d'n Hadeejer oktober 2018

d ’ n hadeejer 25 Tekst Ad van Schijndel Fotografie Sanne van Rozendaal ‘t Is een geval van herfst. Alles valt van de bèum; de vruchte én de bloajer. ‘t Weer valt tege en mè ’t ver- zette van de klok valt de oavend vruug. Fruit ister in overvloed en ôk note en kastanjes zender zat. De bosse ligge vol mè ikkels; honderde duzende liggen d’r. Een joar mè heel veul ikkels enzo noeme we ’n mastjoar, en dè kùmt ins in de vier joar veur. De mens en de natuur: onder mense vèine we ok ikkels of eikels. Mar dè is wa constanter, ellek joar zender ongeveer eveveul. Mè ‘t ‘hoedje’ van unnen ik- kel kunde fluite, mar ik denk da dè mè t toepetje van Donald Trump nie zal lukke. D’r zen veul vergelijkinge mè mense en de netuur want ge kunt bevurbild un toffe peer hebbe. Pirre verkópe ze op de mèrt en ruziemakers verkópe me- kare un flinke peer, behalve ester inne gauw tus- senùt peert. Mense die Peter héte, worre dik Pirke genoemd, en ès ge ’n bietje pech het, dan zitte mè de gebakke pirre. En zo ès ge wel zult wete, vende onder unnen appelbom gin pirre. Soms moete ’n harde noot krake, of dùr de zuren appel hene bète. Bende wa verstrooid, dan noeme ze oe drùif en ’n stuk sjacherijn is ‘n zuurpruim. Mense kunne pit hebbe, prùime ôk. De kastanjes zen van het type ruwe bolster mar hebbe gin pit, en rotte appels in ’n organisatie noeme we tegworrig klokkelúijers. Koos waachtend op de bus zón we Abri-Koos kunne noeme. ’t Wùrd gezeet dè avocado’s en mèdjes zaachte kneepjes verdrage. Fruit rijpt en rijpheid is toch iets wè meer gebruikt wùrt bè de vrouweluke helleft van de bevolking. Margoewd, in Uje hebbe ze d’r èige kers, de Ujese zwarte. In HD komme we nie wijer dan wè ùmgevalle fruit op de rotonde. Miskien ’n idee ùm op ons plein wa fruit te plante ès symbool vùr de verskillende in- woners van ons dùrp. Bevurbild ’n Hezikse prùim of ’n Dintherse drùif of lijsterbes. Of miskien een HD- kroesel? Unne skóne notenbóm kan netuurlek alted nog. ToKo column Fruit zat Toon VERBONDEN MEt OVERLEDENEN Haar kinderen vinden het normaal wat hun moeder kan. “Mijn zoon van 11 zegt heel gewoon ‘mijn mama praat met de doden’. Helen is een professioneel spiritueel medium, maar totaal niet te vergelijken met Jomanda. Ze heeft ge- studeerd aan het Engelse Arthur Findlay College, een we- reldberoemd instituut voor mediumschap. “Tijdens mijn werk als medium leg ik contact met overleden dierbaren; dit kan voor een groep mensen of op individuele basis. Als ik werk, voel en zie ik subtiele dingen. We zijn dan door liefde met elkaar verbonden. Ik krijg specifieke informatie door van overleden dierbaren en die geef ik door. Vaak zijn dit herinneringen en unieke karaktereigenschappen, waar de nabestaande zijn dierbare in herkent. Dit is een troostende en helende ervaring.” Helen houdt niet van het bekende ‘koetjes en kalfjes ge- sprek’, maar wel van het diepgaande gesprek. “Ik help mensen met leven en dood. Vaak is de dood een taboe en wordt het eng gevonden, terwijl de dood een onderwerp van gesprek is dat we met elkaar moeten hebben. We we- ten allemaal dat we een keer dood gaan.” IN StILtE Helen helpt ook mensen individueel. Ze noemt zichzelf een ‘transformatie consulente’. “De beste healing gebeurt in stilte. Als er gepraat wordt, dan wordt er teveel gedacht. Als je iemand aanraakt, dan breng je iemand terug naar zichzelf. Je moet soms terug naar jezelf om je eigen kracht te hervinden en verder te komen in het leven. Soms is die confrontatie met jezelf pijnlijk. Maar als je me iets vraagt waarvan je het antwoord niet wilt weten, dan moet je me die vraag niet stellen. Ik geloof dat je zelf verantwoordelijk bent voor jezelf. Mensen blijven vaak liever hangen in een moeilijke situatie die bekend is en pijn doet, dan dat ze hun leven willen veranderen, omdat dat een onbekende weg is. Veel mensen leggen zichzelf hoge doelen op en gaan mee in de ratrace, wat stress oplevert. Hierdoor ko- men we vaak verder af te staan van ons innerlijke, wat kan leiden tot burn-out, depressie of lichamelijke klachten. Als iemand terug wil naar zichzelf en zijn/haar leven wil ver- anderen, dan help ik degene bij zijn/haar transformatie.” Dit is voor mij de essentie van ‘Find one’s feet’. Het verhaal van Helen geeft me genoeg stof om over na te denken…óf misschien nog beter: om echt te voelen, want met woorden bedekken we vaak de woorden die we niet willen zeggen.