d'n Hadeejer maart 2009

Peer van Vreede: rock ’n bikes Jaargang 6 Nummer 3 maart 2009 En óók: Schrijver Herman Brusselmans - Indiagangers - Kupke - Sponsortocht - Ingezonden - Agenda - en nog veel meer

3 | maart 2009 D’n HaDeejer, maandblad voor inwoners van Heeswijk en Dinther Redactie: Annemieke van der Aa René Kuijs Tonny van Liempt Jacques van der Meijden Harry Mikkers Ad van Schijndel Medewerkers aan dit nummer: Robert Deckers Jos Dortmans Henk Habraken Anita Jacobs Marko Konings Toon Konings Hans Manders Cathelijn van der Meijden Jeroen de Mol Bart van Schijndel Noortje van Schijndel Jan Schuurmans Wim Smits Tom Vos Michel van de Wetering Vormgeving: Antje van Deursen Corina Gloudemans Carlijn van der Steijn Monique van de Ven Henny Wijgergangs Fotografie: Astrid van den Broek Marlies Dortmans Kirsten van der Heijden Trudy van de Wetering Piet van Zutphen Kopij/informatie: Uiterste inzenddatum: 1e van de maand E-mail: redactie@hadeejer.eu Advertenties: Uiterste inzenddatum: 15e van de maand E-mail: advertentie@hadeejer.eu Bel Jacques van der Meijden: 06-11472441 Vragen over bezorging: Bel Toon Konings 06-53584742 bezorging@hadeejer.eu Jaarabonnement niet-inwoners: € 36,00 incl. verzendkosten Druk: Drukkerij Berne, Heeswijk Oplage: 3250 stuks D’n HaDeejer is een uitgave van Stichting Dorpsnieuws. Niets uit deze uitgave mag worden over-genomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. Colofon Voorwoord Maart Lente Inhoudsopgave De lucht ruikt anders, de klok is verzet, de landschappen worden almaar groener en, natuurlijk, de wanten en dikke jassen kunnen (bijna) worden opgeborgen. De lente is aangebroken! Voor velen een jaargetijde dat voor een enorme boost zorgt, een enkeling heeft zo zijn twijfels (zie Henk) en krijgt last van voorjaarsmoeheid. Burgemeester Heijmans heeft daar weinig last van. Tenminste, zo op het eerste gezicht. Het artikel in het februarinummer waarin Bart van Schijndel vraagtekens plaatste bij de effectiviteit van de schaalvergrotingsdrang van Heijmans, noopte hem tot een reactie. Of er geen mogelijkheid was om in de HaDeejer te reageren? Aangezien wij het principe van hoor en wederhoor keurig toepassen, kreeg Heijmans van ons alle ruimte. Jammer alleen dat hij er geen gebruik van maakte. De materie was bij nader inzien te gecompliceerd om zo snel een reactie te kunnen geven. Een volgende keer dan maar. Gelukkig hebben wij met Bart een medewerker die zelfs de meest gecompliceerde materie in een helder betoog kan omzetten, ook als het snel moet. Dus in plaats van Heijmans mocht hij los (zie pagina 22/23). Wederom met de schaalvergroting als thema, dit keer in het onderwijs. Verder waren we bij een speciale dag voor de plaatselijke EHBO-afdeling, hadden we een gesprek met de Harley-rijdende rocker Peer van Vreede en is er een nieuwe rubriek: de Boventoon (voor de oplettende lezer: boven de column van Toon Kunnings) waarin we plaatselijke rockbands nader introduceren. Veel leesplezier! De redactie 3 Voorwoord Lente 5 Hulp gezocht Voor de burgemeester 7 Column Henk is voorjaarsmoe 9 10 jaar jeugdig Kantlijn ‘Het applaus is erg leuk’ 11 Bijzondere reis Indiagangers 13 Nieuwe rubriek Rockend HaDee in Boventoon 15 Bijzondere hobby Engelse motoren 17 Ingezonden Harrie had er weer zin in 18 Interview Peer van Vreede Rebelse hippie op de Harley 21 HaDeejers over de grens Vanuit Rusland 22 Dorpspraat ‘Lenen bij de buren kan ook’ 25 Boekhandel Berne Een halve eeuw 27 Naar Compostela Wandelen voor het goede doel 28 Fotoreportage Een dagje EHBO 31 Zakelijk bekeken Houthandel Jacobs verhuist 33 Een Brug terug 50 jaar geleden in het nieuws 34 Agenda Kasteel in lentesferen En óók: Bi jzondere hobby Engelse motoren

Advertorial

5 | maart 2009 Per 1 oktober 2009 loopt de eerste ambtstermijn van 6 jaar van burgemeester A.A.M.M. Heijmans af. De commissaris van de Koningin heeft de gemeenteraad d.m.v. een brief van 30 januari 2009 in kennis gesteld van een mogelijke herbenoeming en dat de burgemeester hiervoor in aanmerking wenst te komen. Hiermee is de herbenoemingsprocedure geopend. (Bron: raadsstukken Bernheze van 19 maart) Zo’n procedure kent specifieke regels volgens artikel 61a van de gemeentewet. Zo moet 4 maanden van te voren dus per 1 juni de definitieve openbare aanbeveling uitgebracht zijn. Verder zijn alle stukken en besprekingen strikt geheim. Zes maanden van te voren, dus per 1 april, heeft het college van B&W een week de tijd om de leden te benoemen. Nu heeft de gemeenteraad vastgesteld dat alle fractievoorzitters automatisch in die adviescommissie komen. Daarnaast wil het college ook de bevolking horen en daartoe uit alle kernen 1 of 2 burgers toevoegen. Voor Heeswijk-Dinther zijn dat 2 leden. De gemeente heeft alle lokale nieuwsmedia benaderd waaronder d’n HaDeejer. Zijn er meer dan 2 kandidaten dan zal een keuze gemaakt moeten worden. Vandaar dat de redactie in samenwerking met de gemeente een discussieavond organiseert op woensdag 1 april in Cultureel Centrum Servaes. Diverse fractievoorzitters zullen daarbij aanwezig zijn en hopelijk ook burgemeester Heijmans, maar dat is nog niet zeker aangezien hij op meerdere plaatsen gevraagd wordt. Kandidaten voor deze toch belangrijke commissie kunnen zich ter plekke melden. Liever nog zien wij (i.v.m. de organisatie van de avond) dat men van te voren een berichtje stuurt met motivatie naar redactie@hadeejer.eu. Belangstellenden zijn hartelijk welkom, want iedereen krijgt gelegenheid om zijn zegje te doen. De avond begint om 20.00 uur. Koffie/thee wordt door de gemeente gratis aangeboden. De redactie Leden voor adviescommissie herbenoeming burgemeester gezocht Schrijver Herman Brusselmans in De Zwaan Het werk van Brusselmans wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte en drank, seks en verveling zijn terugkerende thema’s. Ook het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving waarin Brusselmans opgroeide, komt vaak terug. Brusselmans is een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre, de schuttingtaal en de platte seksueel getinte uitspraken. Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en bevatten gescheld op zijn omgeving en collega-schrijvers. Door critici wordt hij hierom en om zijn vele optredens in de media vaak niet serieus genomen. Ondanks de kritiek is zijn werk populair, vooral bij een jong publiek, en hij groeide uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen. Als veelschrijver brengt Brusselmans soms wel twee boeken per jaar uit en zijn oeuvre omvat inmiddels al bijna vijftig boeken. In 2007/2008 schreef hij een trilogie over de bizarre schrijver Danny Muggepuut, befaamd worsteter (liefst staand), bierdrinker en nonsenskletser over de Tweede Wereldoorlog, bizarre seks, homo’s, negers en andere minderheidsgroepen. Ze heten Muggepuut, De perfecte koppijn en Toos. Typerend voor Brusselmans is ook Een dag in Gent (2008). Zijn laatste boek heet Mijn haar is lang, en dat is ook zo. Het belooft een bijzondere Belgische avond te worden met twee Belgische vedetten. De avond begint om half negen en de entree is vijf euro. Kaartjes verkrijgbaar in de bibliotheek en via In de Zwaan is het donderdag 9 april ‘Vlaanderen Boven’. In het kader van de jaarlijkse Schrijverij heeft de BKK gekozen voor de Gentenaar Herman Brusselmans én voor een café omdat deze schrijver daar het meest thuis hoort. Bovendien komt de slammer Jee Kast, afkomstig uit Brussel. De Zwaan zorgt voor voldoende Belgisch bier. Tekst: Ad van Schijndel info@debkk.nl

