“Ja”, vertelt Willem Haerkens enthousiast, “hier op deze plek stond mijn schoolbank”. Nu staat er een van de vijf werkplekken van het kantoor. In 1970 is Willem als gelegenheidsagent begonnen en hij maakte er in 1985 een fulltime baan van. Zijn schoonzoon Peter van Grunsven voegde zich bij hem in 2003. Op de nieuwe locatie hebben ze een werkoppervlakte van ongeveer 175 m2. Naast de 5 royale werkplekken is er ook nog een keukentje en een grote spreekkamer. Het geheel is erg sfeervol aangekleed. “We zijn nu gevestigd aan de invalsweg van Heeswijk-Dinther en daardoor duidelijk zichtbaar. Tegelijkertijd hebben we een degelijk pand met een bijzondere uitstraling en dat willen we graag laten doorklinken in onze dienstverlening. Verder staat de klantvriendelijkheid bij ons hoog in het vaandel. We houden van een persoonlijk contact en we kunnen onze klanten een breed palet van keuzemogelijkheden aanbieden, bij meer dan 25 financiële dienstverleners. De meeste mensen houden zich niet zo bezig met de financiële dienstverlening. Wij beheren en onderhouden dat voor hen. Natuurlijk zijn wij er ook als er onverhoopt een schade is, want dat is onze eerste prioriteit: ’n helpende hand bieden, wanneer dat echt nodig is.” Het kantoor van Van Grunsven en Haerkens doet het goed. Het afgelopen jaar was er een ruime groei van meer dan 20%. Peter vindt het een prachtig vak en ziet iedere dag weer als een nieuw avontuur, waarin het contact met mensen en zijn diversiteit door hem heel mooi gevonden wordt. Er wordt gestreefd naar de advisering van een goed product zonder complicaties, waarbij een eerlijk en oprecht advies aan de klant voorop staat. “Een nieuwe klant willen wij graag ook nog over 30 jaar als klant hebben.” Wanneer mensen geheel vrijblijvend hun verzekeringspakket bij ons laten doorlichten, blijkt dat het soms in een prima kwaliteit veel voordeliger kan zijn. Zakelijk Bekeken Omdat ze uit hun jasje gegroeid waren, zochten Peter van Grunsven en Willem Haerkens een nieuwe locatie voor hun assurantiekantoor en SNS Regiobank. Deze vonden zij in de voormalige jongensschool aan de Hoofdstraat 100a. Dit wordt een sikkeneurig stukje. Hij die geen zin heeft in sikkeneurige stukjes leze het niet. Ik heb u gewaarschuwd, lezer. Waarom ik de behoefte heb om in dit prachtige blad een sikkeneurig stukje te schrijven? Tja. Het zal iets met de winter te maken hebben. Die begon zo hoopvol met een heerlijke vorstperiode die zelfs een Elfstedentocht mogelijk leek te maken. Maar helaas, na het Nederlands kampioenschap marathon op natuurijs zette de dooi in en kregen we weer zo’n kwakkelwinter. Zo’n winter waar je niks aan hebt. Waar je alleen maar grieperig en chagrijnig van wordt. Ik heb uiteindelijk maar één keer op de schaatsen gestaan. Daarvoor ben ik nog naar Den Bosch gereden ook, omdat ik op dat moment nog niet wist dat je in het buitengebied van HaDee tegenwoordig ook een grote schaatsplas hebt. Ik ben er kennelijk niet autochtoon genoeg voor om zoiets tijdig te weten. Daar ligt meteen de tweede reden voor mijn sikkeneurig zijn. Na meer dan twintig jaar wonen in HaDee voel ik me nog steeds een beetje een allochtoon. Ik ben hier niet getogen en dat merk ik nog steeds. Zelfs de redactie van d’n HaDeejer geeft me dat gevoel. Daar waar autochtone columnisten een prominente plek in het blad krijgen, compleet met foto en voornaam in grote letters, is mijn bijdrage steeds te vinden op een van de laatste pagina’s. Hoewel steeds? Sinds de restyling van dit blad is de frequentie van deze ‘allochtone’ columnist teruggebracht naar één keer in de twee maanden. Er staat geen fotootje bij en om mijn naam te lezen is een sterke leesbril nodig. Daar komt nog bij dat boven mijn laatste bijdrage (in december) ‘Niet getogen 10’ stond, terwijl mijn voorlaatste bijdrage (in oktober) toch echt nummer 11 was. Wat voor hint wil de redactie me hiermee geven? Welk nummer zal er boven deze bijdrage staan? Een derde reden voor mijn stemming is het naderende carnaval. Als vader van drie levenslustige pubers zie ik er niet echt naar uit. Vroeger (in Uje) heb ik het uitbundig gevierd, maar in het carnaval van Snevelbokkenland ben ik nooit echt geïntegreerd. Gelukkig is carnaval alweer voorbij als dit nummer uitkomt. Dan is het eind februari, de maand die door zijn beperkte lengte zo nadrukkelijk verwijst naar de eindigheid van het leven. Het wordt tijd dat het lente wordt. Niet getogen 12 Sikkeneurig Tekst: Jacques van der Meijden Foto: Trudy van de Wetering Assurantiekantoor en SNS Regiobank naar een monumentaal gebouw Peter van Grinsven en Willem Haerkens Het is de moeite waard om eens binnen te lopen aan de Hoofdstraat 100a te Heeswijk-Dinther zowel voor uw verzekeringen als voor uw bankzaken. 31 | februari 2009 Column: Hans Manders
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=