NIEK VERSTEEGDE (27) STUDEERT GENEE SKUNDE EN WIL GRAAG TROPENARTS WOR DEN OM IN ONTWIKKELINGSGEBIEDEN TE KUNNEN GA AN WERKEN. HET AFGELOPEN JAAR HEEF T HIJ IN TANZANIA STAGE GELOPEN. Ik ben Niek Versteegde, in 1984 geboren als z oon van Gerrrie v.d. Pas en Pieter Versteegde . In Dinther heb ik voornamelijk gewoond op Laag Beugt 6 . Met veel plezier heb ik het onderwijs gevolgd op de St. Servatiusschool en later op het Zwijsencollege . Na mijn middelbare school heb ik een blauwe maandag werktuigbouwkunde gedaan, maar al snel bes loot ik dat geneeskunde beter bij mij past. Nu, 7 jaar later, heb ik dit diploma bijna op zak en gaat het ech te werk beginnen. Op 3 oktober ben ik begonn en als tropenarts in opleiding op de afdeling kinderg eneeskunde van het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn. Na de lange jaren van studeren ben ik erg blij om ein delijk te gaan werken. Het is mijn ambitie om tropenarts te worden, zodat ik over ongeveer 3 jaar ontwikkelingsh ulp kan gaan doen met een brede basiskennis van ver schillende specialisaties. Ondanks dat ik mij z eer sterk aangetrokken voel tot ontwikkelingswerk en het buitenland, verwacht ik dat mijn basis alt ijd in Nederland zal blijven. Hoe dit precies eruit gaat zien weet ik nog niet, maar wie dan leeft wie dan zorgt, dus daar ho ud ik me beperkt mee bezig. De interesse voor de ontwikkelingshulp is iets wat altijd bij mij heeft gehoord, maar pas de laatste 5 jaar realiseer ik me dat dit iets is wat ik zelf kan en wil doen. Mijn belangstelling hiervoor is alleen maar toegenomen na verschillende reizen die ik ondernomen he b, waarvan de laatste twee de aanleiding vormen voor het verschijnen van mijn verhaal in d’n HaDeejer. Het afgelopen jaar ben ik voor mijn opleiding namelijk twee keer naar Tanzania gegaan; een keer om coschappen te lopen in het ziekenhuis van Sengerema; de tweede keer om onderzoek te doen naar malaria in Moshi. Al met al heb ik het afgelopen jaar 8 maanden in dit land gewoond, gewerkt en geleerd en kan ik zonder twijfel zeggen dat het een fantastisch land is met geweldige mensen en een spectaculair mooie en indrukwekkende natuur. Wat ik het leukste heb gevonden aan deze tijd is dat ik, doordat ik er zo lang was, uitgebreid de kans heb gehad om de taal (Swahili) te leren en mee te doen als deel van de samenleving. Na een Swa hili cursus van een maand op Zanzibar (toen waren de boten nog veilig) wa arin ik bij een gastgezin sliep en met hen mee heb gedaan aan de Ramadan, wa s ik goed in staat ommezelf te redden en vervolgens snel meer te leren over de mensen, de taal en het land. Tanzania is een land in Oost Afrika dat rijk is aan grondstoffen en in tegenstelling tot veel andere Afrikaanse lande n geen geschiedenis heeft van uitgebreide (burger) oorlogen of geweldadige dictaturen. Ondanks dat is het een erg arm land, waar een groot deel van de bevolking van minder dan 1 dollar per dag moet leven. Gevolg (of oorzaak?) hiervan is dat belangrijk e zaken, zoals veilig voedsel, schoon drinkwat er en wegen, lang niet overal voor handen zijn en op veel g ebieden de ontwikkeling achter is gebleven. Mensen worden hier gemiddeld maar 51 jaar oud en 12% van alle kinderen sterven vóór de 5e verjaardag. D it soort cijfers in combinatie met mijn ervaringen ter plaatse zorgen ervoor dat ik mij verbonden voel met dit land. In de volgende editie vertel ik hier graag meer over . Groet, Niek Versteegde in de rubriek “haDeejers over de grens” krijgen jongeren de gelegenheid iets te vertellen ov er hun verblijf in het buitenland. Wil jij je ervaringen me t ons delen of ken je iemand die we kunnen benaderen ? Stuur een berichtje naar: redactie@hadeejer.eu Hadeejers over de grens ZWEDEN Start Van het