Waar kom je vandaan en wanneer ben je hier komen wonen? Giel: “Ik kom uit Middelrode, we woonden op De Dreef, ging in Veghel naar school en kwam vaak bij Lunenburg. Dus ik voel me niet echt import.” Karin wat meer, zij komt uit Boxtel. “Maar ik ben veel uitgegaan bij De Zwaan in Heeswijk, en daar heb ik ook veel met een motorclub rondgetourd.” Giel kwam in 2002 hier wonen, hij zocht een vrijstaand huis met wat plek er omheen, maar het had wat hem betreft ook best Schijndel of zo kunnen worden. “Op een zelfde soort plek had ik overal goeien aard kunnen hebben.”. In 2005 is Karin bij hem ingetrokken. “Ik woonde toen nog in België waar ik samen met een vriendin een café had, maar ik had al een paar jaar een relatie met Giel. Toen ik in verwachting raakte besloten we om ons kind in Nederland op te voeden.” Giel: “We waren niet getrouwd en toen ik Tjeu op het gemeentehuis aan ging geven kreeg ik van de ambtenaar te horen dat er een probleem was; er was geen moeder bekend! Dat kwam dus omdat Karin in België ingeschreven stond. Toen moest ze dus officieel bij mij komen wonen.” Bevalt het in HaDee en wat zou er nog beter kunnen? Giel: “De plek waar we wonen bevalt me prima, dicht bij het centrum en toch met heel veel vrijheid. De buurt is ook heel prettig, er wordt veel georganiseerd, alles mag maar niets moet.” Karin: “Ik ben ook heel tevreden over de lokatie, alle ruimte om ons heen. En het echte dorpse, dat bevalt me wel aan HaDee. Maar een gezellig centrum met een plein met wat winkels en café’s zoals in Boxtel, dat zou hier wel welkom zijn.” En de toekomst? Giel: Met het gezin verder samen bouwen aan ons eigen plekje, en gezond blijven. Samen met mijn broer run ik een varkensbedrijf, en misschien ga ik weer eens muziek maken. Zo hebben we elkaar ook leren kennen, ik moest met onze band spelen in het café van Karin.” “En ik zing nog steeds in de Pizza Quick Band”, vervolgt Karin, “en sinds een half jaar heb ik mijn koetsiersbewijs en rijd met mijn Friese paard enkelspan. Nu werk ik op zaterdag in de bakkerijwinkel van mijn broer in Boxtel, maar als de kinderen straks naar school gaan hoop ik mijn oude beroep van dierenartsassistente weer op te kunnen pakken.” Import over HaDee Aan de Koffiestraat nr. 2 in het buitengebied Dinther wonen Giel Wijgergangs (43) en Karin Schalkx (40) met hun zonen Tjeu (bijna 4) en Huib (2). De nieuwe schuur is bijna klaar en momenteel zijn ze druk bezig om de tuin opnieuw aan te leggen. Volgende stap is een ingrijpende verbouwing van het huis. Het leven bevalt hun dus blijkbaar goed in HaDee. Voorjaars- moeheid Volgens mij heb ik last van voorjaarsmoeheid. Lichtelijk gedeprimeerd aanschouw ik de wereld om mij heen, die bedreigd wordt door de kredietcrisis. Nu ik dit schrijf is maart nog pril en van de lente is nagenoeg niets te bespeuren. Nee, de somberheid overheerst. In HaDee beleven we, na het verdwijnen van D’n Tol de ondergang, de teloorgang van Ter Weer. Ter Weer gaat ter neer! Een trots gebouw, veel jonger dan de bewoners die daaruit zijn verdreven, verdwijnt. Ter Weer was een gebouw van architect Loek van de Veerdonk, zoon van de vroegere burgemeester van Dinther en Heeswijk en de vader van cabaretier Mark. Hoewel ik weet dat het een ziekte van de ziel is, komt door de somberheid het pessimisme naar boven. “Een pessimist is iemand die bacteriologen laat uitleggen wat een kus is,” zo schreef Hubschmid ooit. Mismoedig blader ik door de laatste HaDeejer en lees de column van Hans Manders, die “sikkeneurig” beweert achtergesteld te worden in HaDee. Na twintig jaar voelt hij zich hier nog steeds allochtoon. Dat klopt, want eens een allochtoon, altijd een allochtoon. En ja, Hans is ook dichter en hij schreef zelf in zijn bundel ‘Staalkaart’ over dichters: “Het zijn toch zulke zielige flapuiten: Ze lijden stuk voor stuk aan het bestaan. Hun zielenpijn komt ongeremd naar buiten, als lava uit een werkende vulkaan. Dus mijd poëten, dichters en kornuiten, en doe gewoon alsof ze niet bestaan!” Tenslotte, om mij op te beuren, vroeg iemand mij: ”Weet jij wie het stoute zusje is van Roodkapje? Nee? Afzuigkapje!” Nou ja… Henk Habraken Tekst: Marko Konings Foto: René Kuijs column Henk 5 | maart 2009

