d'n Hadeejer maart 2018

d ’ n hadeejer 33 de boeren In de laatste fase waren er verschillende boeren die uitein- delijk besloten hun land niet te verkopen. Dat kwam mede doordat de Provincie tegelijkertijd bezig was met de ver- breding van de N279 en Rijkswaterstaat met het verbreden van de Zuid-Willemsvaart. De Provincie en Rijkswaterstaat plus het Waterschap Aa en Maas klopten bijna tegelijk bij de boeren aan om hun land op te kopen. Het project stond toen stil, maar intussen is het Waterschap met het MGA (Mutual Gains Approach) aan de gang gegaan en daarbij wordt gekeken naar belangen i.p.v. standpunten. eindresultaat van het onderzoek Iedereen die door het gebied fietst, loopt, vaart of zich op een andere manier beweegt, ziet de meanderende Aa. De positieve effecten zijn al zichtbaar. De eerste vistelling liet o.a. de zeldzame kopvoorn zien. Bovendien heeft ieder- een tijdens deze winter kunnen zien dat de bufferfunctie al werkte. Begin december, tijdens een grote watertoevoer, trad de Aa buiten zijn oevers en het land rondom de me- anderende rivier werd een grote watervlakte. De bever is al gespot en er zijn al verschillende vogels te zien, die de vogelkenners eerst niet zagen. eindconclusie van het onderzoek van Bouke en jolijn: Het Dynamisch Beekdal lost de problemen op van de overlast bij Den Bosch en creëert betere natuurwaarden. Of de natuurwaarden zich echt ontwikkelen zoals is bedoeld, zullen we pas in de loop der jaren ervaren. Met dank aan Jolijn, Bouke, Piet en Gymnasium Bernrode. D’r zen mense die gruweluk veul kunne onthauwe in korten tet. Geheugeatlete noeme ze die. Mar ôk al bende wa minder atleties, toch hedde keiveul dinger opgeslage in oewe kop. Zellef onthouw ik superveul. Men herses sloan eigeluk alles op watter mar vùbè kúmt. Ge wilt nie wete hoeveul infermasie detter in menne kop zit. Mar ‘t oproepe van die infermasie hè, da is soms wa lastiger. As ik bevurbild iemes tegekom en wel z’nne snuut herken, mar z’n naam hè. Zit er wel, in die grijze massa, mar wor? Soms maak ik ‘t munéige wel is moeiluk dur dinger op te skrève die ik purseej nie wil vergéte. Ester iemes belt over iets, dan skref ik da wellis op. Mar dan moet ik soms erges anders opskrève wor ik da ha opge- skreve. Geheuge is ’n arig ding en soms zitte venalterante dinger dureige doarbove te verdringe ùm òndacht. Kom ik tuis vant werke en dan weet ik precies wa ik uurste wèrek nog moes doen. Di en dè, meeltje, tillefoontje, mar veural alleruurst efkes auw pepier buite zette. In de gauwighèt de autosleutels nie op d’r vaaste plotske nergelit, mar wel goewd int zicht. Alles onthauwe mar dan wel hil ’t huis onderstenbove gehold want die verrekte autosleutels zen wer- keluk nerges te vèine. Of van die dinger hè, die ge liever gauw wilt vergete. Mistal minder leuke dinger, trubbels wittewel. Hoe irder dè ge ze bent vergete, hoe bitter ’t is. Mar nee, jórre ernoa kunde ‘t oew nog olling vur de gist hoale. Nee, vergete doe ik eigeluk wendig tot niks. Alleen kan ’t soms gebeure dek òn dinger denk op de ver- keerden tet. Pas waar d’r zowiets, d’r zó unne prijs ùtgereikt worre òn unne winnaar. Niemes wies wiet- ter gewonne zo hebbe en toen riejpe ze opins men- nen naam. Marja ik waar dr nie. Vandeweek zin ie- mes nog: “Wa waar dè nou, diejen zondeg? Waardet vergete?” Ik zin: “Nee ik waar t nie vergete, heb er d’n ollingen mondeg òn gedocht.” ToKo column Geheugeatleet Toon