19 | april 2009 van zijn dat Wil me zou kunnen zien. Iedere keer moet ik een drempel over.” Angst “Vroeger had ik bijvoorbeeld nooit een mobiele telefoon bij”, vervolgt Ben. “Nu altijd. Ik ben alerter geworden. Bij het oversteken van een straat let ik dubbel zo goed op. Dan denk ik ‘Ik heb een hartstilstand overleefd en dan zou ik door een auto worden overreden’. Dat nooit! Het genieten van het leven wordt weggedrukt door de angst dat het me weer gebeurt.” Naast de angst, is hij sneller moe, bezoekt hij een psycholoog, heeft hij het eerder koud en dan zijn er nog die medicijnen, zeven per dag. Maar hij gaat ook zoals hijzelf zeg ‘giga’ vooruit. Is weer gaan volleyballen, hij werkt weer op therapeutische basis als leerkracht op een basisschool in Gemert en ook de carnavalsstichting (Ben is sinds een aantal jaren voorzitter, red.) krijgt weer zijn aandacht. Maar het onbezorgde is voorgoed verdwenen. “Ik leefde al bewust, maar dat ben ik nog intenser gaan doen. Ik hecht veel waarde aan het leven, want het is niet iets vanzelfsprekends.” Openhartig Opvallend is dat Ben er makkelijk over praat. “Ja, ik ben heel openhartig, misschien heb ik dat ook wel nodig. Maar ik merk ook dat mensen het fijn vinden, zeker diegenen die zelf van nabij iets hebben meegemaakt. Laatst zei een vrouw nog tegen me ‘Goh, ik weet nu ik met jou praat een beetje wat mijn vader heeft doorstaan, die kon er zelf niet over praten.” En dan is er natuurlijk altijd die vraag: waarom ik? Ben lacht, en zegt: “Waarom ik niet? Vorig jaar was mijn bloeddruk iets te hoog, ik ben toen naar de dokter gegaan en werd op dieet gezet om de welvaartskilo’s kwijt te raken. Hierna kreeg ik een risico-analyse die uitwees dat de kans op een hartkwaal 2 tot 4 procent zou zijn. Dan kun je dus ook denken: vier van de honderd mensen krijgen het wél. Nou en daar zit ik toevallig bij. Bovendien komen hartkwalen in mijn familie ook voor. Ik bekijk het van de andere kant: ik kan het nog navertellen, de meesten kunnen dat niet.” Ben is dan ook een groot voorstander van meer AED’s in HaDee en meer reanimatiecursussen. Zo verzocht hij zijn mede- spelers van de volleybalclub en enkele vrienden een cursus te gaan volgen, waar massaal gehoor aan werd gegeven. “Daar ben ik bij geweest. Dat was heftig. Tijdens de instructie kwam de gedachte door mijn hoofd dat alle aanwezigen daar zaten omdat mij iets overkomen was. Men heeft het vaak over het volgen van zo’n cursus, maar er komt niets van. Nu zijn er weer een aantal mensen die anderen eventueel kunnen redden. Dat doet je wat.” Positief Op de, misschien wat ongepaste, vraag of hij ook nog een positieve ervaring heeft beleefd, wijst Ben op enkele boekjes met levenswijsheden op tafel: “Gekregen van vrienden en collega’s, af en toe lees ik erin en daar put ik weer kracht uit. De manier waarop mensen het afgelopen jaar met mij en Wil hebben meegeleefd, en nog steeds doen, is hartverwarmend.” Een paar dagen na het interview stuurt Ben nog een mailtje met de volgende tekst: Je vroeg mij of er nog iets positiefs uitgekomen was. Daar heb ik nog een tijd over gedacht. Er is meer positiefs uitgekomen dan ik dacht. Een heleboel mensen leer je kennen nadat zoiets je overkomen is. De warmte die veel mensen uitstralen komt als een behaaglijke deken over je heen. Nog steeds word ik ontzettend geraakt door wat mensen zeggen en doen. Dat zit hem vaak in kleine dingen. 19 | oktober
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=