JaChtSeiZoen alS hooGtePunt Van het Jaar ‘Het enige wat je hoort is je eigen ademhaling' Ik ben Mirjam van der Linden-Scheepers en woonde tussen 1972 en 1982 in Heeswijk-Dinther. Daar ging ik naar de basis- en de huishoudschool. Mijn man Tonnie woonde in Lo osbroek en heeft na zijn schoolopleiding nog enkele jaren bij de Nelis op Beugt gewerkt. Hoe het precies kwam dat we wilden emig reren weet ik niet. De eerste keer dat we e rover spraken was in 2000. Een mooi jaartal om een nieuwe uitdaging aan te ga an, maar telkens stuitten we op iets om he t niet te doen. Het bleef aan ons knagen e n met regelmatige tussenpozen kwam het o nderwerp weer op tafel. In 2006 emigreerd en wij naar Zweden. Het eerste jaar heb ik hier en cursus Zwe eds voor buitenlanders edaan. Daar a no g een jaar om op hetzelfde niveau te kom n als klas 9 van de basisschool. Verv olgens heb ik an erhalf jaar verpl egkunde gestudeerd. Uiteindelijk heb ik in de thuiszorg een baan gevond n. Tonnie had a een maand al e baan bij een trapfab riek in het orp. Zweden is een uitgestrekt land wat dun be volkt is. De gemeente Ljungby is even gro ot als de hele provincie Utrecht. Het heeft maar 26.000 inwoners, waarvan de helft in de s tad woont. Wij wonen in een dorpje, 15 kilome ter verderop. De dorpsschool heeft zo’n 4 5 leerlingen plus 20 opvangkinderen tussen de 1 en 5 jaar. Kinderen gaan hier pas naa r de basisschool als ze 7 jaar worden. De eerst e 6 jaar gaan de kinderen in het dorp naar school. De laatste 3 jaren (hier heeft een basissch ool 9 klassen) gaan ze naar e stad en wo rden ze door en schoolbus opgehaald. Alle kin deren krijgen op school en warme maaltij d a geboden. B sis- en gymnasiumschole n zijn gratis, inclusief boek n b s. Ons dorpje telt zo’n 500 inwoners. Het be gin van het jachtseizoen is voor velen het hoogtepunt van het jaar. Dan mag er gejaa gd worden op elanden en reeën. Op wilde zwijnen mag het hele jaar gejaagd worden. Het jag en op konijnen, hazen of fazanten schijnt n iet zo interessant te zijn. Daar hoor je nooit iemand over praten. Verder houdt men hier van vissen. Zelfs als het ijs 30 cm. dik is gaat men nog ijsvissen na het zagen van een gat in het ijs. De Zweden houden van buitenactiviteit n en zien bij a altijd w l een gelegenheid om te barb cueën. V rder vinden ze bessen e n p ddenstoelen die ze zelf geplukt h bbe n rg l kker, eve als de zelf gebakken taart. Sommigen brouwen hun eig n jong klare, wa t hier gedronken wordt als bier. Eten en drinken staat hier erg in het middelpunt. De Zweedse taal is op zich niet zo moeilijk te verstaan of te lezen. Het is een mengse l van Duits, Engels en Nederlands met wa t leenwo rden van Frankrijk. Maar het uitsp reken is een stuk lastiger. Tonnie en de kin eren hebben aar geen probleem mee. Bij mij kli kt h t een beetje raar. Soms ergere n de kids zich er aa , of vermaken zich met mijn uitspraak. De natuur is geweldig: heuvelachtig met v eel bossen, meren en moerassen. Het is h ier nog echt stil en het enige wat je hoort i s je eigen ademhaling. Soms is het zó donk er dat je niet eens ziet waar de bomengren s ophoudt en de lucht begint. In de winter is het om 08.00 uur licht en om 16.00 uur pikdonker. Maar niet als er sneeuw ligt en de maan schijnt. Dan kan je zelfs kleuren onderscheiden. In de zomer is het juist lan g licht. Dan begint het pas om 22.00 uur wat donkerder te worden, maar het duurt dan nog bijna twee uur voordat het echt d onker is. Om 03.00 uur begint het echter a l weer licht te worden. Het nadeel van dit gebied is dat er soms wel erg veel mugge n en vooral veel knotten komen plagen als het weer een beetje minder mooi is. Groeten van Mirjam 21 | maart 2012
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=