d'n HaDeejer juni 2025

Betaalde liefde Eindelijk was het weer tijd voor het jaarlijkse ritueel: kaartjes bestellen voor De Kersouwe. Stipt voor tienen zat ik klaar, vinger boven de entertoets. Toen het moment daar was, drukte ik. En ja hoor, nummer 527 in de wachtrij. De teller liep gestaag terug, net als mijn hoop. Want, u raadt het al, geen kaartjes. Alles uitverkocht. Flink balen (zeg ik nu maar netjes). Ik draag De Kersouwe een warm hart toe. Ik noem mezelf met recht een vriend van De Kersouwe. Maar eerlijk gezegd voelt dat niet wederzijds. Als ik wil dat De Kersouwe ook mijn vriend is, en al eerder kaartjes wil bestellen, dan moet ik daar voor betalen. Dat vind ik niet kloppen, want vrienden koop je niet. Die verdien je en vriendschap is een groot goed. Toch? Het gevolg: ik hoop dat ik een kaartje kan overnemen van een echte vriend, die zelf wel betaalt. Want laten we eerlijk zijn, dat ‘vriend-zijn’ is gewoon een lidmaatschap. Het is niet zo duur, maar het principe verdient geen applaus. Het blijkt dat je ‘vriendschap’ ook kunt kopen bij het kasteel, de molen en de abdij. Het kasteel is je vriend vanaf 50 euro. Doneer je één keer 1250 euro, dan ben je zelfs vriend voor het leven. En als je leven af is, word je as uitgestrooid in de slotgracht. Goede vrienden van de molen krijgen meel om hun eigen brood te bakken en goede vrienden van de abdij komen gegarandeerd in de hemel. Klinkt allemaal goed, maar ik vertik het. Liever een echte vriend dan een betalende. Ook als mijn liefde dan niet beantwoord wordt. Groeten Harrie Droesen COLUMN Harrie ? Er worden lange dagen gemaakt, tegen weinig salaris. Er zijn ook veel minder banenkansen in de non-profitsector.” Zelf werkt Lianne in de marketing, voor een Nederlandse organisatie die zich bezighoudt met het matchen van eenzame ouderen. OUDERS “Ze heeft haar draai helemaal gevonden in Italië. “We hebben wel eens overwogen om voor een jaar naar Nederland te gaan, maar uiteindelijk was ik degene die dat niet wilde. Vince zou het wel kunnen, maar we houden ook rekening met zijn ouders, waar hij heel close mee is. Ze zijn al wat ouder en wonen in het zuiden van Italië. Een verhuizing naar Nederland verdubbelt de afstand. Milaan is de gulden middenweg.” Naar haar eigen ouders toe voelt ze zich soms een beetje schuldig, hoewel zij er nooit een punt van hebben gemaakt dat ze naar het buitenland vertrok. “Mijn vader is een enorme Italië-fan en ook mijn moeder komt hier graag. De band met mijn ouders is heel goed. Ik kom gemiddeld één keer in de negen weken naar Nederland. Als we elkaar zien, hebben we ook echt tijd voor elkaar. Als ik in Nederland zou wonen, zou ik misschien eens in de zoveel tijd even op de koffie komen.” Op de vraag wat Vincenzo van Heeswijk-Dinther vindt, roept Lianne hem er bij. Even later vertelt de Italiaan dat hij het dorp “kei mooi” vindt. “Het leven is er heel anders dan hier. Ik houd van de rust in Heeswijk-Dinther en van de vele mogelijkheden om te sporten.” Lianne: “Wat Vince ook heel bijzonder vond, was dat er bij mijn ouders in de straat een kast met eieren staat waar mensen zelf geld achter moeten laten. “Dat zou in Italië nooit kunnen”, zei hij. “Hier zouden ze zelfs de koelkast meenemen!” D’N HADEEJER - 25