9 | maart 2009 Jeugdgroep Kantlijn viert 10-jarig bestaan Een verrassend sprookje met leuke typetjes Meer dan tien jaar geleden speelden de volwassenen twee stukken per jaar, één voor de jeugd en één voor volwassenen. Dat werd te druk, dus werd er een jeugdgroep opgericht. De jeugdgroep is de kweekvijver voor de volwassen groep. Merlin: “Er zit best veel leeftijdsverschil in de groep en iedereen helpt elkaar. We hebben nu een mooi clubje, maar kunnen nog wel wat jongens gebruiken.We doen veel speloefeningen, zodat de spelers leren wat mimiek, emoties uitbeelden en improviseren is.” Mariëtte: “Zo leren de kinderen wat verantwoordelijkheid en discipline is. Ze moeten zelf hun stukjes tekst leren en als ze die niet kennen, is dat vervelend voor de anderen. We willen vooral dat ze heel veel speelplezier hebben.” Merlin: “Er gebeuren veel leuke dingen tijdens de repetities, zoals versprekingen. Yvonne en ik zien scènes vaak helemaal voor ons, maar moeten het dan nog over zien te brengen op de spelers. We spelen vaak stukjes voor, maar de spelers hebben zelf ook veel inbreng.” Koning Driekus en het Dubbel-Dutkruit De voorstellingen zijn vrijdag 24 april om 19.30 uur en zaterdag 25 april om 14.30 en 19.30 uur in Herberg De Speelman. De entree is 4 euro, groepen vanaf tien personen 3,50 euro. Anne Heesakkers, 17 jr., speelt Krakadus, een hele enge, gemene man, die heel lief tegen de koning doet: “Ik ben er al vanaf het begin bij, maar vind het nog steeds leuk om toneel te spelen. Ieder jaar heb je weer een nieuw stuk met verschillende typetjes. Ik leer elk jaar bij en het applaus is ook erg leuk.” Kim van Esch, 17 jr, speelt Mevr. Praline, de gouvernante/lerares van de prinsesjes: “In het stuk speel ik dat alleen hoor wat ik wil horen en ben ik smoorverliefd. Ik speel ook al tien jaar mee en vind het elk jaar weer een uitdaging om een goede rol neer te zetten.” Lisan Voets, 13 jr. speelt de poetsende hofnar: “Ik mag heel druk doen en zingen en springen. Ik vind het leuk om een ander te spelen.” Evie Verhoeven, 12 jr., speelt Koningin Drieka, een hele lieve vrouw met veel koosnaampjes voor de koning: “Dit is de eerste keer dat ik meespeel. Ik moet nog veel oefenen, maar vind het wel heel leuk.” Pascale van den Akker, 11 jr., speelt een lieve kok, die ook heel nerveus kan doen: ”Dit is mijn tweede jaar. Het is leuk om je in een rol in te leven en steeds iets anders uit te beelden.” Joni Verhoeven (zus van Evie), 10 jr., speelt de kleindochter van de vertelster: “In het stuk luister ik naar mijn oma. Dit is het eerste jaar dat ik meedoe. Vooral het optreden lijkt me heel leuk!” Kim van Casteren, 10 jr., speelt een verwaande kakprinses: “ Leuk dat je heel iemand anders speelt dan je eigenlijk bent en dat je je verkleden mag.” Maud van den Akker (zus van Pascale), 10 jr., speelt een slimme prinses: “Een prinsesje spelen is leuk, omdat ik dat in het echt niet ben.” Lisa van Roy, 8 jr, speelt een slordige, beetje domme prinses: “Ik vind het zo leuk dat je voor veel mensen speelt en er ook kinderen komen kijken, die we kennen. Ik ben dan helemaal niet zenuwachtig!” Lisa van Oort speelt ook al vanaf de eerste repetitie mee. Dit jaar doen ook nog mee: Celine de Laat, Terry van Steenbergen (ontbreekt op de foto), Hilde Sommers en Liz van de Vorstenbosch. Het sprookje is leuk voor kinderen vanaf een jaar of vier, maar ook voor de ouders en oudere jeugd zitten er leuke grapjes in het stuk. Er doen veel verschillende typetjes mee, waar allerlei gekke dingen mee gebeuren en er is een nieuw decor…een verrassend sprookje! Tekst: Noortje van Schijndel Foto: Marlies Dortmans Merlin van Esch, oud-jeugdspeelster, is regieassistente en Yvonne Linders is de regisseuse van het stuk. Samen met negen speelsters en voorzitter Mariëtte van der Pas, vertelt Merlin enthousiast over de gezellige groep en het stuk van dit jaar: Koning Driekus en het DubbelDutkruit.

11 | maart 2009 Om de norbertijner banden tussen de abdij van Berne en die van Jamtara in India aan te halen, is tussen 24 januari en 7 februari voor het eerst in samenwerking met Kras een bijzondere reis georganiseerd naar dit land met de op een na grootste bevolking van de wereld. Een reis die doordesemd was van cultuur en religie, als je het vraagt aan Harry van der Pas uit Dinther. Samen met 26 andere belangstellenden uit heel het land, onder wie zijn plaatsgenote Gerrie Klomp, reisde hij af naar de voormalige Britse kolonie, waar de norbertijnen onder meer het eerste ziekenhuis stichtten in een gebied zo groot als Nederland. Een van de grondleggers daarvan was Jan van Schijndel. “Een neef van mijn moeder”, verklaart Harry van der Pas zijn grote belangstelling voor deze illustere witheer. Vitaal “Nog steeds betekenen de norbertijnen erg veel voor India. Ze runnen er veertig parochies en elk jaar worden er nieuwe priesters gewijd. Ook hebben ze er een buitenschoolse opvang waar honderden kinderen onderwijs krijgen. Zij leren daar veel meer dan op de staatsschool, die met een veel te klein budget moet werken.” Harry, die voor het eerst in India was, heeft veel opgestoken van de reis. “De Indiase norbertijnen vormen een jonge, vitale, bloeiende gemeenschap in een door en door religieus land. De laatste Nederlandse norbertijn die in India werkte, Milo der Kinderen, is intussen overleden. Het zijn nu allemaal Indiërs die de abdij bevolken. Om een tijdje met hen door te brengen en te reflecteren, dat doet je iets.” Taj Mahal “Natuurlijk zijn we onder andere ook naar de Taj Mahal geweest, maar de projecten van de norbertijnen doen je het meest”, vult Gerrie Klomp aan. Zij is in Dinther bekend van de winkel aan de Sint-Servatiusstraat die zij vroeger met haar man runde. De Indiase witheren zijn vastberaden de banden met Heeswijk en Nederland verder aan te halen. Abt Rocky de Souza van de abdij van Jamtara laat geen kans onbenut uitwisseling te stimuleren, kennis te delen en betrokkenheid te vergroten. In dit plaatje past ook deze eerste, door Kras gefaciliteerde reis vanuit Nederland. “Het is de bedoeling deze trip vaker te gaan organiseren, mogelijk komt er volgend jaar al een vervolg”, aldus Harry. Wat het meeste indruk op de oud-IVNvoorman maakte? “Hoewel de meeste Indiërs het met veel minder moeten doen dan de mensen in Nederland, zijn ze door de bank genomen niet ongelukkig. Waar Nederlanders zich nogal focussen op materiële zaken, hechten Indiërs zich op geen enkele manier aan het materiële maar verdiepen zich in het leven. Wij kunnen daar nog veel van leren. Wij denken hier bijvoorbeeld dat we elke dag vlees moeten eten. In India konden we dagelijks vegetarisch eten, wat ook prima was.” Gerrie Klomp was voor de tweede keer in het land, waar de enorme tegenstellingen tussen arm en rijk nog altijd schrijnend zijn. “Op een reis naar Lourdes ben ik eens met een Indiase pater in contact gekomen. Sindsdien ben ik erg geïnteresseerd geraakt in de norbertijnen. In 2004 heb ik voor het eerst een bezoek gebracht aan de abdij van Jamtara.” Die reis maakte net als die van dit jaar een onvergetelijke indruk op haar. Plakboeken heeft ze er vol mee staan. “India laat je nooit meer los.” Gerrie vond het wel moeilijk de soms immense armoede gade te slaan. “Het liefst had ik aan iedereen koeken uitgedeeld.” Binnenkort wordt deze eerste Norbertijnenrreis naar India geëvalueerd in Heeswijk-Dinther. Harry: “Ondertussen werken de witheren in India aan een speciaal gastenverblijf om de uitwisseling structureel te stimuleren.” Voor de eerste keer konden onlangs belangstellenden op uitnodiging van de abt van de abdij van Jamtara een reis maken naar India, gecombineerd met een bezoek aan de norbertijnen die in India werken. 27 Mensen uit Nederland schreven zich in, onder wie Gerrie Klomp en Harry van der Pas uit Dinther. “India laat je nooit meer los.” Zeer waarschijnlijk wordt deze van religie en cultuur doordrenkte reis een traditie. Tekst: Tom Vos Foto: René Kuijs HaDeejers maken bijzondere reis vol cultuur en religie Norbertijner gastvrijheid in India Harry van der Pas en Gerrie Klomp

