d’n HaDeejer. | 5 Jaargang 9 Nummer 101 december 2012 3 Voorwoord 5 Inhoudsopgave 7 Actie Actief Burgerschap 10 Interview José van der Heijden 13 Feestje 100ste HaDeejer 13 Henk zonder column 15 Kerstverhaal Berry van de Wetering 17 Optimisd en column Toon 19 Ingezonden 20 Terugblikken op 2012 23 Afscheid Ronnie Meulenbroek 25 Zoeken maar! De Kerstpuzzel 28 In beeld Loos Corswarem 31 Vrienden van HDL 33 Zakelijk Bekeken: Alette 34 Mmmmmm. Koken met kids 37 Brug Terug 38 Agenda 28 d’n HaDeejer. | 11 10 | d’n HaDeejer. Het prachtige vak van José van der Heijden ‘De maatschappij is ingewikkeld geworden’ Vanuit haar opleiding liep zij stage in de Graafsewijk en kreeg van daaruit meteen een vaste aanstelling bij stichting Juvans in Den Bosch. Daarna werd ze overgeplaatst naar Schijndel , kwam zeven jaar later in Vught terecht en bleef intussen groepswerk doen in Den Bosch. “Het hoofdkantoor van Juvans is in Den Bosch,” zegt ze, “maar de diverse regio,s binnen het werkgebied hebben hun eigen kantoren, in totaal 13. In ieder team zijn verschillende specialismen vertegenwoordigd. Los daarvan zijn er nog andere gespecialiseerde teams, zoals voor aanmelding, interventie huiselijk geweld, crisisdienst, hulp aan dak- en thuislozen enz. Het fijne binnen onze instelling is dat we met z’n allen mee mogen denken over de toekomst en dat we ook continu geschoold worden om bij alle nieuwe ontwikkelingen aan te kunnen sluiten. In Vught werken we met zeven mensen. Samen met een stagiaire doe ik hier individuele hulpverlening en met mijn collega Joris de bemoeizorg. In Den Bosch doe ik groepswerk.” Gesprekken Haar werk bestaat vooral uit relatiegesprekken, coachen van gezinnen, opvoedondersteuning, rouwverwerking, ondersteunen van Multi Problem Huishoudens en bemoeizorg. José: “Ik heb ook veel te maken met zogenaamde samengestelde gezinnen, waar ouders na een scheiding weer een relatie krijgen en waar dan de kinderen uit twee gezinnen bij elkaar komen wonen. ‘Hoe moet dat nou onder één dak?’ We gaan dan samen met alle betrokkenen in gesprek.” BemoeizorG Bemoeizorg is specifiek voor mensen die geen hulp willen, maar van wie de omgeving vindt dat ze het wel nodig hebben. Dat kan aangegeven zijn door andere instanties, buren, familie, de gemeente enz., bijvoorbeeld omdat ze vervuilen, dakloos zijn, of overlast bezorgen.“De kunst is om contact te leggen,” vertelt José. “Mensen moeten zich veilig voelen, dat duurt soms maanden. Je moet respect hebben voor alle typen mensen. Als het contact goed gelegd is, weten ze waar ze je kunnen vinden, maar dan nog blijft het hun eigen keus, zolang ze geen gevaar voor zichzelf of voor de omgeving vormen. Vorig jaar hadden we in Vught elf daklozen, we zochten hun op en nadien wisten ze ons te vinden. Ik heb indertijd een scriptie geschreven over gevoelens van mensen in achterstandswijken. Die hebben iets andere normen en waarden dan de ‘gewone’ burger. Je moet ze in hun waarde laten.” mpH Volgens José komen Multi Problem Huishoudens (MPH) wat meer voor in deze tijd, onder andere door de slechte economie. “De maatschappij is heel ingewikkeld geworden, de mensen weten de weg niet meer en maken bijvoorbeeld de post niet meer open. Simpele formulieren invullen is voor sommigen niet meer te doen. Ook zitten nogal wat mensen in de schuldsanering. Gelukkig weten wij de weg. We krijgen veel verwijzingen van huisartsen, woningbouwverenigingen en andere hulpverlenende instanties. We gaan duidelijk van een verzorgende maatschappij naar een participatie maatschappij. D.w.z. je moet vanuit de kracht van jezelf een oplossing zoeken. Toch zal er altijd een groep mensen blijven voor wie dat heel lastig zal zijn. Vooral bij Multi Problem Huishoudens is een goede samenwerking