik zou mezelf wel redden. De afwijzende houding heeft ons enorm teleurgesteld. Mijn ouders daarentegen zijn altijd voor honderd procent achter me blijven staan. Hoewel het voor hen ook moeilijk is.” “Op het werk, ik werkte destijds als technisch ontwerper, werd in samenwerking met personeelszaken het introductietraject ‘Sylvia’ uitgestippeld. Ook hier waren de reacties divers. Omdat de transformatie geleidelijk ging, ik was bijvoorbeeld al gestart met definitieve ontharing van het gezicht, kwam het voor velen niet als een complete verrassing. Ik was voor veel collega’s altijd al een vrouwelijke man.” Genderteam Zoals gesteld is de beslissing om permanent van geslacht te veranderen er niet eentje die van de ene op de andere dag gemaakt wordt. Dat kan praktisch gezien al niet. Voorafgaand aan een operatie moeten er minstens zes gesprekken met een genderteam plaatsvinden. Dit is een team van medisch specialisten dat mensen (in het VU Medisch Centrum) onderzoekt voor genderdysforie. Ook begeleidt dit team mensen in het proces van lichamelijke geslachtsaanpassing. “Een traject dat erg vertragend werkt”, aldus Sylvia. De wachtlijsten zijn erg lang, voor de gesprekken met de psycholoog waren bijvoorbeeld al wachtlijsten van één jaar, het hele traject kon dan wel vijf jaar duren. Dat wilde ik niet, ik had de beslissing genomen en wilde nu vooruit. Ik besloot zelf het initiatief te nemen. Voor de adamsappelreductie vond ik zelf een chirurg die de operatie sneller kon uitvoeren, en voor de hormoonbehandeling kon ik in het UZ Gent terecht waar ook de geslachtsoperatie in 2006 is uitgevoerd. In België ging het vlotter dan in Nederland.” Sylvia lacht als ze vertelt over de nieuwsgierigheid bij, vooral, mannen over ‘die’ operatie: “Als ze er naar vragen leg ik het gewoon in details uit.” Hormonengel In 2006 was het fysieke veranderingsproces ten einde. Al snel merkte Sylvia, die haar hele leven vrouwelijke hormonengel moet blijven gebruiken, dat ze beter in haar vel kwam te zitten. “Ook innerlijk transformeerde ik; van grijze, verdrietige muis werd ik een vrolijk, opgewekt mens. En nooit meer ziek! Vroeger had ik een muur om me heen gebouwd waar geen enkele emotie doorheen kwam. Na de behandeling met de hormonen vielen veel dingen al op hun plek: ik kon opeens janken van blijdschap.” Voor Sylvia is het niet de eerste keer dat zij haar verhaal vertelt. Maar als het aan haar ligt wel de laatste. Anderen moeten het stokje gaan overnemen, zo vindt zij: “Ik ga me nu meer storten op het geven van voorlichting. Het is genoeg geweest, ik ben op Omroep Brabant geweest, Willeke en ik hebben in de Viva gestaan en in enkele andere media. Het is nu de beurt aan anderen, want het verhaal moet verteld worden. Transgenderisme is vandaag de dag geen groot taboe meer, maar er is nog veel onwetendheid. Of ik het niet moeilijk vind om juist voor een blad in mijn eigen dorp mijn verhaal uitvoerig te vertellen? Nee, iedereen mag weten wat mijn verhaal is. Ik had het ook kunnen verbergen, of ergens anders te gaan wonen, zoals transseksuelen wel doen. Waarom zou ik? Ik heb het naar mijn zin in Heeswijk-Dinther en lang tegen mezelf gelogen, nu ben ik eerlijk en open.” Tuttedingen Na de operatie bleef Sylvia haar technische beroep als technisch ontwerper uitvoeren. Daarnaast heeft ze sinds 2008 haar eigen schoonheidssalon, waar ze sinds kort fulltime voor actief is. Ze kan genieten van die typische vrouwelijke ‘tuttedingen’. “En op sommige vlakken heeft mijn verleden ook voordelen: als er een nieuw apparaat geïntroduceerd wordt, snap ik meestal hoe het technisch gezien in elkaar steekt. Daar hebben veel vrouwen vaak toch moeite mee!” ‘Iedereen mag mijn verhaal horen’ Sylvia is voorzitter van de Stichting Transgendergroep Eindhoven. Deze organisatie houdt zich bezig met de emancipatie van transgenders en het organiseren van zelfhulpgroepen voor transgenders. Bij Transgendergroep Eindhoven is iedereen welkom die iets met travestie of transseksualiteit van doen heeft, daar sympathie of belangstelling voor heeft. Veel transgenders komen regelmatig met hun partner (echtgenote, vriendin), of ze nemen een keer vrienden, buren, kennissen of collega’s mee. De bijeenkomst telde in het begin 10 aanwezigen maar is inmiddels opgelopen tot gemiddeld 60 aanwezigen per avond. Sylvia begeleidt hier ook jongerengroepen waarin verschillende thema’s besproken worden. Voor info: www.tggeindhoven.nl. Tekst: Annemieke van der Aa Foto: Jacques Worms 19 | september 2012
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=