d'n Hadeejer november 2014

d’n HaDeejer | 15 kistje met plaatjes, want lezen konden Steef en ik nog niet.” vier keer per Dag biDDen “Aangekomen in Dublin in 2006 kregen we een mooi huis en moesten meteen naar school. Dat gaat daar heel anders, we kregen een uniform, raar en vreemd, en werden met de bus opgehaald en thuisgebracht. Er waren bepaalde verplichtingen, onder andere geen makeup, haarelastiekje in en bij de jongens oren vrij, anders kreeg je een briefje voor de kapper. De kinderen weten niet beter. Er was geen kleutertijd met kralenplank of blokkendoos, we moesten meteen gaan leren. Als we ‘s morgens op het schoolplein kwamen, moesten we in een lange rij gaan staan, voordat we naar binnen mochten. Dan moesten we eerst ‘to pray’ (wat is het Nederlandse woord ook alweer?). En dat 4 keer per dag. Ook kregen we uitgebreid godsdienst en zongen ‘Hail Mary’. Als we onze vinger opstaken, moest je met de andere hand een vinger op je mond houden. De warme maaltijden die je tussen de middag kreeg, waren meestal een feest, bijna dagelijks kregen we er chips bij. De Ieren zien dat als goede voeding, het is immers een aardappel. En als toetje warme custardpudding. In Dublin zijn we nog een keer verhuisd. Ilse: “Toen we in onze nieuwe buurt kwamen wonen, uitkijkend over de Wicklow Mountains, zei de buurvrouw: ‘You’re now one of us’. Pleun vervolgt: “We gingen ook naar een andere school, omdat mama (Ilse) daar les gaf. Het was een soort Harry Potter kasteel. In de pauze gingen we zeehonden voeren, want de school lag aan zee. In de kelder kregen we muziekles, want dat is daar verplicht. Ik begon met blokfluit, daarna gitaar. Steef moest cello spelen, omdat dat instrument nog door niemand bespeeld werd. Zag er best zielig uit, zo’n klein jongetje met zo’n grote cello op zijn rug de bus in.” “In 2010 kreeg papa weer een aanbieding, dit keer om in Australië te gaan werken. Met een koffer vol zomerkleding kwamen we na een vlucht van 24 uur in Sydney aan, maar dat was een tegenvaller. Winter in juli, dus behoorlijk koud. Daar stonden we dan, de rest van onze inboedel zou pas drie maanden later per boot arriveren. We hadden een prachtig huis met een zwembad, uitkijkend over de zee. Ook hier moesten we weer in een uniform gehesen worden. Ik kwam in een klas bij Miss Kermond, een vrolijke blonde juf. Hier moesten we weer verplicht een instrument spelen, ik koos voor viool en ik heb in diverse bands gespeeld. Ook een teamsport hoorde bij een van de lessen op school. Ik koos voor hockey.” gewoon pleun “Waar ik de meeste problemen mee heb gehad, is mijn naam. Ik heb wel 30 varianten op Pleun gehoord; het is in Ierland en Australië niet normaal uit te spreken. Het varieert van Ploem, Plum (Engels voor pruim), Plouen, Plin en dan nog mijn achternaam. Hier hadden jullie beter over na moeten denken,” lacht Pleun naar haar ouders. “In augustus 2013 zijn we weer teruggekomen, eerst in Eindhoven. Daarna zijn we weer in ons huis hier in HaDee komen wonen. Ik vond het niet leuk om naar Nederland terug te gaan, wel om mijn familie weer te zien. Maar ik mis Australië zo erg, de relaxedheid van het land, en mijn vriendin. Ik zit in Eindhoven op de internationale school en ga daarna in het buitenland studeren. Wat weet ik nog niet, maar natuur, biologie en technologie zijn mijn favoriete vakken,” zegt de vriendelijke Pleun. “Onze kinderen zijn wereldwijs, maar wereldvreemd. Met de fiets naar de supermarkt is een nieuwe uitdaging, dat kenden ze niet,” voegt Ilse toe. ‘You’re now one of us’ Steef en Pleun

RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=