11 In 1951 is voetbalclub Heeswijk opgericht en sinds 1957 is Ad Verberk daar lid van. Van zijn 12de tot zijn 62ste, vijftig jaar lang non stop. Terecht werd hij tijdens de nieuwjaarsreceptie door zijn club gehuldigd en benoemd tot Lid van Verdienste. Een gouden voetbal heeft hij niet gekregen, maar wel een prachtige oorkonde. Ad Verberk, lid van verdienste bij VV Heeswijk Ad Verberk voetbalde zelf bij junioren en senioren tot in 1973. Daarna was hij onder andere jeugdleider en dertien jaar leider en grensrechter bij het eerste. Vijfentwintig jaar lang zit Ad Verberk al in het bestuur, waarvan 15 jaar wedstrijdsecretaris. Dat houdt in dat hij ervoor zorgt dat de wedstrijden van de acht seniorenteams prima verlopen. Ook als scheidsrechter heeft hij menig fluitje versleten. Bovendien is hij KNVB consul en beoordeelt of het veld goed is om op te spelen, en dat met het weer van de laatste maanden. En hij weet hoe zijn handjes moet laten wapperen, en heeft meegewerkt aan alle verbouwingen door de tijden heen. Bovenstaande is een korte opsomming van het vele werk van Ad Verberk voor de voetbalclub. Hij heeft in die vijftig jaar alle hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Uren worden daarbij door hem niet geteld. Ook niet in de kantine. Een man met hart voor de club, een waardige Hadeejer! De redactie Un ijsmutske Ballekum. Dè is Brabants vur Berlicum. In Friesland li ’n plùtske mè bekant dezelfde naam, nameluk Berlikum. Op z’n Fries gezeet: Berltsum. ’n Plùtske wor 2500 ‘Fryske’ mense wone, in de geminte Menumaldeel. Best ’n leuk plùtske hoor, dè ‘Berltsum’. Niks mis mè, alleen jammer detter zo veul Frieze wone. Nee, gif men mar ons èige Brabantse ‘Ballekum’. Margoewd, mocht ’t di joar wir komme tot ’n ellefstedetocht, dan zulle de duzende skôtsers dur ‘Berltsum’ skôtse. Oan dees plùtske zit wel ’n leuk verhaaltje. Want volges de gemintesecretaris, Joost Cox ha dees plùtske heel lang geleje al stedeluke kenmerke. En ’t plùtske zô zunèige in 1355 stadsrechte hebbe gegéve. Mar tot op vandaag is dè nog nie onomstoteluk beweze. Mar mocht ’t woar zen, dan zô de elfstedetocht een twèlufstedetocht zen. Skôn hé: hebbe al die Frieze ’t al die tèt mis, en hebbe al die skôtsers al diejen tèt één stadje teveul geskôtst. Tien joar geleje waar de leste tocht. De tocht der tochten, noeme ze ’t ôk wel ‘s. Al is ’t op ’t mement zô dè de ‘tocht der tochten’ op de tocht stù want ’t moet wel ùurst flink vriejze. De lesten tocht waar in ieder geval tien joar geleje, en ik kan oe vertelle: ik waar d ’r bè. Ôk kan ik oew vertelle: d ’r waar gin bal ôn! Ik ston mè ’n enkelde kamereuj bè de fienisj in ‘Ljauwert’. ’t Waar verekkes kauw, en keij druk. Ure stonne we te waachte op de snelste skôtsers, en toen ze eindeluk over de fienisj ginge, hakker niks van gezien: ’t waar te druk. Toen ik tuis waar moes ik op d ’n tv kèke wie detter gewonne ha. Ons moejer keek meej nor de tilleviesie. Moejers hebbe ’t soms over de gekste dinge. Zo begos ze over ’t feit dè iedereen doar rondliejp mè ’n oranje mutske op. Ja, dè hak wel gezien; doargiens stonne ze die ùt te dele. Oranje ijsmutse mè de naam erop van unnen rookworstefabrikant. Es vliege op ’n stront vloge de mense deropaf. Mar zo èigewijs ès ik ben: ik ha zo’n mutske nie nôdig. Mar al tien joar lang, ès ’t over diejen ellefstedetocht gi, dan begint ons moejer over die mutse. “Dè gè die gin het,’ zi ze dan, “en ze ware nog wel vur niks.” Dus ik hoop echt detter wir heel gauw unnen ellefstedetocht kumt. Want tien joar lang hebbik ’t volgehauwe ùm ’t nie te zegge, mar nou gokkut dan toch zegge: ik wil ôk zo’n mutske! TK
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=