d’n HaDeejer | 15 Margriet heeft altijd het maatschappelijk leven tot haar werkterrein gerekend. Vanuit de CDAfractie kreeg ze daar ook alle gelegenheid en de ruimte voor. Ze zegt op de vraag waarom haar specifieke belangstelling juist naar dat aspect uitging: “De vraag of je prettig leeft in de gemeenschap waarin je vertoeft hangt in sterke mate samen met het onderwijs dat er mogelijk is, de sport die je kunt beoefenen, het verenigingsleven waar je deel van uit kunt maken, hoe je kunt participeren in culturele zaken. Je kunt zonder dat ook wel gelukkig zijn, maar een goed functionerend maatschappelijk leven draagt zeker bij tot ieders welzijn. En op dat terrein heb ik mijn best gedaan.” Margriet is alle jaren lid geweest van de Commissie Maatschappelijke Zaken. Deze commissie geeft advies over: jeugd- en jongerenbeleid, accommodatiebeleid, ouderenbeleid, sport, recreatie en toerisme, bibliotheekwerk, internationale zaken, kunst en cultuur, mediabeleid, volksgezondheid, streekarchiefzaken, monumenten, onderwijs en sociale zaken. Hiermee is meteen aangeven op wat voor een breed terrein Margriet allemaal werkzaam is geweest. anDere tijDen? “Er is natuurlijk wel het een en ander veranderd in die zestien jaar,”zegt Margriet desgevraagd. “Denk maar eens aan de digitalisering van onze maatschappij.” Maar in wezen vindt zij toch dat er in haar raadstijd niets wezenlijk veranderd is. Veel zaken zijn hetzelfde. “We zijn natuurlijk wel meegegaan in de stijging van onze gezamenlijke welvaart. De accommodaties voor onderwijs en sport zijn nog nooit zo goed geweest. Datzelfde geldt voor de mogelijkheden om deel te nemen aan het maatschappelijk en cultureel verkeer. Maar dat waren allemaal zaken die 16 jaar geleden ook mogelijk waren. Hoogstens zijn ze uitgebreid en aangepast aan de tijd.” bescHeiDen Op de vraag of Margriet iets kan noemen waarin ze persoonlijk het verschil kon maken, stelt ze zich bescheiden op. Alles wat bereikt is, is samen met de CDA-fractie en de verschillende coalities bereikt. Soms zelfs met de oppositie samen. Zijzelf kon gelukkig dingen op de kaart zetten die ze belangrijk vond, maar dat gebeurde vrijwel altijd intern, binnen de fractie. Uit alles blijkt dat Margriet geen polariserend raadslid is geweest. Het begrip “samenwerking” ligt haar meer dan “tegenstelling.” Ze pleit ervoor om in de overwegingen die tot besluitvorming leiden, erg goed te luisteren naar de oppositie. DAgtAAk Het raadswerk vergde gemiddeld ongeveer 15 uur per week. Soms was het natuurlijk minder, maar in sommige weken was het zelfs een dagtaak. Als je 16 jaar telt van 48 weken en 15 uur per week, dan kom je uit op 11.520 uur. Als we samen dat getal uitrekenen kijkt ze er toch wel van op. Die uren waren natuurlijk niet alleen de raadsvergaderingen. De stukken lezen, vergaderingen voorbereiden, fractievergaderingen, commissievergaderingen, raadsvergaderingen, maar ook gesprekken met betrokkenen en belanghebbenden vergden veel tijd. Bleef er nog wel tijd over voor iets anders? Margriet heeft altijd getennist, omdat naast de geest ook het lichaam onderhoud nodig heeft. Daarnaast heeft ze veel plezier in tuinieren en lezen. Hoewel voor dat laatste de puf wel eens ontbrak na een dik pak raadsstukken. voLDoening Van de ene kant vindt Margriet het mooi geweest. “Maar ik zal de gesprekken met veel mensen wel missen,” zegt ze. “Uiteindelijk haalde ik daar ook altijd de voldoening uit en de motivatie om al die uren ter beschikking te stellen.” “Heb je er ook zelf nog iets van geleerd?” vraag ik tenslotte. “Ja. Dat je, wat je ook doet, het nooit iedereen naar de zin kunt maken. En dat je daarom maar het beste, recht door zee, je eigen koers kunt varen.” In 1998 kwam Margriet Beeftink-van Asselt in de raad van de gemeente Bernheze. In 2014 nam ze afscheid. Daartussen liggen 16 jaar van belangrijk vrijwilligerswerk, waarin menig kastanje uit het vuur moest worden gehaald, veel belangrijke beslissingen moesten worden genomen en diverse mensen afhankelijk waren van de besluiten die Margriet, haar fractie en de hele gemeenteraad namen. Wat betekenen zo’n zestien jaar voor iemands leven? We hebben het haar gevraagd. tekst Bart van Schijndel fotografie Sanne van Rozendaal
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=