De eerste dagen van zijn leven bracht hij door in een Huis van Bewaring. Nee, niet omdat Wim van Meijgaarden (63) al piepjong met justitie in aanraking was gekomen. “Ik ben ter wereld gekomen in het Betlehem Ziekenhuis in Den Haag, in maart 1945. De wijk waarin dat ziekenhuis stond, werd bij vergissing gebombardeerd door de Britten, waarbij veel doden zijn gevallen. De overlevenden, onder wie ik, werden geëvacueerd naar het Huis van Bewaring, omdat daar nog bedden stonden.” Van Meijgaarden groeide op in een rooms-katholiek gezin met vier broers en een zus aan de rand van Den Haag. “We keken uit over de polder, die pas veel later is volgebouwd. De schapen liepen voor ons rijtjeshuis.” De eerste drie kinderen van het gezin waren relatief snel achter elkaar ter wereld gekomen. “Zo snel dat de pastoor mijn ouders na het derde kind een boekje gaf over periodieke onthouding. Hoe anders was dat in Brabant vroeger”, lacht Van Meijgaarden. “Toch zijn er bij ons daarna dus nog drie kinderen bij gekomen.” Handel Hoewel Van Meijgaarden voor een geestelijk leven zou kiezen, is het geloof hem nooit opgedrongen. “Wij gingen wel elke week naar de kerk, maar mijn vader was geen fanatieke katholiek of devotionele mens die vaak kaarsen brandde.” Aanvankelijk dacht hij dat zijn toekomst in de handel lag. Na de mulo volgde hij de middelbare handelsschool. In Leidschendam kreeg hij emplooi bij een marketingbureau, maar hij merkte dat zijn hart er niet lag. “Wat voor product je verkoopt doet er niet toe, als je het maar verkoopt. Het gaat om geld verdienen.” Van Meijgaarden wilde iets anders met zijn leven. In Den Haag inspireerden de Kleine Broeders van Jezus hem. “Via hen ging ik naar de kloostergemeenschap van de Sacramentijnen in Nijmegen, waar ik in 1968 toetrad. Daar ben ik aan de slag gegaan als schoenmaker. Wij maakten op ambachtelijke wijze slippers voor de paters. Daarna ben ik ook als tuinman voor de Sacramentijnen aan het werk gegaan, maar ik heb wel meteen een motormaaier aangeschaft! Door mijn achtergrond werd ik al vrij snel de econoom van de broeders.” De pater erkent dat hij wel eens kort is weggelopen, omdar hij twijfelde over zijn roeping. Die twijfel werd omgezet in vastberadenheid om te blijven. Tot op de dag van vandaag is hij lid van de congregatie, die haar bakermat in Frankrijk heeft. Een land waar hij dol op is en waar hij onder de indruk is van de huidige vernieuwingen in de kerk, mede dankzij de Sacramentijnen. “Soms bouwen ze daar zelfs tribunes in de kerk om genoeg plaats te hebben.” Beleving Later ging hij theologie studeren in Nijmegen en Heerlen, met als specialisatie catechese en catechetiek. Hij werd leraar Hij vervaardigt zelf likeurtjes, neemt graag de pen ter hand en pingelt een behoorlijke noot gitaar. Bovenal is Bourgondiër pur sang Wim van Meijgaarden (63) een rooms-katholieke geestelijke, tot voor kort vicaris-generaal van het Bossche bisdom. Totdat de bisschop hem de laan uitstuurde, wat hem danig teleurstelde. Hij woont al bijna tien jaar in de Dintherse pastorie. “Of ik blijf? Dat weet ik nog niet.” Tekst: Tom Vos Foto’s: René Kuijs ‘We keken uit over de polder, de schapen liepen voor ons rijtjeshuis’ 18 | december 2008 met pater Wim van Meijgaarden Bourgondiër, duizendpoot en bruggenbouwer HaDeeinterview
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=