d'n HaDeejer mei 2025

“Ik heb thuis veel gewerkt”, vertelt Mari. “Heb op de Lagere Agrarische School in Berlicum gezeten, en toen op de MAS in Boxtel. De wijzen kwamen uit het oosten. Er kwamen ook twaalf Bosschenaren. Er was veel ruzie, maar dat hebben we stevig opgelost. Vanaf mijn 16e jaar ging ik twee keer per dag koeien melken op Rukven, zo’n 16 tot 18 stuks.” Mari had vier zussen en één broer en heeft José leren ken- nen bij het koeien ‘verschoren’ en bij feesten van de KPJ (Katholieke Plattelands Jongeren). In de Lariestraat bouwden ze een huis en vijf jaar later even verderop een tweekapper. Ze hebben drie dochters. Zijn ouders hebben 25 jaar naast hen gewoond, nu dochter Astrid. “Ik heb ook jaren gevoet- bald en ben leider geweest van de KPJ sportclub handballen, samen met Mies van Schijndel. Dat was een mooie tijd.” Inseminator “Ik heb altijd willen boeren, maar dat is er nooit echt van gekomen. Ik ben twee jaar varkens-KI (kunstmatige insemi- nator) in Cuyk geweest op een heel groot bedrijf. Thuis heb ik lang opfokvarkens gehad en daarna een gemengd bedrijf. Toen een cursus gevolgd voor rundvee en dertien jaar ge- werkt bij KI-vereniging De Meierij in Keldonk. Daarna bij de KI in Grashoek in Limburg in loondienst. Boeren konden hun stieren kiezen: ik had talloze soorten sperma in mijn vat. Het Holsteiner ras was populair want dit staat bekend om de hoge melkproductie. Tussendoor heb ik ook honderden wratten weggehaald bij klanten en kennissen: de huisarts had nog geen stikstof in de jaren ‘80/’90. Veertig jaar heb ik zo bij de KI gewerkt met veel plezier. We hadden thuis een spermahok in de boerderij. Het was gezellig bij de boeren, altijd koffie, moppen vertellen en advies geven. We kwamen daar met zes collega’s. We insemineerden op zo’n 20 tot 25 adressen per dag, door heel Brabant en zelfs daarbuiten. De boeren heb ik slapend rijk gemaakt: ik stopte voor 20 gulden in een koe en ze haalden er na negen maanden 400 gulden uit!” Een druk leven Mari is altijd een druk baasje geweest. Behalve een 40-urige werkweek hield hij ook 100 fokzeugen. “Zondag was mijn drukste dag. Eerst paarden verzorgen en buiten zetten, met twee dochters en hun pony’s naar een wedstrijd: kilome- ters lopen en dan thuis met de paarden weer alles regelen. In 1996 zijn we met een paardenpension begonnen, Stal Dice. We hebben ooit zo’n dertig paarden verzorgd. Dat was hard werken en een kunst om de baas te blijven over al die vrouwelijke pensionklanten. Stal Dice was ook heerlijk voor buurtfeesten en kaartavonden. In 2012 is het verkocht aan een projectontwikkelaar en in het totale gebied mogen nu 143 huizen komen.” Gezondheid Al voor 2020 kreeg hij last van evenwichtsstoornissen en draaierigheid en moest van de ene neuroloog naar de an- dere. Door naar Utrecht, waar bleek dat het ALS was. Sinds 2024 weten ze dat het definitief ALS is. Hij blijft positief: “Ik ga er gewoon mee om, blijf optimistisch, ga buurten en kaarten en niet mopperen.” Hij blijft moppen vertellen: “007, waar staan die twee nullen voor? Vóór de 7!” Zijn motto is: “Ik blijf nog lopen na mijn dood, ik laat me cre- meren en doe mijn as in een zandloper!” Stichting ALS team Tolbrug organiseert op 21 juni een speciale fietstocht door Den Bosch en omgeving. Donaties zijn welkom via www.als.nl/doneren Mari Dobbelsteen (d’n Dob), nu 77 jaar oud, is geboren en getogen in de Lariestraat en heeft daar altijd gewoond. Hij is al 53 jaar getrouwd met José van der Pas. Ze hadden een gemengd bedrijf, maar hij heeft vooral gewerkt als inseminator. Mari heeft de ongeneeselijke ziekte ALS. Hier een boeiend gesprek over zijn leven en werk. Tekst Ad van Schijndel Fotografie Annemieke van den Broek Vormgeving Eveline van Roessel d’n HaDeejer - 25