31 Vervolg van pagina 29. Ook daar staan hulpvaardige handen klaar om dit voor je te doen. Allemaal service. Dat wij dit soort hulpvaardigheid overigens niet altijd helemaal begrijpen, blijkt wel uit het feit dat wij jaren voor joker naar het postkantoor zijn gegaan. Er zit namelijk een rood vlaggetje aan je brievenbus, wat kennelijk bedoeld is om aan te geven dat je ‘te versturen’ post hebt die de postbode dan meteen als service voor je meeneemt... Smetvrees Tenslotte nog wat dingen waar wij als rechtgeaarde Nederlanders, opgegroeid temidden van weilanden, moeite mee hebben om ons aan te passen: de overal aanwezige smetvrees. Van desinfecterende schoonmaakdoekjes voor de winkelwagentjes (stel je voor, daar heeft een ander met zijn vingers aangezeten) tot iedere moeder die rondloopt met in haar tas diverse snacks, allemaal individueel ingepakt in hermetisch afsluitbare ‘zip-lock-bag’ tot familieverpakking ‘hand sanitizer’ voor als we die snoepjes gaan eten. Ook lastig om aan te wennen is de spastische manier waarop hier tegen fietsen wordt aangekeken. Fietsen is sport, dat doe je niet met je gewone kleren aan als vervoer naar je werk. Meinske is een absolute bezienswaardigheid als ze op een mooie zomerse dag besluit de fiets te nemen. Ze wordt uitgezwaaid door al haar collega’s en krijgt bezorgd het advies om voortaan toch echt tenminste sportschoenen aan te doen en een helm te dragen. Let wel, we hebben het hier over een keurige standaard oerhollandse degelijke damesfiets... De groeten vanuit een zonovergoten Amerika. See ya! Joris de Bie Niet getogen 10 Dorp? “Een laatste stukje dorpsheid is verdwenen. Jammer.” Zo luidden de laatste woorden van mijn vorige column. Ik had deze bijdrage nog maar net naar de redactie verstuurd, of de droom van HaDee’s dorpsheid werd ruw verstoord door mijn oudste dochter. Ze kwam thuis van een zondagochtend vakantiewerk bij Cunera met de mededeling dat de C1000 de vorige avond overvallen was. Ik meende dat ze een grap maakte, of de grap van een ander niet op juiste waarde geschat had. Maar ze bleef er ernstig bij kijken en kort daarna werd het verhaal door anderen bevestigd. Een gewapende overval in een supermarkt komt dus niet alleen in de grote stad voor, maar ook in een dorp als het onze. Een beetje amateur-dieven waren het wel, want een van hen rende kennelijk met de buit in zijn hand tegen de deur, waarbij een deel van die buit op de grond viel. Maar toch! Je zult daar maar net zitten als caissière, met je gedachten al helemaal bij een avondje Xanadu. Je beeld van HaDee als oase van rust in een grote boze wereld is voorgoed verstoord. Ook om een andere reden begint HaDee minder op een dorp te lijken. Als je ziet wat er de laatste tijd aan horeca bijgekomen is, zou je denken dat we in een kleine stad zijn komen te wonen. Een welvarend stadje bovendien, waarvan de bewoners geen tijd meer hebben om dagelijks een maaltijd te koken. We konden al naar Asperia of het Sentiment. We hadden al een Dinthers eetstraatje met Griekse, Italiaanse en Chinese afhaalmaaltijden. Maar voortaan kunnen we ook naar Halte Vijf of naar Negen. Originele namen, dat moet ik zeggen. Of het eten er ook origineel en lekker is, weet ik nog niet. Ik ben er nog niet geweest. Wel ben ik in de laatste week van augustus twee keer naar de Kersouwe geweest, naar een (inter)nationale grootheid, Herman van Veen, en een (inter)nationale grootheid in wording, Wende Snijders. Twee fantastische avonden, zomaar in ons eigen dorp. Onze eigen achtertuin, bij wijze van spreken. Nee, HaDee is geen dorpje meer. Bij de voetbalclubs van Ha en van Dee worden momenteel zelfs kunstgrasvelden aangelegd. Kortom, we gaan aardig mee met de vaart der volkeren. HM Joris met vrouwMeinske en de kinderen
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=