dan heel belangrijk. Wij als maatschappelijk werk hebben dan vaak een helikopterfunctie.” overleG José van der Heijden geeft enkele voorbeelden van schrijnende gevallen. Er wordt een huis leeggehaald, er is allang huurachterstand en hulp heeft niet gebaat. Er volgt overleg met diverse instanties, een gesprek met de deurwaarder enz. “Als mensen laten zien dat ze mee willen werken, staan instanties vaak ook open voor mee denken. Er wordt dan samen met de cliënt gekeken naar een oplossing. Vaak mogen ze blijven wonen en volgt er een schuldhulpverlening. Een ander geval: een moeder met vijf kinderen. Ze konden na een uit huis zetting nergens samen terecht. Dan moet je blijven vragen, niet loslaten. Uiteindelijk konden ze toch bij elkaar blijven in het crisiscentrum. Samenwerken met instanties blijft super belangrijk. Indien nodig gaan we in overleg met de burgemeester die daar ook zijn verantwoordelijkheid in heeft.” Daklozen Soms zijn mensen door verlies van werk, het niet meer kunnen betalen van hun huur, familieproblemen of verslaving dakloos geworden. Het komt ook voor dat mensen de regels van de maatschappij beu zijn en zich niet op een vaste plek vestigen. Voor daklozen is deze kersttijd niet altijd een pretje. Ze bivakkeren meestal op vaste plekken in een park, bij een loods of soms in een container. “Ik vind het fijn om met ze te werken,” zegt José. “Soms worden ze gesignaleerd door de gemeente, dan zoeken we ze op. Als het vriest, dan is er opvangplicht en zit vaak alles vol.” zorGen José maakt zich vaak zorgen om de groep voor wie de maatschappij veel te snel gaat en verstandelijk niet bij te benen is. “Het is mooi als ze toch opkrabbelen, maar sommigen blijven ondersteuning nodig hebben.” Ze blijft optimistisch, alhoewel de toename van het huiselijk geweld haar wel zorgen baart. “Hoe dat te voorkomen? Vooral voor de kinderen blijft het een niet uit te wissen ervaring. We proberen ook in samenwerking met andere disciplines zo goed mogelijk hulp te bieden. Er komt vaak veel machteloosheid van de ouders aan te pas. Juvans werkt met slachtoffer en dader.” Maatschappelijk werkster bij Juvans, José van der Heijden, kan het werk goed van zich afzetten, “al is er op maandagmorgen zoveel ellende dat het soms schrikken is. Het is dichtbij. Vught is een zalige plaats, er is aandacht voor arm en rijk. En nogmaals: je moet alle mensen in hun waarde laten en open staan voor hun oplossingen. Dan is het een prachtig vak! In het algemeen delen wij als het ware vishengels uit, zodat ze zelf de vis kunnen vangen.” tekst Ad van Schijndel fotografie Jacques Worms inTervieW d’n HaDeejer José van der Heijden werkt al 12 ½ jaar bij Juvans. Ze heeft dat een paar maanden geleden gevierd. Juvans is een instelling voor Maatschappelijk Werk en Dienstverlening in de driehoek Rosmalen, Aalburg en Hilvarenbeek. José heeft als standplaats Vught maar doet ook groepswerk in Den Bosch. Bernheze valt hier dus niet onder, dat is ingedeeld bij de regio Oss, Uden, Veghel met als naam Aanzet. Maar het werk is natuurlijk vergelijkbaar. Een gesprek met José over huiselijk geweld, relatieproblemen, daklozen, bemoeizorg, schuldsanering enz. Zeker in deze lastige onzekere tijd, zijn er veel problemen in onze maatschappij. “Maar ondanks dat is het een prachtig vak, dat veel voldoening geeft,” zegt ze zelf. 10 31 Rein van Moorselaar “De gemeente Bernheze heeft een sterk sociaal gezicht, en wij willen dat graag zo houden” 17 33 22 d’n HaDeejer. | 23 22 | d’n HaDeejer. Oudjaar vier ik altijd thuis met mijn kinderen en kleinkinderen. Dat is een traditie in onze familie. We doen spelletjes en kijken naar de televisie. We doen niets met vuurwerk, daar zijn mijn kleinkinderen nog te klein voor. Vuurwerk is