d'n Hadeejer juli 2013

d’n HaDeejer | 11 Heintje Verhagen ligt in 1968 met hartklachten in het ziekenhuis. Zijn café in de Schoolstraat, genaamd De Lampionnenbar, is met de naastgelegen friettent te huur. Wim en Zus Heesakkers wonen op dat moment in Berlicum met hun kinderen Marij en Frans. Wim rijdt voor de Shell op een vrachtauto en heeft zijn horecapapieren al. Samen met Zus is hij op zoek naar een café. Het scheelde niet veel of ze waren in Oostelbeers (Oirschot)) beland. Het komt hen ter ore dat er een café in Dinther te huur is. Ze nemen hun kans waar en nemen hun intrek in Schoolstraat 17. Marij: “Ik was dertien jaar en vond het geweldig. Meehelpen in de frietkraam was in ieder geval veel leuker dan de Mulo, die ik dan ook maar een paar jaren gevolgd heb. We maakten zelf kroketten, bitterballen, slaatjes en koude schotels. Voor de slaatjes hadden we nog geen koeling. Vers gemaakt, dat wel natuurlijk. Van een Voedsel en Waren Autoriteit was nog helemaal geen sprake. Een luikje waar mensen eten konden afhalen en drie rijen automatiek aan de buitenzijde. Dat was het. IJs verkochten we ook al.” Wim Heesakkers koopt in Poppel, België, een enorm caféorgel, merk Sonoro. Het gevaarte is maar liefst vijf bij drie meter. Met deze aanwinst is ook meteen de nieuwe naam van het café een feit, de Sonoro Bar ziet het licht. Op zaterdagavonden is het gehuwdenbal en dan zit de tent vol. Dansen op de muziek van orgel of orkest. Enorme klap Marij: “ Ooms en tantes en neven en nichten zijn altijd in de weer geweest, oberen, achter de bar, in de friettent. We maakten een mengsel van zaagsel met kaarsvet en strooiden het over de dansvloer. Nou jongen, je moest ze zien zwieren en zwaaien. Later werd het café meer bezocht door jong volk. Henk Habraken is ook nog disc-jockey geweest. Die wist de boel wel aan de gang te krijgen.” In 1978 loopt het contract af met Heintje Verhagen. Wim en Zus kopen het pand ernaast, de vroegere supermarkt van Joop Rijkers, op dat moment eigendom van de gebroeders Berens uit Vught die er een friet en snackfabriekje runden. Mientje Netten werkte er onder andere. Er was een winkeltje om de waar aan de man te brengen, en er werd aan friettenten bezorgd. Marij: “Ook wij namen friet af van de familie Berens. Het was een soort van groothandel in het klein.” In 1981 vindt Wim Heesakkers het mooi geweest. “We hen lang genoeg gewerkt, we gon dur nou van geniete”, zo sprak hij volgens Zus. Marij: “Ons moeder vond het verschrikkelijk, wilde van stoppen eigenlijk niets weten. Ik denk dat vader zijn gezondheid hem toen al parten speelde.” Wim Heesakkers stierf in 1998 op 69 jarige leeftijd. rustiger Marij en Rien Deckers nemen in 1976 de Beugtse Barriere over van Wim van Aspert. Rien schakelt om van meubelmaker tot kastelein. Vijf jaar later keren ze terug naar de Schoolstraat. De boel gaat op de schop en Sonoro Bar word Bar San Francisco. Nog later wordt opnieuw verbouwd en wordt de focus gelegd op het eten, Dinthers Eethuis wordt de nieuwe naam. In 2003 stoppen Marij en Rien met de zaak. Het gaat in de verhuur. Marij: “Na 27 jaren in de horeca wilden we het rustiger aan gaan doen.” In 2006 krijgt de familie Deckers een enorme klap te verwerken. Rien komt plotseling te overlijden. Hij werd maar 58 jaar. gezellige ploeg De huurders van het Dinthers Eethuis weten er geen succes van te maken. Het pand komt zelfs leeg te staan. Dit gaat de familie Deckers aan het hart en ze nemen zelf weer de touwtjes in handen. Wilfred: “We waren er vast van overtuigd dat we er opnieuw een succes van konden maken. De schouders er onder en vooruit. De hele zaak, binnen en buiten ging op de schop. Vanaf de grond af hebben we het weer opgebouwd en het vertrouwen van de klanten weer teruggewonnen.” Marij: ”Rien zou het nooit geloofd hebben dat we nu in spitsuren met ons drieën in de keuken staan, Marco, Wilfred en ik.” Marco is van oorsprong bakker en heeft nu een lijm en klussenbedrijf: “We nemen geen blad voor de mond en kunnen, nu we wat ouder en wijzer geworden zijn, wel wat van elkaar hebben. De zondag is mijn enige vrije dag, maar ik kijk er naar uit om dan in de spits een handje te helpen.” Wilfred: “De taken zijn goed verdeeld. Ik doe het personeelgebeuren, inkoop en de cafetaria. Moeder het restaurant. En nog het meest belangrijk van alles is het personeel. Zonder goede mensen ben je nergens. We hebben een hele leuke jonge ploeg. Harde werkers met, heel belangrijk, aandacht voor de klant. Nog een gezellige ploeg ook.” Marij: “Nooit gaan we met tegenzin aan de slag. En dat ik dan altijd gezegd heb dat ik hoopte dat mijn kinderen niet in de zaak gingen. Met als reden dat ik dan de zaak niet los zou kunnen laten. En nu staan we dan met ons drieën in de keuken. Dès toch kei mooi.” Oma Zus is helemaal trots dat ze op de foto mag: ”Ist vur de krant?” vraagt ze. “Vur d’n Hadeejer” antwoordt Marij. “Dès hillemol mooi”. Ze is trots op haar dochter en kleinzonen: ”Ik mag ullie gerust snoeven (trots zijn op iets of iemand, oud Brabants, red). Dan zegge ze opt bejaardehuis dè ze bèt Dinthers Eethuis zèn gon ête, en dèttur zò goewt waar en zò lèkker en zò goewt vurzùrgt.” Info: www.dintherseethuis.nl Een familiebedrijf ten voeten uit. Wim † en zijn vrouw Zus (83) Heesakkers met hun opvolgers dochter Marij (58) en haar man Rien Deckers †. Nu bestiert Marij het Dinthers Eethuis met zoon Wilfred (33). Zoon Marco (38) biedt op spitsuren ook een helpende hand. Drie generaties horeca in Dinther. De taken goed verdelen, goed personeel, met plezier je werk doen en zeggen wat op je hart ligt, daar ligt de kern van een goed familiebedrijf volgens Wilfred. In de familie... HET DINTHERS EETHUIS Vlnr. Marco, Marij, Wilfred

RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=