d’n HaDeejer | 19 Op school Op 6 maart 2012 komt Milan op een wachtlijst te staan van het VU in Amsterdam, het eerste ziekenhuis met een genderpolie. Het wachten duurde lang, tot 5 februari 2013. “Gaandeweg dacht ik steeds vaker ‘Hoe kom ik deze wachttijd door?’, maar nu ik terugkijk ging die tijd eigenlijk snel voorbij. De focus lag vooral op mijn school. Het was ook een jaar om mezelf meer te vinden.” Net voor de zomervakantie van dat schooljaar besloot Milan om het ook aan zijn klasgenoten te vertellen. Sylvia kwam mee naar school en hield een presentatie aan zijn mentorgroep over transseksualiteit. “De hele presentatie ging compleet langs me heen. Er gingen allerlei vragen door mijn hoofd. Straks na afloop van deze les zou ik weer ‘de hype’ van de school zijn. Ook keek ik constant om me heen, om te peilen hoe betrokken mijn klasgenoten waren bij het onderwerp.” Aan het eind van de presentatie riep Sylvia Milan voor de klas. Hij vertelde dat nu alle puzzelstukjes op zijn plaats gevallen waren en hij had ook een brief opgesteld voor de ouders van zijn klasgenoten. “Bij het uitdelen hiervan schrok ik even toen een klasgenoot zijn hand naar me uitstak en zich voorstelde aan mij. Dat was een mooi moment, ik moest mezelf opnieuw voorstellen en dacht ‘Het tweede deel van mijn leven begint nu’. Het zorgde voor veel duidelijkheid, maar er kwamen ook negatieve reacties. Ik werd uitgescholden voor ‘manwijf’, ‘travestiet’, ‘omgebouwde’ en werd vaak uitgelachen en nagekeken, maar dat kon me niet zoveel meer schelen. Ik kon nu mezelf zijn en ben sindsdien ook echt zelfverzekerder geworden.” In de overgang Milan kon uiteindelijk terecht voor een intakegesprek, bij een genderteam voor jongeren in Leiden. Hij maakte kennis met zijn psycholoog, werd onderzocht door een kinderarts en moest zijn verhaal vertellen met zijn ouders erbij. Ook werden er vragenlijsten besproken die vooraf waren ingevuld. Deze diagnostische fase bestaat uit zes van deze maandelijkse gesprekken. Daarna krijg je al dan niet ‘groen licht’, wat betekent of je door mag gaan met het volgen van de volgende stap van de medische behandeling. “Dit bericht kwam op de verjaardag van ons pap. Ik was best gespannen, want wat als het niet zo is? Mijn verstand zei: ‘Ik voel me zo en ben eerlijk geweest, dus als het niet zo is volgens hen, dan ga ik ergens anders te rade.’” Milan kon echter juichen en springen, want de bevestiging kwam er. Tot slot volgde volgens de procedure een second opinion met een andere psychiater, voor de zekerheid. Daarna kon de behandeling beginnen, met een maandelijkse spuit bij de huisarts; de zogenaamde ‘puberteitsremmers’. “Op maandag kreeg ik mijn eerste spuit en dacht dan ‘Hoe zal ik morgen opstaan?’. Dat valt dan vies tegen, er was nog niks te merken.” Door de spuiten stopt uiteindelijk de vrouwelijke ontwikkeling. “Ik was eerder in de overgang dan ons mam,” zegt Milan lachend. “Ik kreeg last van stemmingswisselingen en opvliegers. Dan vroeg ik midden in de winter in de klas of er alsjeblieft een raam open mocht. Keken ze me aan alsof ik gek geworden was!” In deze periode nam ook de zelfspot bij Milan toe. Hij merkte dat hij opener werd, er grappen over kon maken. Hierdoor accepteerden mensen hem ook gemakkelijker. “Er kwam een soort rust over me heen.” In eigen tempo verder Een half jaar na het toedienen van de puberteitsremmers is Milan begonnen met het toedienen van mannelijke hormonen. “De volgende ochtend kwam ik beneden en begroette ons mam met een extra zware stem. Ze keek even verbaasd op, maar we konden er vervolgens smakelijk om lachen,” vertelt Milan met een grote glimlach. Nu is hij vijf maanden verder en klinkt zijn stem een stuk lager en heeft hij een beetje baardgroei. Om nog meer man te worden volgt logischerwijs eerst een operatie met een borstverwijdering, al dan niet in combinatie met de verwijdering van de baarmoeder. “Er is nog geen helder onderzoek wat mannelijke hormonen doen in combinatie met het laten zitten van de baarmoeder, vandaar dat ik waarschijnlijk wel voor deze operatie kies. Maar eerst deze school afronden.” Milan heeft zich tevens al georiënteerd op de mogelijkheden die er zijn voor geslachtsveranderende operaties, maar hierbij is er behoorlijk wat risico op complicaties. Hij weet nog niet hoe hij daar tegenaan kijkt. “In dit traject ben je alleen beperkt door de maximumsnelheid. Je kunt op elk moment aan de noodrem trekken, wanneer je rust wilt bij een bepaalde halte. Dit kan in de toekomst altijd nog, zelfs als je veertig bent.” Milan is nu bezig met zijn profielwerkstuk en schrijft daarvoor een autobiografie. Hij heeft diverse autobiografieën van transgenders gelezen, maar die zijn allemaal geschreven wanneer het traject ‘afgerond’ is. “Ik wil andere jongeren mijn verhaal laten lezen, als herkenning. Het gaat om de actuele situatie. Dit verhaal is nooit ‘afgrond’, maar heeft een open eind. Ik zal te allen tijde een bijzonder verleden blijven hebben. En in de toekomst, bijvoorbeeld bij relaties, zal ik iets uit te leggen hebben. Dit blijft een deel van mij en dat maakt mij uniek.” Vervolg pagina 17 ‘Iedereen is zichzelf aan het ontdekken en probeert op de een of andere manier te voldoen aan het standaardplaatje’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=