Vliegveld Zanderij Het slotakkoord was nou niet echt zoals ik het me voorgesteld had. Ik zou thuis opgehaald worden door de Surinaamse ‘Schipholtaxi’ Ashrouf. Keurig op tijd. Geen probleem. De problemen zouden pas later komen. Op vliegveld Zanderij de gebruikelijke procedures. Inchecken, wachten, hier en daar nog een praatje. Dan de paspoortcontrole, niks aan de hand. Controle handbagage, idem. Maar dan begint het. Of ik even mee kan komen voor een drugscontrole. Het drugsbeleid in Suriname is geen gedoogbeleid. Zelfs het roken van een joint is er strafbaar. Je gaat in de bak! “No spang, no bruya”, oftewel: “Maak je niet druk, geen paniek”. Bij onze missionaris zit al een draadje los, daar heb ik geen drugs voor nodig. Een urinetest. Daarna wachten. Maar dat wachten duurde toch wel wat lang. En je gaat daar geen grappen maken met die jongens van de Militaire Politie. Positief getest “Komt u even mee”. Vier mannen en een vrouw van de Militaire Politie onderwerpen mij aan een kruisverhoor. Ze vragen me het hemd van het lijf. Zelfs of ik altijd kauwgom gebruik. Nee dus, maar op advies van de dokter omdat ik net een week voor vertrek oorontsteking had. Toen ik vroeg wat nu eigenlijk de bedoeling van dit alles was, kwam het hoge woord eruit: “U bent positief getest”. Dan kijk je op z’n zachts gezegd toch wel even raar op! “Wat? Onmogelijk. Die test is niet goed, ik heb geen drugs gebruikt!” Mijn verhaal gedaan. Dat ik vanaf 1997 in Suriname kom. Nooit problemen heb gehad met welke instantie dan ook. Integendeel, ik stuur samen met mijn familie regelmatig allerlei spullen naar Suriname. Van tweedehands voetbalkleding tot een rolstoel. Gezegd dat ik zo twintig namen van mensen in Suriname kan noemen die zullen bevestigen dat ik nooit drugs gebruik. “Onmogelijk, die test is onbetrouwbaar.” Gepraat als brugman om mijn onschuld aan te tonen. “Toch bent u positief getest”, was steeds het antwoord. “U heeft nog vijf minuten, dan gaan we u meenemen naar Paramaribo voor verder onderzoek, uw mond is uw wapen”. Een van de MP-ers vertrekt. Voor de tweede keer mijn verhaal gedaan. Dan vertrekt de vrouwelijke MP-er om even later weer terug te komen. “Meneer mag vertrekken.” Zomaar uit het niets. Ik heb verder maar geen vragen gesteld. Opgelucht! Onder begeleiding van de MP ben ik in het vliegtuig gestapt. Hadden ze zomaar zin om eens een ‘Bakra’ (scheldnaam voor Hollander) te pesten? Is die drugstest inderdaad onbetrouwbaar? Dat laatste zeker. Missionaris en drugsverdachte: ‘Ge kunt ut meemake in Suriname’ Een enorm avontuur. En nu weer aan het werk. Het moet maar! Tan bun, tan lafu. Mi syi joe baka. ‘Zelfs het roken van een joint is strafbaar. Je gaat de bak in’ Rene van der Pas in Suriname, slotakkoord Door het oog van de (drugs)naald Bij Rene ging letterlijk hem hemd van het lijf. Onze Missionaris is weer thuis. Uitgerust. Na tien maanden Suriname ben je een ander mens. Ik heb een geweldige tijd gehad, maar het is goed om weer in HaDee te zijn. Ik ga zeker nog terug, op vakantie. Fietsverhuur ’t Brabants Kwartierke is nu in vertrouwde handen bij mijn vriend Kasi. Toen ik vertrok, waren er 25 fietsen in de verhuur. Mijn doelgroep is vooral de Nederlandse stagiaires. Ze vliegen 9000 kilometer om bij dit Heziks Boerke een fiets te huren. Een echte kostwinning heb ik er niet aan. Maar leuk om daar wat om handen te hebben, en een extra zakcentje. Tekst en foto’s: Rene van der Pas 11 | juni 2010
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=