Tekst: Toon Konings Foto’s: Piet van Zutphen Zo issie braaf Tis alwir wè jorkes geléje. Toen din ik ut um wè sentjes bè te verdiene en um zo te spoare vur ‘n brummerke: blojkes rondbrenge. ’n Rotkerwei waar ut, elleke keer wir. Weekbloajer waren ut, die ik freddissoaves moes sortere zodè ik ze sotteris hendig, op roete, rond kos brenge. Int begin waar ut nog wel leuk, ’n bietje rondfietse en ge zaagt zo is wè van oew dùrp. ’t Waar in men gebortedurp: Dinther. Harstikke mooi dùrpke, mar ès ge d’r unne keer of tien durhinne bent gefietst, dan heddet wel wer gezien. Nie det dan niemer mooi is, mar tis net ès mè d’n Efteling. ’t Sprookjesbos is skôn, mar ès ik diejen inne zunnen langen nek unne keer of tien heb zien ùtskuive, dan hebbik ’t wel gezien. En ik ha zo’n rotwijk òk nog. Heel veul aachteraf, en dè betekent veul fietse, en wendig rondbrenge. Dan komder pas aachter hoe gróót zo’n kléin durpke is. Hillemol tot Veggel òn toe fietse, umdè doar erges een of aander snotjong d’n Donald Duuk moes hebbe. En elleke week inne òk nog! Unne keer regende ‘t det zèkte, dus dè ding wier wè nat. Dè gi nou immol nie anders. Goofie, op de vurkant. ha ’n wè verlept kùpke gekrege, marja. En nog vurdek tuis waar han die mense al gebeld, en zodoende moes ik smiddegs nog unne keer olling diejen kant op ùm ’n dreug blojke te brenge. En ’t kojste waar nog desse in de buitewijke ollemol nun hond hebbe. Be elleken boer liep wel unnen lilluke soek over de misse. Blaffend, kwèlend, grommend, overal tegenòn pissend of in de weeg lopend. En overal zinne ze ’t zellefde: “Hij dù niks”. Nee, dè zal nie zen! Tientalle hèund die zogenaamd niks dinne, hebbik òn m’n bokspèpe dur de streuj geslèpt. Mar int tùrp waar ’t wel laage mè die hèund. Dan hadde zòn deur mè veul glas. On d’n andere kant vant glas stonner dan zo’n bist z’n terrietoriejum te bewake. Blaffe, al wettie geleerd ha. En dan dè blojke dùr de brievebus in de deur dauwe. Ge zaagt d’n hond kèke. En dan wè op en neer mè dè blojke; flink ritsele. En dan opins hap, béét d’n hond int blojke. Efkes nog goewd vaasthauwe zodettie zunèige goewd vaastbéét en flink gromde. En dan losloate. Dan zaagde diejen hond zunèige ùtleve op dè blojke en de pepiersnippers vlógen alle kanten in. D’n hond en ik, we han bèj skik! ToKo column Toon 1. Wie zitten er in V.I.P.? Frank Hulsman, slaggitaar, 42 jaar, accountmanager. Maarten Lucius, basgitaar, 32 jaar transportplanner. Dirk van Grinsven, zanger, 26 jaar, installatie monteur. Marcel Hulsman, 41 jaar, sologitaar, zang, sectieleider, kwaliteitslaboratorium. Maarten van der Pas, drums, zang, 34 jaar, tegelzetter (ZZP). 2. Hoe is V.I.P. ontstaan? Op de jaarlijkse feestavond van V.V. Heeswijk (2003) speelde een band. Wij zeiden tegen elkaar: dat kunnen wij ook. We kochten wat versterkers, de drummer een drumstel en we gingen repeteren bij Stanserhorn. Na wat kleine wisselingen en toevoegingen hadden we op 20 maart 2004 ons eerste echte optreden voor 400 man. 3. Welk genre spelen jullie? Wij spelen covers in de richting van garagerock. Van de jaren ’50 tot nu. We spelen ‘oudere’ rock als Status Quo en Black Sabbath, en nieuwere als Green Day en Franz Ferdinant. Maar ook nummers van Herman Brood en Johnny Cash. 4. Hoeveel optredens hebben jullie per jaar? De eerste drie jaar speelden we een paar keer per jaar. Mede door de hulp van onze manager Roy van der Heijden, speelden we het afgelopen jaar gemiddeld één keer per maand, en meer willen we ook niet. 5. Wat maakt V.I.P. tot V.I.P.? We blijven bij een optreden niet stijf op het podium staan. We brengen nummers die we allemaal leuk vinden om te spelen. We spelen nummers die vrijwel iedereen kent, maar die niet iedereen speelt. Door de jaren heen zijn we naar elkaar gegroeid en die onderlinge band uit zich op het podium; we spelen met plezier. 6. Hoe gaat V.I.P. verder? Eerst speelden we avondvullend. Nu zijn we meer een festivalband geworden en daar gaan we mee door. In het voorjaar gaan we ‘iets’ doen dat zeker uniek is voor HD! 7. Favoriete bands/ voorbeeld? De bands waar wij van houden vind je terug in ons repertoire. Een band als voorbeeld hebben we niet. We gaan voor de muziek, doen ons eigen ding, hebben ook oog voor het publiek en verder “nie te nauw kèke.” In deze rubriek een introductie van bands uit HaDee. Het hoe en wat van de bands door middel van een 7- tal vragen. Als eerste V.I.P (Valt In de Pikkers), dat onlangs het 5-jarig bestaan vierde, en kortgeleden de vernieuwde website www.vipdeband.nl lanceerde. De Boventoon Bands uit HaDee in de spotlight V.I.P. met Dirk, Maarten, Frank, Marcel en Maarten L. (vlnr) 13 | maart 2009