ook nauwelijks te zien bij ons op het HoogBeugt. Ik kijk natuurlijk wel uit naar 2013, want ieder jaar is weer een verassing. Ik heb nog geen plannen voor oudjaar. Meestal vier ik dit met vrienden op de straat, de Schuurakker een gezellige straat. Dit jaar ga ik oudjaar denk ik bij mijn ouders vieren. Mijn dochter is er dit jaar niet bij, want die blijft bij haar vader. Ik heb veel zin in 2013 en ik ga zeker toosten op een mooi nieuw jaar. De zon vind ik prettiger, maar december is een gezellige maand om gezellig met zijn allen te eten. Oudejaarsavond vier ik de laatste jaren met mijn zus. Dan spelen we een spelletje kaart en eten we lekkere dingen. Op nieuwjaarsdag komen de kinderen en kleinkinderen langs. Mijn man woont op Cunera en beleeft daar Nieuwjaar, maar ik vind dat daar te weinig wordt gedaan met Nieuwjaar en Kerst. Voorheen vierde ik oud en nieuw altijd met de buren in onze straat, waar ik nog altijd een goede band mee heb. Ik heb nog geen plannen, daar kan ik nog niets over zeggen. Het kan alle kanten nog op. Oud en nieuw is bij mij ook ieder jaar weer anders. Misschien vier ik oud en nieuw in mijn eentje, maar misschien nodig ik nog wel wat mensen uit. Oliebollen zijn aan mij niet besteed. Ik ga wel de oudejaarsconference van Guido Weijers kijken. Ik zag hem al eens eerder een voorstelling van hem en deze was erg amusant. Ik denk dat ik dit jaar voor het eerst samen met mijn man Nieuwjaar vier. Bij mijn kinderen is café De Toren erg in trek en mijn zoon gaat op oudejaarsavond eten met vrienden. Ik kijk met oudjaar naar de televisie en bak oliebollen. Na twaalf uur ga ik de straat op om de buurt een gelukkig Nieuwjaar te wensen. We hebben ook wel eens oud en nieuw gevierd bij familie in Utrecht, maar dan was het vervelend om ’s nachts weer naar huis te rijden. Ik weet nog niet wat ik ga doen met oudjaar, ik heb nog geen plannen. Ik denk dat ik wat ga doen met familie, maar misschien ga ik wel uit met mijn vrienden. Mijn vrienden weten ook nog niet wat zij gaan doen. Eerdere jaren vierden wij oudjaar met vrienden van mijn ouders. We keken naar de televisie en aten zelfgemaakte hapjes. Ik vind oud en nieuw leuk en Kerst ook, omdat we dan met familie lekker gaan eten. Dorpspraat wat doet HaDee met oud en nieuw? Gemma van KaatHoven (52) sanDra teulinGs (33) Huib Cremers (65) tHomas van Der ven (15) ria voets (68) DirK van Den aKKer (69) tekst Matthijs van Lierop foto’s Piet van Zutphen Donderdagavond 2 augustus werd louisvanDeburGt (68) aangereden door een groep wielrenners en belandde met hersenletsel in het ziekenhuis. “We hadden leuke vakantieplannen en ik was juist hersteld van een valpartij waarbij ik mijn bovenarm brak, maar al die mooie plannen vielen op 2 augustus in duigen. Het was een mooie zomeravond toen ik op de fiets terugkwam vanuit Den Bosch en werd aangereden door een groep wielrenners. Vanaf dat moment weet ik eigenlijk niets meer, maar het schijnt dat ik naar het ziekenhuis in Veghel ben gebracht en daarna nog een paar dagen op Intensive Care in Tilburg heb gelegen met serieuze hersenkneuzingen. Na twee weken ziekenhuis ben ik bijna vijf weken opgenomen geweest in de Tolbrug in Den Bosch om te revalideren. Je zou kunnen zeggen dat mijn geheugen weer opnieuw ‘gereset’ moest worden. Ik heb er hard aan moeten werken samen met mijn vrouw Thea en ik ben er nog niet helemaal, maar het gaat zeker de goede kant op. Ook de wielrenner die het ongeluk veroorzaakte heeft nog regelmatig geïnformeerd hoe het ging en is zelfs een keer op bezoek geweest. Verder hebben de vele kaarten en warme reacties uit het dorp mij ontzettend goed gedaan en ga ik 2013 vol vertrouwen tegemoet”. Wilson bosCH (44) werd in 2012 gekozen tot beste bernhezer van 2011 en werd