d’n HaDeejer - 9 we hebben alle klimmetjes van de Ronde van Vlaanderen gedaan en het laatste stuk van het parcours van Parijs-Roubaix. Na 100 kilometer was het afzien en hebben ze me een beetje uit de wind gehouden, maar het ging goed. Het was mooi weer en we reden een gemiddelde van 30 kilometer per uur. De finish was ook mooi: je komt dan op de baan die je ook op de televisie ziet, en mensen staan je daar aan te moedigen, als ze zien dat het moeilijk gaat.” Henri: “Het was heel bijzonder om dit te kunnen doen, anderhalf jaar na de operatie. We wilden de dag dan ook afsluiten met een etentje en een pilsje. Maar ons pap vond even langs de McDonald’s meer dan genoeg. “Ik heb boterhammen bij en we rijden naar huis,” zei hij.” Hennie en Mariëtte kijken tevreden naar hun gezin. “Ze doen het allemaal goed.” Hennie: “Ik ben ervan overtuigd dat het wielrennen daaraan bijgedragen heeft. Je hebt er wilskracht en doorzettingsvermogen voor nodig. Dat komt je ook van pas in je leven en in het werk.” Het hele gezin in de krant in 1989 V.l.n.r.: gebukt Bram, Henri, Arno, Hennie, Tijn, Tom, Sjors en Mart op de wielerbaan Roubaix
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=