d'n Hadeejer december 2022

8 - d’n HaDeejer Hij zag al op 23-jarige leeftijd met eigen ogen wat oorlog met een bevolking doet. “We werden ingezet als ‘blauwhelmen’ en waren daardoor neutraal tussen twee vechtende partijen in. Dat is een rare gewaarwording. Het was dan ook een spannende tijd, regelmatig vlogen de kogels je om je oren. In Sarajevo deed ik het voedseltransport. Op de vrachtwagen dus, daar was ik toen al aan verknocht. Wat me altijd bij blijft, is de rijen van getraumatiseerde mensen, die met een jerrycan klaarstonden om schoon drinkwater op te halen. De oorlog had een immense impact op hun dagelijks leven en hun drinkwatervoorziening bijvoorbeeld.” “Het contact met thuis was nihil: we wisselden elkaar af om een kwartier te kunnen bellen en de brieven die we schreven, kwamen niet altijd in de goede orde aan. Gelukkig had ik een goede buddy, Gerrit. Met hem kon ik alles relativeren. Ook het gemis dat we deelden van een collega die tijdens onze uitzending verongelukt is.” DE ONTVOERING Na het leger ging Yuri aan de slag als vrachtwagenchauffeur. Ook heeft hij even op een schip gewerkt. “Maar ik ben toch meer een man van het asfalt. Ik vind het fijn om met periodes van huis te zijn. Die momenten heb ik voor mezelf. Weer thuiskomen is dan erg fijn. In 1997 werkte ik in Heesch. Op een dag in december zette ik ‘s ochtends vroeg de vrachtwagen buiten om deze klaar te maken voor vertrek. Voor ik er erg in had, had ik een paar man in mijn nek hangen, kreeg ik tape over mijn mond en moest ik me stilhouden. Ik heb vijf uur in de kofferbak van een auto gelegen, niet wetende hoe het af zou lopen.” “Dat was akelig. Ik had momenten van angst, maar probeerde tegelijkertijd zoveel mogelijk te onthouden. Je weet dat dat belangrijk kan gaan zijn. En dat bleek natuurlijk: na afloop zat ik zeven uur in de verhoorkamer van de recherche. Ze wilden weten of ik zelf betrokken was. Ik vind het nog steeds absurd dat ik dat heb meegemaakt.” HET GEMIS In 2014 beëindigde Myra, Yuri’s zus, haar leven. Iets wat niet iedereen zag aankomen, daardoor kwam het hard aan. Jann zegt: “Ik weet nog dat papa de telefoon in zijn hand vasthield en ik zijn gezicht zag veranderen. Ik voelde dat er iets niet klopte.” Yuri: “Haar overlijden had impact op veel mensen. Myra was super geliefd. In Berlicum, waar ze woonde, maar ook in ons dorp en ver daarbuiten. Daardoor deel je in elkaars verdriet. Dat maakt het minder zwaar. Mijn schoonvader, Ad van der Pas, overleed twee maanden later. Dit gemis, en ook dat van mijn vader, die verongelukte op zijn 60ste verjaardag, toen hij enkele gasten uitzwaaide, dragen we in ons gezin met ons mee.” ’DENK JE HET ENE VERWERKT TE HEBBEN, VAL JE ZO IN HET ANDERE’

RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=