Ingezonden Ook deze herfst gaat voorbij Ongetwijfeld zal ook dit najaar ons pad bruin verkleuren in de herfst van de tijd en zullen paddestoelen stiekem ondergronds onontkoombaar lijnen trekken langs de spijt, langs de spijt dat we niet vaker en meer met onze handen de zomerbloemen kusten, de blauwe luchten zochten of ons verfristen aan het zoete water dat de hitte bluste. En dat je zomerjurkje drie maanden lang niet meer op zal waaien door speelse wind dat spijt me nog het meest, want oh wat was je toch mijn heerlijk zomers kind. Twee seizoenen lang zijn voor ons allebei bureau, bank en binnenboel het dagpatroon jij daar, ik hier in het donker ritme van het jaar en zoeken wij bij baas en juf ons gretig loon. Maar daarna, mijn lieve, kleine meisje, zingen wij andermaal ons eigen vrolijk wijsje. Ad van Schijndel, 12 sept. ‘09 Na een lange warme tocht door Afrika ben ik in Zuid-Afrika aangekomen. Een van de elf officiële talen hier is het Afrikaans. Het lijkt meer op Nederlands dan bijvoorbeeld Fries, Limburgs of Heziks. Ze kunnen hier mij dan ook prima verstaan. Het bekendste Afrikaanse woord is apartheid en is bijna in alle talen letterlijk overgenomen. Het door Nederlanders ingevoerde apartheidsysteem bestaat officieel niet meer, maar is nog overal te proeven. Het bevestigt mijn beeld van de Nederlander die tolerant is behalve als het zijn eigen achtertuin betreft. Daarbij komt nog dat hier hun achtertuin nogal asociaal ruim afgebakend is. Niet echt iets om trots op te zijn. Ik heb wat Suid-Afrikanen verteld over HaDee. Dat er vijf kroegen zijn en vijf peuselkroegen waar ze aartappelskyfies en peuselhappies bakken. Toen ik zei dat er wel honderd vaartboggels zijn die voor veel geraasbesoedeling zorgen, begon men hard te lachten. Hier zitten namelijk gewoon nog gaten in de weg – als er die überhaupt ligt – om het verkeer te remmen. Toch kun je als toerist beter niet remmen. Zelfs niet bij een spoedlokval. ZuidAfrika is na Colombia het land met de meeste moorden. Mijn excuses voor deze minder luchtige beschouwing. Misschien krijg ik een beetje heimwee en mis ik het om met een slakkengangetje door HaDee te sukkelen. Groeten uit Bloemfontein Harrie Droesen Beste redactie, op de eerste plaats wil ik jullie groeten vanuit Suriname. Het is voor mij nog altijd een eer om voor d’n HaDeejer te schrijven. Maar nu ben ik in mijn eer aangetast. Een foutje, onzorgvuldigheid, slordigheidje, we maken ze allemaal wel eens. Dit fenomeen is mij zelfs niet vreemd. Maar nu hebben we de plank misgeslagen. Ik ben mar unne eenvoudige mens, dus houden wut hèndig. De ‘Ha’ is van Hezik, en de ‘Dee’ van Dinther. De ‘jer’ van zowel alle mannelijke als vrouwelijke ingezetenen van Hezik en Dinther. Of van Heeswijk-Dinther. Dès nog nie krek duidelijk. Maar dit terzijde. What’s in a name, of zoiets. Voordat ik verder ga met mijn betoog wil ik eerst voor alle duidelijkheid melden dat ik, voor zover ik daar zelf over kan oordelen, een vredelievende en tolerante mens ben. Ik ben ook een vrouwvriendelijk mens. De vrouw heeft voor mij zelfs de voorkeur boven de man. Ongeziens. Ik hou van alle vrouwen, mijn hart is veel te groot. Ook van Loosbroekse vrouwen. Loosbroekse boerinnekes, huisvrouwen, tandartsassistentes, marketingcommunicatieadviseuses, de poetswèfkes van De Lunenburg, Loosbroekse korfbalsters, ik heb ze allemaal even lief. Ok Losbroekse kunstenaars, bevurbilt dè vrouwke dè de vurpagina van d’n HaDeejer siert in juli. Dè moet toch wèl wa biezonders zen dè wefke. Ut Losbroek komme, en kunstenaar zen is op zich al bizunder. En un vrouw mè un neptang is ondanks de emancipatie ok nog nie alledaags. En dan kumt dè Losbroeks durske ok nog op de vurpagina van d’n HaDeejer, mè un vet interview ok nog ok nog. Dès ok nog bizonder. Ut waar nou nie ‘Hadeejers over de grens’, mar ‘d’n Hadeejer over de grens’. En er zijn grenzen, zelfs aan mijn vrouwvriendelijke tolerantie voor Loosbroekse misterieuze kunstenaars. Ik wens jullie alle goeds voor het komend jaar, een zalig kerstfeest, een goede jaarwisseling, en een gelukkig 2010. En bij deze zijn jullie tevens uitgenodigd als deze Surinaamse fietsverhuurder Abraham ziet dd 29-03-2010. Adres: Lemmetjestraat 53 Clevia Suriname. Kadotip: Breng mar wè HaDeejers mee. TAN BUN, SO SO LOBI!! Rene van der Pas Vaartboggels Hadeeloër? Spreuk van de maand Met op tijd een kop koffie kun je heel oud worden Heb je iets leuks te melden of wil je je mening kwijt over een van onze artikelen. Schrijf een brief of mail dan naar de HaDeejer... Cornel Snels, portrettekenaar van HD beeldhouwer en schilder van landschappen. HaDeekupke Foto: Anna Steijger door Harrie Droesen 17 | september 2009
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=