15 | maart 2009 Zijn eerste motor was een Puch 250 cc met dubbele zuiger, maar daarna ging de liefde toch al vrij snel naar Engelse motoren met name Northon. Hij werd geboren in Dinther, zijn ouderlijk huis was cafe-biljart De Gouden Leeuw op Den Dolvert. Toen hij later trouwde en een huis ging bouwen, viel hij in het welbekende zwarte gat toen het huis klaar was. “Ik zocht eigenlijk een hobby”, vertelt Rein. “En ik zag in het weekblad ‘Motor’ een advertentie staan: 2 Ariel’s te koop van de tweede wereldoorlog voor 1500 gulden. Dat was niet al te veel, dus gekocht en van twee motoren één goede gemaakt en daarna de onderdelen die ik overhad weer verkocht voor 1500 gulden. Dus dat ging goed en een hobby was geboren.” V-Twin De Arielfabriek maakte al fietsen vanaf het eind van de 19de eeuw. “Ik heb toevallig nog een folder liggen van 1880”, zegt Rein glimlachend, “en in 1898 hebben ze de eerste motor gemaakt. De oudste Ariel die ik heb, is van 1919, een V-Twin en de jongste van 1954. Soms moet de ene motor plaats maken voor de andere; bijvoorbeeld toen mijn vrouw in verwachting was en de Northon niet zoveel meer werd gebruikt, heb ik hem verkocht maar er moest natuurlijk wel iets ouds voor in de plaats komen. Dat werd toen een zeer speciale Ariel Square Four van 1953 (ook mijn bouwjaar) waarvan er niet zoveel meer zijn. Ik heb deze motor in Engeland gekocht, maar na een jaar kreeg ik brand in mijn schuur en brandde de motor ook af. Daarna heeft iemand van de Arielclub hem opnieuw gerestaureerd, terwijl ik mijn schuur herbouwde.” Arielclub Zelf heeft Rein ook veel van zijn motoren gerestaureerd en gaat hij elk jaar wel eens naar Engeland naar een onderdelenbeurs. Omdat veel spullen niet meer te koop zijn, moet je ook veel zelf maken. Een voordeel van Ariel is dat je veel onderdelen van verschillende modellen uit kunt wisselen. Zijn laatste aanwinst heeft hij in Noorwegen gekocht. “Geen echt bijzondere motor, maar er zijn er van 1954 tot 1958 maar 285 van gemaakt. Dus daar zijn er nog maar een paar van over in de wereld en dat trekt mij dan wel.” “Graag zou ik er nog een paar bouwjaren bij willen hebben in mijn EDAM (Eerste Dinthers Ariel Museum). Ik zoek er nog eentje van tussen 1900 en 1910 en eentje tussen 1910 en 1920, maar die zijn zeldzaam, dus dat zal niet mee vallen. Ik weet er wel een van 1903 te staan, maar die is nog niet te koop. Maar dat hou ik wel warm, dat contact.” Ook is Rein lid van de Arielclub en heeft hij al een hele prijzenkast vol gereden, want het is natuurlijk ook leuk om eens met al die oude dingen te rijden en aan de mensen te laten zien. “Daarna worden ze vaak door een jury bekeken en val je soms in de prijzen. De meeste van die motoren kun je ook alleen maar rijden tijdens zo`n toertocht, want je geeft vaak gas met een hendeltje en ook de remmen zijn niet al te goed; dus dat is puur voor de fun. Als ik echt wel eens op de openbare weg ga rijden, is het met mijn Ariel Square Four uit 1953 en soms gaat mijn vrouw Henny mee met haar Ariel Red Hunter, een 350 cc uit 1950. Grappig detail is dat ik zelf ook een Red Hunter heb uit 1933, een 500 cc. Dat is de eerste Red Hunter en die van Henny is de laatste die gemaakt is.” Rein Heerkens is geboren en getogen in 1953 in Dinther. Hij rijdt al vanaf zijn achttiende motor, dus de liefde voor motoren was er altijd al, maar pas later toen hij wat meer tijd kreeg, is zijn verzameling van Ariel motoren begonnen. Hij was altijd al geïnteresseerd in Engelse motoren, maar dat zijn verzameling met Ariel-motoren begon was louter toeval. Inmiddels heeft hij 11 gerestaureerde Ariel-motoren, mappen vol met onderhoudsboekjes en folders van vroeger en verder alles wat met Ariel te maken heeft: een echte verzamelaar dus. Tekst: Michel van de Wetering Foto’s: Marlies Dortmans hobby’s Bijzondere Rein Heerkens Rein Heerkens verzamelt (alles over) oude Engelse motoren Eerste Dinthers Ariel Museum puur voor de ‘fun’

Ingezonden Business Ceesch door Harrie Droesen Ik word moe van al dat sentimenteel gezever over dat er in HaDee geen gemeentehuis meer is en dat je voor elke wissewasje naar Heesch moet. “Niet te betalen” is meestal het argument. Ik heb geen exacte cijfers, maar laten we een ruw financieel plaatje maken. Ten eerste, wat het de HaDeejers kost om geen eigen gemeentehuis te hebben. De reis op en neer naar Heesch kost al gauw een uur. Samen met vervoerskosten kost dat ongeveer 15 + 5 = 20 euro per bezoek. Ten tweede, wat een eigen gemeenthuis extra kost. Ik schat ongeveer 3 jaarsalarissen en een operationeel kantoor. Dat is ongeveer 80.000 + 80.000 = 160.000 euro per jaar. Stel dat er 2 keer per jaar per HaDeejer een bezoek aan het gemeentehuis nodig is. HaDee heeft ongeveer 8000 inwoners. Dat betekent zo’n 16000 bezoeken per jaar. Een eigen gemeentehuis kost dus 160.000 / 16.000 = 10 euro per bezoek extra. Een eigen gemeentehuis levert elke HaDeejer dus 20 – 10 = 10 euro per bezoek op. Na deze constatering zullen er dus binnenkort wel plannen gemaakt worden in de gemeenteraad. Het is niet alleen een verstandigere, maar ook sociaal maatschappelijk gezien een betere investering dan bijvoorbeeld een molen. En het belangrijkste: ik ben van dat gezeur af. Voor liefhebbers van Amerikaanse en/of klassieke voertuigen organiseert BH Dubbel D (Bernheze Dubbel Dik), een voorjaarsrit: de ‘Kom uit het vet’ rit. De lengte van deze toertocht zal ongeveer 75 kilometer bedragen, met ongeveer halverwege een tussenstop. Voor brom/snorfietsen en dergelijke zal het korter zijn. Op zondag 5 april kan er ingeschreven worden van 12.00 tot 13.00 bij café De Zwaan, Mgr van Oorschotstraat 2. Bij inschrijving ontvangt men een routebeschrijving en om 13.00 proberen we gezamenlijk te vertrekken. Ben je in het bezit van een Amerikaans voertuig of van een klassiek voertuig in het algemeen dan ben je van harte welkom om deel te nemen. Inschrijven is gratis voor leden, voor niet leden 5 euro. Enkele consumpties zijn bij de prijs inbegrepen. Zie ook onze website: www.bhdubbeld.nl. Voor meer informatie kun je contact opnemen met Toon Konings 06-53584742. Of mail naar voorzitter@bhdubbeld.nl. Toertocht van BH Dubbel D op 5 april Spreuk van de maand Volgens de jongste lentewind is Ter Weer twee jaar te vroeg gesloopt Heb je iets leuks te melden of wil je je mening kwijt over een van onze artikelen. Schrijf een brief of mail dan naar de HaDeejer... 17 | maart 2009 Liesje van Venrooij De vrijgezelligste hofdame van Heeswijk. Gezocht; man met bakkebaarden. HaDeekupke

