Ge wit wel wittenie Tinus Verhage, wie kentem nog? Lang geléje dinnik ojt is meej mè spap en smam òn de fietstocht van de Boerenbond. Stelde nie veul veur. Rondfietse mè ’n briefke wè iemes dan veurlaas. En iemes derbè die dan steeds ùtlin wor we ware (of wij dè nie wisse!) en altet unnen èigenwijze derbè die konstant zin dè we ollemol verkeerd fietsten. Wor we links ginge han we rechs gemoete, en volgens hum klopte de roetebeskrèving nojt. D’r waar vùr men ès opgeskote mènneke nie veul òn. Ik din toentertet op de zondegemiddeg liever ’t bos in, tusse de wilde biste (knèntjes en fezante), ’n bietje doerakke. Ik moes munèige tusse al die auw, gruweluk traag fietsende boere mar ’n bietje zien te vermake. We fietsen langs auw meules en boerderèje en dur bospedjes. Niks nèjts, ik ha dè allemol allang gezien. Goedbedoelende menskes sprake mèn soms òn en zinne “kiktis jonge, ziede dè? Mooi wanne?” Ik keek toen op en zaag unne stompe tòrre van steen. ’n Gruweluk lelluk vervalle ding, rontelùm in de pikkers. ’n Afgeblot grijs geval mè kepot glas in de room. Miskien ojt mooi gewist toen al dees menskes zellef nog hoor han. Mooi memente zate soms in gewone dinger. Tinus Verhage ston bè ’t èindpunt wor we ollemol ’n stuk worst krége. Toen alle boere ’n por borrels op han, kwaamp Tinus mè de mededeling detter nog worste over waare, en offer iemes nog unnen halve wèrme worst luste. Iemes zin: “Nou, ik lus zellefs nog wel unnen hele worst.” “Mar”, zin Tinus “Ik bedoel hallef wèrem.” Onbedoeld ’n grapje gemakt, dè vonnik skôn. Vèin ik trouwes nog steeds skôn, zo’n woordgrapjes. Tinus trouwes, wier in de volksmond ‘skéve’ Tinus genoemd. Dè kwaamp umdè zunne kop ietsken skuins ston. Wij han door ôk aalt ’n woordgrapje over, en zinne van ‘skéve’ Tinus: “z’n bruur is rechter.” Krek zowiets ès ojt unne mens mè z’n hundje. Hij moes z’n hundje wegbrenge want de dierenarst moessem afmake. “En”, wier gezeet, “wanneer issie kloor?” Zellef hebbik ’t ôk wellis ojt gehad, al zittik er zellef wel ’n bie tje op te aze ùm zo’n woordgrapjes te kunne make. Vurrig joor moes ik mè kersmis unnen verlengkabel hebbe. De mens in de winkel ha venalterente verlengkabels en hij vroeg: “Hoe lang wildem hebbe?” Ik zin netuurluk: “Mwah, ongeveer driej wéke.” Of dieje keer dè ik trugkwaamp van ’t gemintehuis. Iemes vroeg: “En, waar ’t gelukt?” Ik zin: “Ja, m’n rijbewijs is wir verlengd. Tis nou anderhalve meter lang.” ToKo column Toon Maar dan de lasten: “Tegelijk leggen vijf kinderen een enorm beslag op je tijd: het huishouden, een ongelooflijke berg was, de boodschappen. En alles wat je moet onthouden van muziekles tot hockeytraining of een bezoek aan de tandarts. Dat kost veel energie en aandacht. Ik werk nu 3½ dag als hoofd communicatie, zit in de ouderraad van Bernrode, en werk mee in de jeugdcommissie van de hockeyclub en bij d’n HaDeejer. Het eist goed plannen, het is veel met een flink gezin erbij, maar niet voor mijn gevoel.” Pleegmoeder Al ruim drie jaar is Margriet ook pleegmoeder. Er is o.a. acht maanden lang een meisje in het gezin geweest en nu draait Nour al een jaar mee. Ze is er via zoon Jelte gekomen. “Het is er gewoon eentje meer,” zegt Margriet. “Het is triest dat er te weinig pleegmoeders zijn. Wij hebben de tijd en de ruimte. Eerst volg je een cursus en daar geef je aan wat je wilt, jongen of meisje, leeftijd enz. De pleegzorg zoekt en begeleidt de pleegouders en zorgt ook voor de onkostenvergoeding. Je biedt een kind zorg en een veilige plek en tijd. Het geeft natuurlijk ook strubbelingen in huis. Het kind blijft haar moeder missen, die kun je nooit echt vervangen. We zijn indertijd begonnen met een paar maanden en het is doorgelopen.” Moeder zijn in deze moderne tijd heeft wel zijn specifieke eisen. “Ik volg mijn kinderen op internet, Facebook en Hyves. Ze moeten leren er niet alles op te zetten. Ik wil inzage hebben in waar ze mee bezig zijn. Je moet overal over met ze praten, drank, voorbehoedmiddelen, omgaan met elkaar, enz. Verder heb ik het niet zo op moederdag, ik vind het een ouderwetse verheerlijking. Je kiest samen voor wat je op zo’n dag doet.” Vervolg van pagina 11 13 | april 2011 Margriet, Peer en de kinderen
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=