Behalve ik, denkt Sep. Met vlugge passen loopt hij achter hem aan het plein af. Er valt iets kouds en nats op zijn neus. Sneeuw, yes! Maar nu heeft hij eerst andere dingen aan zijn hoofd. Hij tuurt de zwarte kerstnacht in en slikt. Achter hem is het een feest van licht, terwijl hier... Met een bonkend hart loopt hij verder. Na een poosje staat hij stil. Daar is de jongen, vlak voor een raam in de tuin van het bejaardentehuis. Wat doet hij daar? Gaat hij soms inbreken? Bij een bejaarde die zich misschien rot schrikt als hij merkt dat hij bestolen wordt? Eerst steelt die gast een halve kerstkraam leeg en nu dit! Wat een stommerd, vindt Sep. Hij wil iets roepen, maar zijn stem doet het niet. De kou is zeker op zijn stembanden geslagen. En ja, bang is hij ook, helaas. Hij blaast weer in zijn handen en loopt langzaam verder. Met iedere stap die hij zet, ziet hij iets beter wat de jongen doet: Zigzaggend spant hij een touw, als een soort knikkerbaan, van links naar rechts en van rechts naar links voor het raam. Dan raapt hij iets op van de grond en hangt het aan het bovenste koord. Een kerstbal! En nog een. En nog een … ‘W... wat doe je?’ Met een ruk draait de jongen zich om. ‘Dat zie je toch?’ antwoordt hij zacht. ‘Die ballen zijn gestolen,’ piept Sep. De jongen schudt zijn hoofd. ‘Echt niet. Suus heeft ze zelf gemaakt.’ ‘Maar ik zag jou. Je... je mag niet stelen.’ De jongen rolt met zijn ogen. ‘Je meent het.’ ‘Waarom…’ Sep kan zijn zin niet afmaken. ‘Ssst! Oma slaapt.’ De jongen wijst naar het raam. ‘Ze is heel erg ziek. Als de verzorgster morgenochtend de gordijnen open schuift, dan...’ Sep hoort zijn hersens kraken. Niet van de kou, maar van het nadenken! ‘Wordt dit een verrassing?’ De jongen knikt. ‘Suus is mijn zus. Ze vond het goed.’ Aha, nu snapt Sep het! Hij denkt aan Sien die de kransjes bakte voor hun kerstkraam, voelt weer een sneeuwvlok op zijn neus en krijgt opeens een kristalheldere kerstgedachte. ‘Ben zo terug!’ Zo hard als hij kan, rent hij naar het plein. Zijn vader is aan het opruimen, de kerstmarkt is afgelopen. ‘Wacht, pap! Zijn er nog koekjes over?’ Een half uurtje later hangt er een kerstslinger vol ballen en kransjes voor het raam. ‘Van Suus en Sien, voor oma,’ grijnst de jongen. Sep lacht. Hij heeft nog twee koekjes over, geeft ze aan hem en zegt zacht: ‘En deze zijn voor je oren. Fijne kerstdagen.’ Ik hebbet wel dikker. Zo ès unne keer in Veggel. Loop ik doar te lôpe, kumter unne mens op me af. Hij laagt en zwèjt èsoffie me al in gin jôrre mer hè gezien. Ik kèk hum ôn en weet zeker dekkem nog nòjt heb gezien. Hij kekt men ôn en hij ruupt wè, en mè grôte pase kumtie op men af. En ikke mar denke: “Wie is diejen vent, en wè moettie van men?” Es de mens vlak bè men is, blèèf ik stokstijf stôn. Hij stikt zun haand ùt en ik steek m’n haand ôk mar ùt. Mar dan lùpt de mens neve men af en gif de mens aachter men ’n haand en ze noeme mekaars name. Al diejen tèt docht ik dettie ‘t tege men ha, ik waar d’r grif van verskote, lilluk essie waar mè unne stoppelbaard van driej wéke!. En ik vuulde munèige knap stom zo ès ik doar ston. Mè m’n stóm gezicht en m’n ùtgestoke haand stonnik te kèke nor twee kèrels die mekare stonne te knuffele. Ik wis nie hoe gauw dè’k weg moes komme. Zô stonnik pas bè de bushalte. Op ’n gegeven mement stopt de bus, op tet en alles. Stapter ’n vrouwke ùt. ’n Grif skôn vrouwke. Mooi lang blond krulhoar. ’n Fris gezichje en ’n skôn pèkske ôn. Blèj ès ze waar begint ze entoesjast nor men te zwèje. Ikkke ôk meej blèj en ik zwèjde mar trug. ’t Blèje gezichje betrok efkes en toen liejp ze op men af, zwèjend en wel. Aachter men heur ik ’n mannestem iets roepe. Jolanda of zo iets zinnie. Ik docht nog “tege wie zottie ’t hebbe” en ik keek ùm. Ik zie unne mens stôn, olling int zwart en op z’n kin iets wè op unnen baard moes lèke. Wè rauw plukke hoor hattie op z’n kin. Ik kèèk wir nor ’t knappe mèdje en ze is gestopt mè zwèje en ze huppelt nor me toew. Mar ze huppelt nève me af en valt in de èrem van diejen mens. Hij vat ze stevig vaast en ze beginne mekare te kusse. Zè mè d’r mooi rooj lipkes tusse die plukke hoor van dieje kèrel. En dorbè makten die twee ’n dil lebbergeluide en ik zin: “Nou nou, kan dè nie wè minder.” “Ja sorrie,” zin de mens, “mar we hebbe mekare ’n hallef joor niemer gezien, wè zodde gè doen?” vrugtie. “Wè ik zô doen?” zinnik. “Ik zô munéige vantevurre skère.” ToKo column Wè zodde gè doen? Toon “ ’n Grif skôn vrouwke. Mooi lang blond krulhoar” Tekst Simone Arts Illustratie Jannemeis Snels d ’ n hadee j er 35
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=