21 Cappadocia, een sprookjesachtig landschap met vreemde verschijnselen Cappadocia Het komt goed uit dat mijn werktempo wat lager ligt, want in de tussentijd heb ik veel bezoek gehad en ook wat rondgereisd in Turkije. Een bezoekje aan mijn ouders en famile Dortmans in Belek, aan de zuidkust en een bezoekje aan Cappadocia in het midden van Turkije. Wat is Turkije toch een prachtig land. Cappadocia was voor mij een weerzien met de andere vrijwilligers, maar ook veel buiten zijn in een sprookjesachtig landschap, vol grotten en vreemde geologische verschijnselen. Een welkome afwisseling na het rumoerige stadsleven in Istanbul. Yavas yavas De Turkse medemens doet het in deze hitte rustig aan. Yavas yavas is het motto en groot gelijk hebben ze. Als ik om tien uur ’s ochtends de straat op ga, is het uitgestorven. Pas ’s avonds na dezelfde tijd begint het leven. In de Istiklal kun je over de hoofden lopen, in de theetuinen hangen de mensen met de benen buiten om tavla (Turks backgammon) te spelen, de winkels zijn open, muziek klinkt overal en iedereen sjokt rustig van winkel naar winkel, om uiteindelijk in een bar of theetuin neer te strijken. Muziek en dans De Turken zijn gek op muziek en dans. Het is geweldig om te zien hoe alle jongeren hun muzikale nationale erfgoed kennen (ken je klassiekers). Ze kunnen alle oude Turkse muziek meezingen en erop dansen. En hoe! Zelfs de mannen! Ik heb nog geen Turk gezien die niet dansen kan. Ook kan het gebeuren dat er zomaar ergens een band begint te spelen en echt waar, iedereen gaat helemaal los. Dit is iets wat niet alleen op een festival gebeurt, maar ook op straat, tijdens het eten, in de kroeg, overal en altijd muziek en dans. Het spreekwoord kennen ze niet, maar de uitvoering des te beter: de bloemetjes staan hier altijd buiten. Huiswerk Inmiddels is het hier maar wat heet. In Nederland betekent dat vaak ‘lekker bruin bakken’ en ‘laten zien wat je hebt’. Hier betekent het vooral ‘ben ik niet te bloot?’ Als blond meisje (nooit gedacht ooit nog eens blond genoemd te worden met mijn rode haar, maar hier telt al wat niet bruin of zwart is als blond) voel ik me soms nogal bekeken als ik met blote schouders over straat ga. Nog een verschil: in Nederland zoeken we massaal de zon op, maar hier zoeken we naar een tafeltje in de schaduw. Gelukkig heb ik vlakbij huis een fijn caféterras gevonden, met veel groen, zon en schaduw en een lekker rustig sfeertje om urenlang een boek te lezen onder het genot van een caffe latte. Of mijn huiswerk voor de Turkse les te doen... de eerste toets is gemaakt: een 7,7. Valt niet tegen hè! Nu de spreekvaardigheid nog wat verbeteren... De blauwe moskee Tot oktober blijf ik nog in dit land vol tegenstellingen. Dus kan ik nog een paar maanden genieten van het Turkse leven: açma voor ontbijt, de blauwe moskee (wauw, wat is die indrukwekkend!), de oproep tot gebed van de muezzin, het uitzicht over de stad met alle minaretten tussen moderne kantoorgebouwen en stiekem blij zijn als je opeens kerkklokken hoort... Ondanks het nationale motto: yavas yavas (rustig aan) realiseer ik me dat het leven in Nederland veel makkelijker en veel vrijer is. Maar voorlopig blijf ik om nog meer van dit interessante land te ontdekken. Tot ziens op www.leonie.reismee.nl of in Dinther! Al weken aan een stuk rijzen de temperaturen de pan uit. Als er hier mussen waren, zouden ze zeker van het dak vallen. De hitte maakt mij van een actieve, ondernemende meid tot een luie, lome Leonie. Toch ben ik bezig met het organiseren van een gratis performancefestival in diverse bars in het centrum van Istanbul en daar is heel enthousiast op gereageerd. Laten we hopen dat de EU ook zo enthousiast reagaeert op onze subsidieaanvraag. Een muziekfestival met Baba Zula, Shantel (Disko, Disko Partizani, ook in NL bekend) en Gogol Bordello. Iedereen danst! Leonie Langenhuijsen HaDeejers over de grens: Turkije
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=