Een dezer dagen haalt hij ‘m weer ‘van stal’. Voor de kenners: de FX Softale uit 1988. Harley-Davidson. Een ander motormerk is er niet voor Peer van Vreede. “Mijn eerste motor was een Harley, een Liberace. Daarna heb ik 25 jaar andere merken gereden, puur voor het vervoer en omdat ik geen geld had voor een Harley. In 1994 verkocht ik mijn geluidsverhuurbedrijf en had ik eindelijk geld om een Harley te kopen. Ik heb nog steeds dezelfde, ieder jaar verbouw ik er wel iets aan. Prachtig, het Harley-gevoel is met Muzikanten zijn er duizenden, Harley-Davidsonrijders ook. Een combinatie daarvan wordt al wat zeldzamer en iemand die op 59-jarige leeftijd beide passies nog volop beleeft is wellicht bijna uniek te noemen. Peer van Vreede zou niet zonder zijn basgitaar en Harley kunnen, beide horen bij hem als een duveltje en een doosje. Tekst: Annemieke van der Aa Foto’s: Trudy van de Wetering Rocker Peer van Vreede (59) over Harley’s, reizen en muziek ‘Een rebelse hippie ben ik altijd wel gebleven’ 18 | maart 2009 HaDeeinterview

19 | maart 2009 je plunjetas de wijde wereld in. En de aandacht die je krijgt, die is natuurlijk ook wel leuk.” Nachtclubs Peer van Vreede is geboren in Sint-Michielsgestel, maar inmiddels al weer 32 jaar woonachtig in Heeswijk. “De eerste jaren van ons huwelijk (Peer is getrouwd met Maria de Visser, van de Marskramer, red.) woonden we in Gestel maar omdat Maria heimwee kreeg zijn we hierheen verhuisd.” Niet dat het Peer zelf wat uitmaakte waar hij zetelde. Als fulltime muzikant was hij immers altijd onderweg. Met de band JetSet speelde hij ruim tien jaar lang iedere avond tot 4 uur ’s nachts in Duitse nachtclubs. Of er waren de optredens op Amerikaanse bases overal in Europa. Met militairen die volgens Peer ‘uit hun dak gingen’ van de muziek: stevige pop en rock uit de jaren zestig en zeventig. Dat was toen zijn ding en dat is het nog steeds. “Die muziek is tenminste echt. Geweldige tijden waren het. Het zwervende bestaan mis ik nog steeds wel. Maar het was na al die jaren ook mooi geweest, vermoeiend ook. En ik had inmiddels een kind dat ik graag wilde zien opgroeien”, zo verklaart Peer zijn beslissing om ermee te stoppen. “Ik heb daarna nog bij een studio in Den Bosch gewerkt en zestien jaar geleden ben ik bij Houthandel Molenheide gaan werken. Dat doe ik nog steeds.” Hippie De basgitaar werd aan de wilgen gehangen, tien jaar lang bleven de snaren onaangeroerd. Tot hem bij Harleyclub Den Bosch werd gevraagd of hij interesse had in een band te spelen. De muzikale keuze lag voor de hand (stevige pop/rock), een naam was gauw gevonden (Herrie Davidson Band) en al snel was de formatie een graag geziene gast op motortreffens. Met de komst van drummer Ton van de Veerdonk en René Habraken (zang) kreeg de band een hoog HaDee-gehalte. Inmiddels zijn er ook geregeld optredens buiten het treffenwereldje om. “Maar we treden maar sporadisch op, gemiddeld zo’n één keer per maand”, zegt Peer. “We zien de band puur als een hobby en het enige dat we willen hebben, is een onkostenvergoeding. En we doen geen concessies. We spelen alleen onze muziek en op het podium rook ik mijn shaggie, rookverbod of niet. Als de kroegeigenaar dat niet wil, komen we niet. Even goede vrienden. Wat dat betreft ben ik toch altijd wel een beetje een rebelse hippie gebleven.” Rusland Het is niet de muziek, maar die andere grote liefde die hem letterlijk en figuurlijk over verre grenzen voerde. De Harley Davidson. Een Supertreffen (een evenement waar Harleyrijders uit heel Europa een keer per jaar samen komen en waar Peer ieder jaar van de partij is) in Finland bracht hem op een wild plan: met de motor via Rusland en Alaska afzakken naar Milwaukee om daar aanwezig te zijn bij de viering van het 100-jarig bestaan van het illustere motormerk. Jarenlang is hij met de voorbereidingen bezig geweest. “Het was veel uitzoekwerk, want je hebt geen voorbeelden van mensen die met de motor door het noorden van Rusland hebben gereisd. Voorbij Moskou wisten we totaal niet wat we zouden aantreffen”, vertelt Peer. Met een maat ging hij het avontuur in 2003 aan. Geweldig zijn de verhalen over kleiwegen die onbegaanbaar zijn, valpartijen in de modder en oneindige Russische steppen. Maar het was vooral de gastvrije bevolking die indruk op hem maakte. Overdag veel kilometers maken, dan zoeken naar een hotelletje, wat sleutelen, een biertje drinken en slapen. “Die mensen keken in eerste instantie wel een beetje raar op van twee van die mannen op een Harley, maar we kregen overal een gastvrije ontvangst. Met eten en natuurlijk veel wodka, de verhalen dat er veel wodka wordt gedronken zijn allemaal waar. De mensen hebben niet veel maar zijn tevreden. Dat heb ik wel geleerd, genoeg is genoeg, je hebt niet veel nodig. Ik ben later nog eens op bezoek geweest bij de burgemeester in een van die dorpen, echt mooi.” “Het verschil tussen de mensen daar en in de westerse wereld werd wel duidelijk toen we écht niet meer verder konden met de motor en we van alles moesten regelen om de Harley’s op de trein te krijgen. Iedereen was hulpvaardig en zonder veel problemen konden we eerst met de trein en vervolgens met het vliegtuig naar Alaska. Daar krijg je dan met een andere mentaliteit te maken. Regels, regels en regels, niets mocht meer. Voordat we de papierhandel daar eens voor elkaar hadden…. Ik heb wel even gedacht dat we nooit meer weg zouden komen. En dan al die verboden, nergens mocht je roken of een pilsje drinken. Maar de natuur maakte veel goed. Schitterend. De ‘Top of the world-highway’ in Alaska, zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Dat is een weg die letterlijk over de top van een bergketen gaat.” Chauvinistisch De tocht voerde verder naar het zuiden van de VS, naar Milwaukee waar een immens groot festival werd gehouden om het eeuwfeest van Harley-Davidson te vieren. Het eindpunt was de fabriek van Harley en daar aangekomen was er toch een koude kermis. “Wij dachten dat we toch wel iets bijzonders hadden gedaan, maar die Amerikanen zijn totaal niet in je geïnteresseerd als je niet uit Amerika komt. Wij vertelden dat we vanuit Europa via Siberië waren gekomen en het was van ‘Oh that’s nice’. Europa, Rusland, het zegt ze niets. Een man die vanuit Californië naar Milwaukee was gereisd werd uitgebreid in het zonnetje gezet. Zo chauvinistisch.” Maar de tocht van drie maanden en 23.000 kilometer heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. Het thuisfront werd met foto’s en verhalen op de hoogte gehouden en later waren er de lezingen bij verschillende motorclubs. De volgende grote trip is weer naar Finland waar dit jaar in mei het Supertreffen wordt gehouden. Peer kijkt er naar uit, en onderwijl geniet hij van tochten in het weekeinde met zijn Harley en de optredens met de band. Een volgende groot project? “Ach, het is nog niet concreet of zo, maar ik zou ooit nog wel eens een tocht vanuit het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika naar huis willen maken. Het zou mooi zijn als het er nog ooit van zou komen.” ‘Op het podium rook ik mijn shaggie, rookverbod of niet’ ‘Van Zuid-Amerika naar huis met de Harley, dat zou ik nog wel eens willen doen’