dit jaar ook nog eens prins carnaval, een druk maar leuk jaar. “begin dit jaar ben ik verkozen tot beste bernhezer van vorig jaar. Dat is een prijs waarin je door een aantal mensen wordt voorgedragen, omdat zij vinden dat jij iets belangrijks hebt gedaan voor de gemeenschap van bernheze. Ik zit in een gehandicaptenplatform en ben daarin een project gestart om bij winkels in Bernheze hun toegankelijkheid te toetsen. Dit kan variëren van een deur die automatisch opent of dat je makkelijk mobiel kan pinnen, maar ook in de zin van gastvrijheid, bijvoorbeeld als een winkelier de deur voor jou openhoudt. Toen ik begin dit jaar werd gekozen, wist ik zelf al dat ik ook nog eens prins werd. Toen dacht ik wel: dit wordt een heftig jaar. Het prins zijn tijdens carnaval heb ik als zeer leuk ervaren en nog steeds, want ik ben het nog tot aan de volgende carnaval. Je hebt een druk programma en je komt op veel leuke plaatsen, maar je merkt wel dat iedereen het zeer op prijs stelt dat je er bent en dat geeft een speciaal gevoel. Prins zijn kun je eigenlijk niet uitleggen; dat moet je ervaren”. EllEn van DE GEijn (34) emigreerde in 2006 na een stageperiode van een half jaar naar spanje, maar dit jaar kwam zij terug puur om economische redenen. “In 2006 was ik klaar met mijn studie op de vertaalacademie en besloot ik om naar Spanje te gaan voor een stage om zodoende de taal nog beter onder de knie te krijgen. Dat beviel uiteindelijk zo goed dat ik besloot om daar te blijven. Uiteindelijk zat ik daar wel in een streek waar niet zoveel buitenlanders woonden en lag het werk als tolk/vertaler daar niet op straat. Om in mijn levensonderhoud te voorzien werkte ik vijf dagen in de week in een bar. Maar omdat de crisis in Spanje toesloeg, werd ook daar het werk minder en besloot ik dit jaar om weer terug te keren naar Nederland. Het was met pijn in het hart, want ik had het daar heel goed naar mijn zin. De mensen en de cultuur spraken mij erg aan en ook heb ik daar mijn vriend ontmoet. Nu ik terug ben in Nederland werk ik tijdelijk in een magazijn maar ik ben sinds kort ook beëdigd bij de rechtbank als tolk/vertaler. Ook wil ik een eigen website gaan opzetten voor mijn vertaalwerkzaamheden, die ik ook verder uit wil breiden met een simultaancursus.” toos Dortmans (60) kreeg in september te horen dat ze kanker had. inmiddels heeft ze een zware operatie en een serie bestralingen achter de rug. “19 September kreeg ik te horen dat ik schaamlipkanker had. Omdat de kwaadaardige tumor zo snel groeide, moest er ook snel geopereerd worden. Dat gebeurde al op 9 oktober, een heel zware ingreep waarbij veel verwijderd is. Daarna ben ik wekenlang, preventief, bestraald. Ik ben er nuchter onder gebleven, net alsof ik uit mijn lichaam ben getreden. Bovendien kan ik er gelukkig goed over praten, ik ben niet zielig en zo wil ik niet gezien worden. Toen ik geopereerd was, was een van de eerste dingen waarom ik vroeg mijn make-up en een spiegel. Ik zei tegen de verpleegster ‘Ik mag dan wel ziek zijn, dat wil nog niet zeggen dat ik er ziek uit moet zien.’ 2013 Moet voor mij een nieuw jaar zonder kanker worden. Ik blijf onder controle, maar alles is weg. Ik ben nog meer gaan beseffen hoe belangrijk leven is. Je wordt bewuster. Ik wil mijn verhaal graag vertellen om mensen er van op de hoogte te brengen dat er ook iets als schaamlipkanker bestaat. Gemiddeld krijgen het maar zo’n 300 vrouwen per jaar. Er is te weinig over bekend.” TerugblikkenVoor sommige HaDeejers was 2012 een bijzonder jaar. Vier van hen vertellen waarom. tekst Michel van de Wetering/Annemieke van der Aa foto`s Jacques Worms Louis van de Burgt Wilson Bosch Ellen van de Geijn Toos Dortmans
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=