“Het vervoeren van fruit zoals bananen, sinaasappelen en druiven, brengt uitdagingen met zich mee. Het is namelijk ook onze taak om ervoor te zorgen dat het fruit precies rijp genoeg op de bestemming aankomt. Dat betekent dagelijks de containers controleren en zorgen voor het klimatiseren. Ook als die containers drie hoog gestapeld zijn en je dus met een ladder de rijen af moet gaan. Soms moet je er daarvoor ook ’s nachts uit.” Liefde Op de tweede reis na haar afstuderen, kwam de maritiem officier bij de scheepswerktuigkundige aan boord. Een paar bijzondere maanden volgden, waarin pas net voordat deze collega weer van boord ging, de gevoelens naar elkaar werden uitgesproken. “Pieter en ik hadden toen nog de illusie dat niemand aan boord iets in de gaten had.” Met een leven op de grote vaart, dus steeds een paar maanden thuis en dan weer een half jaar op zee, was contact houden een probleem. Mobiele telefoon bestond niet en er was geen email aan boord. Bellen in de havens was duur en je moest er maar net de juiste valuta voor hebben. En als je wederhelft niet thuis was, maar aan de andere kant van de wereld aan het varen, dan was het helemaal onmogelijk. Er volgde een bijzonder toeval of misschien een speling van het lot. “Wij weten haast zeker dat iemand achter de schermen een handje heeft geholpen.” Pieter werd vanuit Australië ingevlogen om op een ander schip te werken. “Heel af en toe gebeurde dat wel eens, als er bijvoorbeeld een nieuw schip werd overgenomen en ze zeker wilden weten daar in het begin het beste team te hebben lopen.” Het bleek het schip waar Anke ook naar toe ging. “Eigenlijk werd het toen pas echt wat. Toen we weer thuis waren, hebben we de rederij gebeld en onze relatie officieel bekend gemaakt. Relaties tussen collega’s zijn eigenlijk ‘not done’, dus het was spannend hoe het zou gaan lopen.” Gelukkig deelden ze dezelfde planner, die hun goedgezind was en werden ze daarna meestal op hetzelfde schip ingeroosterd. Land Samen op hetzelfde schip werken bleek niet altijd te passen. Soms kwam één van de twee later aan boord of ging er eerder af. “Het zal voor de planning af en toe wel een puzzeltje zijn geweest.” Totdat ze op verschillende schepen in een ander deel van de wereld terechtkwamen en voor het eerst voor lange tijd niet bij elkaar waren. Met de feestdagen zouden ze samen weer thuis zijn. Het arbeidsethos op het Engelse schip waar Pieter werkte, bleek anders dan dat van Nederlandse bemanning. Iedereen meldde zich net voor de feestdagen ziek, waardoor het er naar uit zag dat de scheepswerktuigkundige niet naar huis kon. “De kapitein zei: ‘Jammer voor jou, maar jij blijft aan boord.’ Ik was dat niet van plan en dreigde zelfs met muiten. Dat zou betekenen dat het hele schip stil kwam te liggen.” Uiteindelijk werd geregeld dat Anke tijdens de feestdagen aan boord kwam, maar het was niet de kerst die ze in gedachten hadden. Daar kwam bij dat er nauwelijks doorgroeimogelijkheden voor Pieter waren en hoewel Anke best nog wat langer had willen varen, was er ook een kinderwens en een reden om te gaan settelen aan wal. “Solliciteren was best een uitdaging, want eigenlijk zijn we HTS-ers, maar wel hele vreemde.” Toch werd hun waarde op het land goed ingeschat en niet veel later hadden ze allebei een baan. En weer kwam het toeval om de hoek kijken, toen ze tweeëntwintig jaar geleden allebei tegelijk in Brabant aan de slag mochten. “We zijn in Heeswijk-Dinther gaan wonen en daar hebben we nooit spijt van gehad, ik wil hier nooit meer weg,” aldus Pieter. Ook Anke heeft het goed naar haar zin, “maar ik blijf toch altijd een Hollander.” Zonder de zee kunnen ze niet, dus vakanties brengen ze in de buurt van de kust door. “Zolang ik nog geen water heb gezien, heb ik ook geen vakantie gehad.”
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=