d’n HaDeejer | 33 Elk kind heeft een eigen verhaal Over de grens Kenia Jambo, daar ben ik weer! Inmiddels ben ik bijna twee maanden in Kenia en ik voel me helemaal thuis. Qua gezondheid heb ik echter al veel te verduren gehad. Het begon net nadat ik mijn eerste verhaal geschreven had, want toen kreeg ik malaria. Ik ben ontzettend ziek geweest en de naweeën duren ook erg lang. Maar laat ik jullie nu vertellen over mijn werk hier. Allereerst het ziekenhuis, hier heb ik verschillende presentaties gegeven aan de staf om hun kennis weer wat op te frissen, op persoonlijk vlak en op werk gerelateerd vlak. Naast de presentaties loop ik ook mee met de dokters/ verpleging. Daarnaast begeleid ik een paar mensen van de staf individueel op persoonlijk en/ of werk gerelateerd gebied. Ik ben bezig om een soort protocol op te zetten, waarin grofweg zal staan wat ze kunnen doen in bepaalde lastige gevallen. Als hier patiënten zijn met psychische klachten kunnen ze die niet doorverwijzen naar een geschikte instelling. Dus je moet kijken naar andere mogelijkheden. Naast het ziekenhuis is de Aids/ HIV kliniek, ook hier ga ik een ‘protocol’ op stellen als houvast voor de staf. Betreffende preventieve maatregelen om te voorkomen dat mensen Aids/ HIV krijgen of andere SOA’s, maar ook hoe je het gedrag kan beïnvloeden als positief getest zijn. Ik ga ook mee met de mobiele kliniek: de 4-wheel drive die volgeladen is met spullen. We gaan dan op pad om voorlichting te geven en te testen op de farm, in andere communities en op scholen. Dan is er ook nog het weeshuis. Mary, een social worker, is daar de moeder. Samen met haar man Hannington, zorgen zij voor de kinderen. Mary en ik zijn bezig met de dossiers op orde maken en hebben individuele counseling met de kinderen. Elk kind heeft zijn eigen verhaal, je hoort de vreselijkste dingen. Ik ga met Mary ook op pad voor huisbezoeken, we komen op de meest onvoorstelbare plekken. Alleen al het vinden van hutje nummer zoveel is een hele opgave, laat staan de wegen die ontbreken. Deze week moesten we ook een kind van 6 jaar ophalen bij het ‘child office’, ze was weggelopen van haar ouders omdat ze misbruikt was. Daarnaast zijn er spullen die we moeten kopen voor het weeshuis, het ‘special needs’ huis en klas. Ik heb een lijst opgesteld en samen met Mary halen wij die spullen in Kitale. De dichtstbijzijnde stad hier, zo’n 40 km verderop. Je doet er zo’n ander half uur over om daar te komen, als het weer mee zit tenminste. Ik werk ook op de basisschool in de special need klas, een klas speciaal ingericht voor kinderen met een beperking. We zij de klas op dit moment aan het opknappen zodat het een betere leeromgeving is voor de kinderen. Enkele kinderen uit deze klas slapen doordeweeks in het ‘special needs’ huis. Heel mooi om te zien dat deze kinderen hier een kans krijgen en zich ook kunnen ontwikkelen. Dan is er nog de middelbare school waar ik ook een counselingsprogramma op ga zetten. Individuele begeleiding en begeleiding in groepen, geïnspireerd op het werk wat ik op de universiteit deed: psycholoog voor de studenten. Tot slot is er ook nog de ambachtsschool. Ook daar heb ik samen met de non die deze school managet naar alle studenten gekeken. Er zijn veel uitdagingen op deze school en veel kinderen hebben individuele begeleiding nodig. Het kan gaan om een vrouw met kinderen die hier naar school gaat waar haar man het niet mee eens is, een jongen die drugsverslaafd is of slechte woonsituatie en/ of problemen thuis. Wil jij doneren aan een organisatie waarvan je zeker weet dat iedere cent daar terecht komt dan is dit de geschikte organisatie: www.sokitale.nl (medische projecten) & www.elimumountelgon.nl (onderwijsprojecten). Nieuwsgierig naar meer? Kijk op www.sophievanuden.waarbenjij.nu Sophie van Uden is 23 jaar en doet vrijwilligerswerk in het Mount Elgon gebied in het westen van Kenia, vlakbij de Oegandese grens.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=