d'n Hadeejer december 2020

d’n HaDeejer - 23 Ik vind dat onze Harrie in de vorige HaDeejer een duidelijk verhaal geschreven heeft. Een beetje veel hoofdletters AA, maar soms wil hij dat iets opvalt, denk ik. Wandelen is ge- zond en soms tref je dan wel eens iets. Met mijn vriendin, we komen allebei uit Dinther, ga ik hier ook dikwijls wan- delen. Maar fietsen doen we meestal in Heeswijk. Lekker door de bossen. Ik zie nog gebeuren hoe we over een smal fietspaadje reden, zij drie meter voor me. Komt er ineens zo’n mountainbiker aan. Hij scheert mij voorbij, zonder te bellen. Ik schrik. En dan even verder houdt hij in achter mijn maatje. Nou zit zij altijd wat voorover op de fiets en ze draagt een vrij strakke broek. Ik zie hem zwaaien met zijn rechterhand net onder haar zadel door. En als hij voorbij rijdt, roept hij keihard: “Hé, lekker kontje!” Dan scheurt hij verder. Mijn vriendin valt bijna van haar fiets. Wij stoppen even later en vragen ons af ‘wat moet je daar nou mee?’ Je moet toch niet altijd zeggen wat je denkt of voelt? We kennen hem niet, al dachten we eerst dat het onze Harrie misschien was. Hij komt ook niet hiervandaan, want anders had hij wel ‘kuntje’ gezegd. Och, we nemen het maar met een korreltje zout, want privacy heeft twee kanten, een voor- en een achterkant. Ruim dertig jaar ge- leden mocht mijn vriend nog gewoon achter in de tuin bin- nenkomen en gaf ik hem daar dan een eerste kusje. Nu zijn alle achterhekjes gesloten, want dat is privé. Behalve misschien op tweede kerstdag, als de herdertjes komen. Allemaal prettige kerstdagen. Hannie Droesen, zus van Harrie Achterom is kerstmis Mè Kerstmis gin kusjes dees joar Óh Maria, ik weet nog presies eksakt, ès wij tuis ullie biltjes zagen bóns in de kerstal, skón ûtgepakt, en èster ok kuddootjes lagen, dan waar ik hartstikke blèj, gaaf ôw en oew kientje mee un lèk’re èj en van men jongste zusjes krigde gij spontaan wè kusjes. En ès dan de herders kwamen mè negen man samen, (vur elke mônd inne), móge die bè ullie mee nor binne. Ók de kunninge mè z’n drieje knielde vlak bè òw skôn kniejes. Mar dees joar ochèrrem stódde b’ons veul minder wèrrem: ók al kekte nog zó blèj, gin gekus en gin geèj. D’r is hier in mèrt goddómme ’n lèllek virus oangekomme. We moete nou afstand bewoare, en ik heb al m’n mèjzoentjes al mônde moete spoare, tot de lucht wer begint te kloare! Oewe stal hen we efkes buitengezet, hopend op ‘ne goeie vurjoarsted. Ad van Schijndel, december 2020 ‘Voor Maria: dit jaar geen bezoek, maar wel bloemen’