21 | maart 2009 Na de havo heb ik in Eindhoven Technische Informatica gestudeerd. In die periode dacht ik er al aan voor mijn stage naar het buitenland te gaan. Na de HBOopleiding ben ik verder gaan studeren voor mijn Master op de Technische Universiteit in Eindhoven. Tijdens een vakantie in St. Petersburg en Moskou was het voor mij duidelijk: dit is de plek waar ik naar toe wil om af te studeren. Afstuderen Na een zeer moeizame zoekperiode in St. Petersburg naar een geschikt bedrijf om stage te lopen bleef er één optie over en dit was het Nederlandse bedrijf Lizatec. Lizatec houdt zich bezig met software development nearshore outsource in St. Petersburg. In het kort gezegd: verkoop van de IT-diensten in Nederland en de ontwikkeling vindt plaats in Rusland. Werken Mijn huidige baan heb ik tijdens mijn afstuderen verworven. Gezien het me erg goed beviel om in het buitenland te wonen ben ik in St. Petersburg blijven hangen. Op dit moment werk ik als projectmanager bij een Nederlands bedrijf, genaamd Daxx (www.daxx.nl). Daxx is een IT-bedrijf en levert hoge kwaliteit IToplossingen en staffing services aan kleine en middelgrote ondernemingen in Nederland. De klant communiceert gewoon in het Nederlands met de projectmanagers in Rusland. Op dit moment werken er ongeveer 25 mensen in St. Petersburg voor de developmentafdeling. Door het prijsvoordeel ten opzichte van Nederlandse IT-bedrijven en de levering van kwaliteit zijn wij een zeer aantrekkelijke partij om software te laten ontwikkelen. De taal Als Nederlander ben je gebonden aan het leren van een nieuwe taal, tenzij je naar België of Suriname gaat. Er zijn landen, waar je met Engels terecht kunt zoals Engeland, de USA of Australië. Rusland (Россия, Rossiya) is wat ingewikkelder, naast de taal spreken is er ook het schrijven in het cyrillisch schrift. Om het verhaal voor de puzzelaar interessant te maken, enkele voorbeelden van woorden die redelijk eenvoudig te begrijpen zijn: ресторан (restoran), адвокат (advocat), стул (stoel). Nu wat lastigere woorden: спасибо (spasibo, dank je), пожалуйста (pazjalsta, graag gedaan). Een paar woorden voor een kleine conversatie: здравствуйте (zdrastvoetje, hallo), как дела? (kak dela?, Hoe gaat het ermee?), хороший (charoshi, goed). De taal heeft 6 naamvallen, kent geen lidwoorden en elk woord wordt in de vervoegingen meegenomen. Namen zijn erg interessant. Er zijn 3 vormen: formeel, informeel en troetelnamen. Neem bijvoorbeeld Maria, informeel is dit Masha of Manya, troetelnamen zijn Mashenka of Manetska. Of Alexander, informeel is dit Sasha of Sanya, troetelnamen Sashenka of Sanjetska. St. Petersburg Deze stad geldt als een van de mooiste steden van de wereld. Van Amsterdam naar St. Petersburg is 3 uur vliegen. Om het land binnen te komen heb je een visum nodig. Er wonen officieel ongeveer 4 miljoen mensen, maar het vermoeden is dat er in werkelijkheid ongeveer 6 miljoen inwoners zijn. De stad is iets meer dan 300 jaar geleden gesticht door Peter de Grote, ligt aan de rivier de Neva en heeft vele grachten. Er wordt gezegd dat Amsterdam als voorbeeld heeft gediend. Het hele centrum is één groot museum, helaas is men vergeten dat na het bouwen ook onderhoud gepleegd moet worden. Er zijn ontzettend veel bezienswaardigheden, waar je rustig een hele week voor uit kan trekken om deze te bezichtigen. Zoals De Hermitage, de Kerk van de Verlosser op het Bloed, Peterhof en natuurlijk heerlijk slenteren over de belangrijkste straat de Nevskii Prospect. Winkeltijden zijn van tien tot tien of gewoon 24 uur, natuurlijk 7 dagen per week. Hier wen je vrij snel aan en dit geeft wel eens wat lastige situaties als je even in Nederland bent. Geschreven door: Ян-Виллем Верхейс, 26 jaar. ‘Deze stad geldt als een van de mooiste steden ter wereld’ Tekst: Jan-Willem Verhees (Ян-Виллем Верхейс) Bijna 2 jaar woon ik als Dinthernaar (voorheen ook Hees- wijkernaar ) in St. Petersburg, Rusland. Mijn jonge jaren heb ik doorgebracht in het Hopveld in Heeswijk. Later zijn we verhuisd naar de Raadhuisstraat in Dinther waar mijn ouders nu nog wonen. Jan-Willem Verhees woont al bijna 2 jaar in het noord-westen van Rusland Het centrum van St.Petersburg is één groot museum HaDeejers over de grens Rusland

22 | maart 2009 “Er zijn verschillende reacties binnen gekomen op het artikel en veel mensen blijken zich te herkennen in het daar gesignaleerde. Een veel gestelde vraag is echter ook: is dat nou allemaal zo erg? Als je niet betrokken wilt zijn bij je eigen leven, als je de beslissingen over je omgeving, je dorp, het onderwijs aan je kinderen, de zorg voor je ouders etc. aan anderen wilt overlaten en daar verder geen bemoeienissen mee wilt hebben, dan is dat ook helemaal niet erg. Dan hoef je je er niet mee te bemoeien en dan maakt het niks uit hoe ver je bestuurders ook van je af zitten en waar. Maar als je betrokken wilt zijn, iets te zeggen wilt hebben, een bijdrage wilt leveren, dan maakt het wel degelijk iets uit. Een voorbeeld: het basisonderwijs in Heeswijk en Dinther. Eerst de kerk en de nonnen, daarna de ouders Heel vroeger had je geen onderwijs, daarna openbaar onderwijs en sinds ongeveer 100 jaar nu ook bijzonder onderwijs. De bijzondere lagere scholen werden bestuurd door de plaatselijke kerk (vaak was het kerkbestuur tevens schoolbestuur. In Heeswijk en Dinther was dat het geval bij de jongensscholen) of door een ver weg gesitueerde congregatie van nonnen (in Heeswijk bij de meisjesschool, van Dinther weet ik dat niet). Dat was op een gegeven moment natuurlijk niet meer passend in een tijd van openheid en medezeggenschap. Toen de democratisering in alle geledingen van de maatschappij gestalte kreeg, was het ook afgelopen en werden de scholen bestuurd door de ouders. Je koos als ouder tijdens de ouderavonden enkele mensen die Jacobus Verberk (92) Eigenlijk wel een goed plan ja, voor de Jumbo en voor de mensen in HaDee. Dan kunnen de mensen die overdag werken en ’s avonds een huishouden hebben, op zondag de boodschappen doen. Dat de zondagsrust dan verstoord wordt, weegt daar niet tegenop. Patricia van Lieshout (36) Ik vind het overdreven en onlogisch. De winkels zijn ook al iedere avond open, dat is voldoende. Er is tijd genoeg om boodschappen te doen. Misschien zijn er mensen die het wel een goed idee vinden, maar ik vind het niet nodig. Maar ik zeg niet dat als ik een keer op een zondag op iets mispak, dat ik dan toch kom. Maar lenen bij de buren kan ook. Alaine Hulsman (39) Voor sommige mensen misschien wel, maar voor mij hoeft het niet. Ik ben de hele week thuis, dus ik heb tijd genoeg om boodschappen te doen. Dat de zondagsrust dan verstoord wordt, doet mij niet veel, zoveel is hier op zondag niet te beleven. Dorpspraat vanaf de markt: Burgemeester Heijmans van Bernheze schijnt het niet helemaal (of helemaal niet) eens te zijn met het artikel van Bart van Schijndel over gemeentelijke schaalvergroting in de HaDeejer van de vorige maand. Helaas lukte het hem niet om voor de deadline van dit nummer een reactie te verwezenlijken. In navolging op de gemeentelijke schaalvergroting geeft Bart van Schijndel dit keer zijn visie op de schaalvergroting in het plaatselijke onderwijs. Tekst: Anita Jacobs Foto: Piet van Zutphen Tekst: Bart van Schijndel Opinie: de schaalvergroting rondom het onderwijs in HaDee ‘Ouders uit HaDee moeten scholen in HaDee weer besturen’

