kerstgedachte van norbertijn klaas Fongers In ’t laatste van de dagen zal het zijn dat zwaarden worden omgesmeed tot ploegen je leert de oorlog af, je snoeit je wijnstok en strekt je in de schaduw van de bomen. En niemand schrikt meer wakker in de nacht en niemand vreest nog voor een nieuwe morgen. Het is zo menselijk dat we tegen het einde van het jaar, zo rond Kerst en Oud- en Nieuwjaar achterom gaan kijken naar wat er in dat jaar allemaal is gebeurd. En daar is natuurlijk ook niets mis mee. Herinnerd worden aan alle goede dingen. Maar ook nog weer eens stil staan bij waar het mis is gegaan, waar we fouten hebben gemaakt, waar we misschien onredelijk waren tegenover de ander. Stil staan bij de zorgen die we hebben over de toekomst. Stil staan bij wat ons koud maakte. Maar op datzelfde moment mogen, nee moeten we ook vooruit gaan kijken. Waarnaar verlangen wij, wat mogen we verwachten, waar willen we ons voor inzetten? Wat zet ons in vuur en vlam? Zijn we in staat datgene waarvan we al tijden dromen, nu eindelijk werkelijkheid te laten worden? In het klein, in de kring rondom ons. Maar ook gezien in een breder perspectief. Zou er echt een beweging voet aan de grond krijgen die de roep om vrede en veiligheid, om verbetering van mensenrechten, bescherming van het kind, gelijkheid voor iedereen en vult u verder maar aan, echt gestalte kan geven? Die het vernietigende vuur in de wereld kan doen veranderen in een verwarmend vuur? In deze tijd van het jaar gaan de gedachten ook zo’n 2000 jaar terug: twee jonge mensen leven in de verwachting van een kind. “En het zal niet zo maar een kind zijn,” hebben ze, ieder op een bijzondere manier, te horen gekregen. Het zal een kind zijn dat de harten van vele mensen doet branden van verlangen naar die wereld waarover dit kind zal gaan spreken. Naar een leven zoals hij het voor zal leven.Een kind dat in het leven van velen grote veranderingen teweeg zal brengen. Veranderingen die tot in onze tijd doorwerken, in ons denken en ons doen, in ons omgaan met elkaar. Maar net zoals met de geboorte van een kind het leven van jonge ouders niet stil komt te staan, integendeel, zo is de wereld met de geboorte van dat bijzondere kind niet stil komen te staan. Er worden dagelijks nieuwe ideeën, nieuwe plannen, geboren. Plannen om iets nieuws op de markt te brengen, ideeën om iets nieuws te beginnen. Zakelijk, maar zeker ook in persoonlijke zin. Iedereen, oud en jong, heeft zo nu en dan het gevoel dat er in zijn of haar leven wat zal moeten veranderen, dat verwachtingen moeten worden bijgesteld. Er ontstaan ideeën, er groeit iets in je, net zoals een kind in de moederschoot groeit. Eerst onzeker. Is het wel waar, kan het wel zo zijn? Langzaam wordt het wat duidelijker. Je gaat het voorzichtig met anderen delen. En langzaam wordt het idee je zo eigen, dat je met spanning uit gaat kijken naar de geboorte. Je kiest ervoor je leven te veranderen; dat zal niet zonder (geboorte) pijn gaan, maar het is het waard. Het verlangen wordt waarheid, je wereld verandert echt. Je kunt vol goede moed de nieuwe uitdaging aannemen en verder gaan. Misschien wel op weg naar weer een nieuwe tijd van verwachting, met andere ideeën; weer opnieuw geboren worden. Maar steeds in het vertrouwen dat het eens beter zal worden. Als wij zo met onze verwachtingen omgaan, als we inderdaad dat vertrouwen op kunnen brengen dat het eens beter zal worden, dan is de komst van dat Kind, nu 2000 jaar geleden, niet voor niets geweest. Dan zal er een tijd zijn zoals Huub Oosterhuis dat zo prachtig verwoordt in het lied “In ’t laatste van de dagen …” Verwachting Door Klaas Fongers o.praem. d’n HaDeejer | 15
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=