d'n Hadeejer september 2009

Elisabeth de Vries-van Dijk wordt 23 oktober honderd jaar Een eeuw jong en nog steeds een onrustige geest Lies van Dijk is op 23 oktober 1909 geboren in Ooltgensplaat op Overflakkee. “In 1911 zijn we verhuisd naar Amsterdam, vervolgens naar Almelo en toen naar Rotterdam waar ik woonde tot in 1928”, vertelt ze. Ik ben jong getrouwd met Marten de Vries. Die was bij de marine, dus gingen we in Den Helder wonen. Na mijn Mulo had ik twee jaar op kantoor gewerkt, want andere pleziertjes had je niet in die tijd. En als je trouwde, was je je baan kwijt. Verder was ik ‘goed rooms’ en had na twee jaar al twee kinderen. En bleef uiteraard moeder en huisvrouw zolang als mijn man leefde.” Lies is wel met haar man mee naar NederlandsIndië gevaren. “Je bleef vier weken op zo’n boot en je werd heerlijk verwend. Als ik bedenk hoe men daar nu in één dag naar toe vliegt, besef ik hoeveel er na mijn eerste jeugd is veranderd. Mijn vader was bij de krant. Zo heb ik bijvoorbeeld de Eerste Wereldoorlog helemaal meebeleefd. Ik las ook altijd ontzettend veel boeken. Vader was ook fotograaf. Hij had zo’n kastje met een zwart doek. Dat is nu onvoorstelbaar.” En vol bewondering bekijkt ze de foto’s die Trudy van de Wetering zonet van haar gemaakt heeft. “Prachtig”, zegt ze. Kinderen Mevrouw De Vries kreeg vijf zonen die het allemaal ‘goed gemaakt’ hebben: Gosselink (nu 80 jaar en woonachtig in Ecuador), Jacobus (79 jaar, Canada), Marten (75 jaar, Canada), Stephan (71 jaar, Deventer) en Hugo (69 jaar, Rosmalen). Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, had het gezin De Vries dus vijf kinderen. “Die tijd en met name de hongerwinter was de hel op aarde”, zegt Liesbeth. “Ik heb alles geruild voor mijn sieraden, want je kreeg bij de boeren niks voor niks. Zelfs mijn gouden horloge heb ik geruild voor varkensvoer. Ik leef nog mee met hongergebieden, want kinderen gaan altijd voor.” In 1956 werd Marten de Vries gepensioneerd en kwam het gezin in Heeswijk terecht in de Meerstraat in het huis met de naam Stella Maris. “Maar Marten stierf te vroeg, in 1961. We hebben maar kort van de luxe kunnen genieten. Mijn kinderen zeggen altijd dat ik toen een tweede leven ben begonnen. Ik heb namelijk twintig jaar op Regina Coeli, het taleninstituut in Vught, Nederlands gegeven aan allerlei mensen. Ik heb altijd een onrustige geest gehad. Zo heb ik tussendoor helemaal alleen nog een reis om de wereld gemaakt: Australië, Zuid-Amerika en weer terug naar Nederland. En ik ben ook nog een paar jaar getrouwd geweest met een vroegere jeugdvriend.” Bernezorg Tot drie jaar geleden heeft ze op Stella Maris gewoond. “Maar BerneZorg is een ideaal oord”, vertelt ze. “Je hebt hier prima verzorgsters en die hebben altijd een goed humeur. Maar het organisatieteam deugt van geen kanten. Er komen soms wel vijf verschillende mensen op een ochtend. Teveel mensen zien je in je blote kont. Waarom niet anders? Waarom niet vaker dezelfde voor een tijd? Nee dat klopt niet. Vroeger hebben mijn kinderen me niet eens in mijn onderjurk gezien.” Mevrouw De Vries vindt deze tijd niet ideaal. “De vrouwen moeten allemaal werken én het huishouden doen. En dat voor die paar centen. Laat ze het toch wat gemakkelijker krijgen!” Verder vindt ze het feit dat je honderd wordt vreselijk. “Kijk”, zegt ze. “Ik lees geen krant meer, ik zie en hoor niet optimaal en heb nog veel meer prijs moeten geven, terwijl ik dat allemaal goed weet. De kinderen maken een hoop drukte voor een feest, maar ik heb al tegen de burgemeester gezegd dat het allemaal flauwekul is.” Toch gaat het feest op 23 oktober gewoon door. Op 23 oktober aanstaande wordt mevrouw Elisabeth de Vries-van Dijk honderd jaar. Ze woont nu sinds een paar jaar in een kamer van Bernezorg. Ze zit graag bij het raam en vult haar tijd vooral met luisterboeken. Volgens mevrouw De Vries is haar honderdjarig bestaan helemaal geen reden om te feesten: “Het is natuurlijk heerlijk dat al mijn kinderen hierheen komen, maar verder is het gewoon een ramp.” Tekst: Ad van Schijndel Foto’s: Trudy van de Wetering Gelukkig heb ik mijn luisterboeken. ‘Ik heb alles geruild voor mijn sieraden, want je kreeg bij de boeren niks voor niks’ 11 | september 2009

RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=