23 | maart 2009 je vertrouwde en die zorgden, met de directeuren als uitvoerders, dat de scholen marcheerden. Zo had je als ouder zicht op wie de besluiten nam en kon je die personen erop aanspreken als je het er niet mee eens was. De ingewikkelde financiële, arbeidsrechtelijke en juridische zaken werden uitbesteed aan een deskundig bureau, maar nog steeds onder verantwoordelijkheid van het bestuur van de ouders. Novum In 1998 werd SKPO Novum opgericht, een fusie tussen de bijzondere basisscholen van Loosbroek (St. Albertus), Nistelrode (De Beekgraaf en ’t Maxend), Heeswijk (het Mozaïek), Dinther (’t Palet) en Vorstenbosch (OpWeg). Het bestuur bestaat uit een voorzitter uit Dinther, een secretaris uit Nistelrode, een penningmeester uit Loosbroek en twee bestuursleden uit Vorstenbosch en Nistelrode. Ze hebben een apart hoofdkantoor in Nistelrode, een aparte algemene directeur en 6 directeuren, op iedere school één. Niets mis mee, zou je zeggen. Als die mensen nou voor goed onderwijs zorgen, dan moet je niet zeuren. Da’s waar. Maar dan geef je wel je betrokkenheid op bij de plaats waar de beslissingen worden genomen over die kwaliteit van onderwijs. Je kunt niet meer even binnenlopen bij een bestuurslid of bellen over iets wat je dwars zit. De afstand (letterlijk) is aanmerkelijk vergroot. Zachtjes aan gaat het weer lijken op de congregatie in Den Bosch, die alles regelde voor het welzijn van jouw kinderen. Maar wat nog erger is: er is een proces in werking gezet, waarbij automatisch de afstanden steeds groter worden. Want alle argumenten die ervoor pleiten om aan schaalvergroting te doen, blijven altijd geldig. Novum te klein? Daarom gaat deze Stichting waarschijnlijk per 1 augustus 2009 opnieuw fuseren. Er komen alle bijzondere scholen van Heesch (3), Lith (1), Oijen (1), Lithoijen (1) Nuland (1), Geffen (2), Vinkel (1) en Maren-Kessel (1) bij. Natuurlijk is zo’n fusie goed voor de algemeen directeur (aanzien en salaris) voor het bestuur (aanzien en straks misschien zelfs betaald i.v.m. de steeds grotere belasting en verantwoordelijkheid), voor de snelheid van handelen (je hoeft niemand meer iets te vragen, want je bent aan niemand meer verantwoordelijkheid verschuldigd), maar zeer slecht voor de betrokkenheid van ouders bij het bestuur van de school, waar hun kinderen 8 jaar lang, hun hele jonge jeugd, aan overgeleverd zijn. Want eerlijk is eerlijk, wie uit Heeswijk-Dinther maakt zich druk om het wel en wee van een basisschool in Lithoijen? En omgekeerd? Misschien is het wel goedkoper (hoewel ik dat zeer betwijfel), misschien is het wel efficiënter (hoewel ik dat zeer betwijfel), misschien kun je betere mensen aantrekken (hoewel ik dat zeer betwijfel), maar het is in ieder geval: bureaucratischer, ondemocratischer, kouder, afstandelijker, verder weg van de belanghebbenden. Goede bedoelingen Twijfel ik aan de goede bedoelingen van deze bestuurders? Nee! Vrijwel allemaal zijn het hardwerkende, betrokken mensen, die geen kwaad willen. Maar ze hebben òf geen visie òf een verkeerde. Ze denken dat als je alles nou maar bij elkaar gooit en groter maakt, dat het dan beter wordt. Waar ze dat soort ideeën vandaan hebben, mag Joost weten, maar ze hebben ze nou eenmaal. Ze moeten terug naar de menselijke maat der dingen en niet denken dat organogrammen problemen kunnen oplossen. Ménsen kunnen problemen oplossen, niet structuren of organisaties (en zeker niet als ze te groot worden). Ze moeten nadenken over waaròm ze bestuurder zijn en namens wie. Ze moeten niet de waan van de dag najagen en alle menselijke betrokkenheid opofferen aan bestuursstructuren en gigantische fusies. HaDeejers Laat je niet het zoveelste bestuurlijke oor aannaaien. Vorige keer is jullie zeggenschap over het onderwijs aan jullie kinderen vrijwel ongemerkt verdwenen naar onbekende oorden. Doe er iets aan voor het deze keer definitief weg is uit jullie handen en je verder maar moet afwachten wat de Hogere Machten doen met de door jullie weggegeven zeggenschap. Dit soort Stichtingen is niet meer bezig met u en het welzijn van uw kinderen, maar met méér, steeds méér en nog groter! Ik pleit ervoor dat de scholen voor de kinderen van Heeswijk-Dinther worden bestuurd door de ouders uit Heeswijk-Dinther en niet door apparatsjiks uit Verweggistan.” Rien de Visser (60) Een dag rust mag wel. Je kunt ooit te ver gaan en dit is één stap te ver. De winkels zijn al tot ’s avonds laat open, dus er is genoeg vrije ruimte. Landelijk worden de verkeerde signalen afgegeven. Het is geen zaak van de Jumbo, die haken daar ook maar op in. Monique Verkuijlen (39) Voor mij hoeft het niet en het is ook niet goed voor het gezinsleven van de mensen die hier werken. Ik doe op zondag geen boodschappen, daar denk ik dan niet aan. We hebben zelf ook een winkel en ik zit er niet op te wachten om straks hierin mee te moeten gaan en ook op zondag open te moeten zijn. Kees Nendels (83) Voor mij is het een goed plan, dan kan ik het beste van huis af en is het misschien wat rustiger. Voor het personeel is het helemaal niet fijn, ik denk dat die er een grote hekel aan hebben. Voor mij is dat het belangrijkst, dus niet open op zondag. ‘Het basisonderwijs in Heeswijk en Dinther’ Supermarkt Jumbo iedere zondag open, goed idee of verstoring van de zondagsrust?

RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=