d’n HaDeejer | 35 www.solidairmetindia.nl tekst Ad van Schijndel fotografie Jacques Worms Algemeen coördinator Francis Xavier o.praem. is opgegroeid als zoon van een boer met nog één broer in Tamil Nadu ook in het zuiden. “We moesten samen werken tussen de bananen, noten en suikermaïs tot ik op mijn achttiende naar het seminarie ging. Nu ben ik algemeen coördinator in India over zeven deelstaten en heb contact met alle plaatselijke projecthouders. Mijn basis is de abdij in Jamtara, maar ik reis dus veel rond. Ik vind het fijn om te werken voor achtergestelde mensen met het doel dat ze zelfstandig worden. Je ziet het effect al.” Kerstmis Kerstmis en ook Pasen wordt in India anders gevierd dan hier. “Het is meer multicultureel. Christmas is vrede en geluk: de liefde tot God wordt gemanifesteerd. Er zitten diverse geloven op één school en we hebben een Christmas – pappa. De andere verschillende godsdiensten gaan elkaar beter waarderen; bedenk dat maar een heel klein percentage in India christelijk is. De hindoes hebben ook een soort bijbel, de Bhagavad Gita. Zelf wonen we ongeveer 700 kilometer vanaf de eigen familie, dus voor ons geen familiefeest. Christus is arm geboren, het Indische leven is vergelijkbaar. Je wilt licht geven, naar de eigen mensen. Het werk van de Norbertijnen in India was en is een inspiratiebron voor ons. We zetten dat voort in dienst van de armen.” In India viert men in november Divali, een groot lichtfeest van vijf dagen met veel lichtjes en versieringen. Om het kwaad te verdrijven, licht in plaats van duisternis, zet men dan lichtbakjes rond het huis en trekt door de straten. “Dat feest hebben we moeten missen deze keer.” Verschillen Beide paters zien grote verschillen met het leven in Nederland en bij de moeder abdij in Heeswijk. “Allereerst vinden we hier een hartelijk welkom, en: men spreekt overal Engels!” zegt Prem. “Men is heel behulpzaam, het zijn hier geen kerkgangers, maar is men wel humaan. In India blijf je in de familie, ook als je trouwt. Hier is men zelfstandiger, meer georganiseerd. We moeten hier leren afspraken te maken; je kunt niet zomaar bij een familie binnenvallen.” In India staat de deur altijd open. Tenslotte verbaasden de twee zich over de lege straten hier: “Bij ons zijn altijd veel mensen op de been. Waar zijn al die mensen nou?” In februari gaat Joke van Zutphen weer een maand naar India namens de stichting Solidair met India en reist dan samen met Francis Xavier weer rond. Wie meer wil weten kan zeer veel informatie vinden op www.solidairmetindia.nl, over de educatie, de gezondheidszorg, de actuele projecten en over de Indiase Norbertijnen. Ook staan er zeer veel foto’s op de site. Schrijver dezes heeft onlangs “de witte tijger” gelezen van Aravind Adiga. Het is een roman die op een speciale wijze het leven in India weergeeft. Ook aanbevolen. Het lijkt ons een goede kerstgedachte om eens een kijkje te nemen aan de andere kant van de wereld. Joke van Zutphen is hier op bezoek bij de vrouwengroepen in een van de 12 de Hardoi villages, gelegen in de noordelijke deelstaat Uttar Pradesh. Hoog analfabetisme. De vrouwen komen twee keer per maand bij elkaar. Ze krijgen voorlichting op het gebied van gezondheid, hygiëne, worden bewust gemaakt van hun rechten, begeleiding van zwangere vrouwen, jonge kinderen worden ingeënt. Kinderen krijgen buitenschools onderwijs. Inkomensgenererende activiteiten zoals zeep maken, champignons kweken e.d. Tevens sparen ze gezamenlijk geld, zodat ze niet afhankelijk zijn van geldschieters.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=