d’n HaDeejer | 7 Uitbundig en sfeervol is dit najaar de zeventigjarige bevrijding van HaDee gevierd. Het is nu eind december en we staan op de drempel van het nieuwe jaar. En jawel, 12 januari word ik zeventig. Dan is het uiteindelijk zo ver en vier ikzelf dus nu ook mijn zeventigjarige bevrijding. Tijdens de operatie Market Garden en de bevrijding van HaDee, was ons moeder in verwachting van mij. Met een dikke buik heeft zij toen veel spanningen en angsten moeten doorstaan. Zoals het doodschieten van een Amerikaan op straat, tegenover ons, en het bombardement door de Engelsen, waarbij winkel, woonhuis en garage zwaar beschadigd werden en er zelfs een dodelijk slachtoffer was: een meisje van 8 maanden, dat met haar familie, als evacué uit de provincie Zeeland bij ons vertoefde. Hierna moesten ook onze vader, ons moeder met haar dikke buik en drie kleine kinderen vluchten naar Loosbroek en later naar Vorstenbosch. “Gelukkig heb jij geen tik overgehouden van al die gebeurtenissen toen,” zei ons moeder mij later eens. Nou ja, ze moest eens weten… Ik spreek nu wel over mijn zeventigjarige bevrijding, maar, bedenk ik nu, ons moeder moet mijn geboorte ook ervaren hebben als een bevrijding. Al met al vier ik straks mijn 70-jarige verjaardag in alle vrijheid. Vrijheid is waardevol! Zo zei Georg Thomalla eens: “De vrijheid van spreken begint men pas goed te waarderen, wanneer men zich een keer met de hamer op de duim geslagen heeft.” En ja, ik behoud de vrijheid, om u alle goeds voor 2015 te wensen en te volharden dat Heesch bij Oss hoort. 70 Jaar bevrijding column Henk Henk Habraken tekst Marko Konings fotogafie Eefje Voets ‘Hij had gewoon niet ziek mogen worden’ Terugblik op 2014 met Miranda Smits-Luiten Vier jaar geleden veranderde er in korte tijd heel veel voor Miranda Smits-Luiten (45). Naast een toekomst met Twan raakte ze ook haar baan en haar huis kwijt. ”Als het dan toch allemaal moet gebeuren, dan kan het ook maar beter tegelijk komen”, aldus Miranda. “Misschien moest het zo ook wel zijn.” Het geeft haar in ieder geval de gelegenheid om bij Twan in te trekken en voor hem te zorgen. Van een beetje hulp in het begin, tot de totale zorg voor Twan, wanneer hij bijna niets meer kan. Op 1 augustus van dit jaar komt Twan op 41-jarige leeftijd te overlijden. En weer komen er verschillende zaken samen. Naast het verlies van Twan moet ze ook op zoek naar nieuwe woonruimte en werk. Daarnaast heeft de gemeente een gedeelte van de grond van de kwekerij nodig voor de nieuwe ontsluitingsweg. Samen “Het was een heftig jaar, zo moet je er niet te veel hebben,” zo begint Miranda haar verhaal. “Maar toch ook wel een goed jaar, met heel veel mooie momenten. Klinkt dat raar?” Miranda kijkt mij vragend aan. “Je moet de mooie dingen onthouden, de minder mooie dingen proberen te vergeten. Het was in ieder geval zeker geen verloren jaar.” Als ik vraag wat ze dan samen nog gedaan hebben, is het even stil. “Eigenlijk niet zo heel veel meer. We zijn nog wel naar de pronkzitting geweest, maar verder bleven we vooral in en om het huis. Daags voor dit interview krijg ik een mailtje van een vriendin, het heeft als titel: ‘start ziekte’. Daarin vertelt ze dat van de ene op de andere dag haar leven is veranderd. De buikpijn die ze ’s ochtends voelde, blijkt ’s avonds kanker te zijn. Het duurt even voordat deze woorden goed tot me doordringen. Dan gaan mijn gedachten terug naar vier jaar geleden. Toen stuurde Twan Smits, een goede vriend, een mailtje met als titel: ‘mijn ziekte’. Daarin vertelde hij dat bij hem de diagnose ALS was gesteld. Een niet te genezen spier- en zenuwziekte. De geschiedenis dreigt zich te herhalen.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=