Na een aantal omzwervingen stuitte hij in 1980 op een bedrijf waarin hij helemaal tot zijn recht zou komen: het toen nog plechtstatig genaamde Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie, kortweg de PTT. “Om aangenomen te worden moest je onder meer een opstel schrijven”, herinnert René zich. “Dat van mij ging over mijn vakantie. Hoewel, een gedeelte daarvan. Ik schreef niet alles op wat ik allemaal had uitgevreten”, zegt hij met een ontluikende glimlach. “Postboj bleek geknipt voor mij. Een prachtige baan met veel vrijheid. Je kwam bij mensen waar je normaal niet over de vloer komt: ik at mee bij Frans en Anna van den Boom, en ging bij ‘Drie vur unne gulde’, bij Riek Verhoeven in Vorstenbosch, koffie drinken. En ook wel eens meegemaakt dat de verpakking van een seksspeeltje los bleek geraakt, nog voordat ik het bezorgd had. Lachen hoor.” Verhuizen Zo vaak als hij van hot naar her fietste om de post te bezorgen, zo vaak leek hij ook te verhuizen. Op zijn 28ste, toen hij het ouderlijk huis verliet, verkaste hij naar Loosbroek en al gauw naar Rosmalen. “Daar had ik een vriendin. Zij was het mooiste cadeautje dat ik ooit in mijn leven heb gehad. Maar ik kon het vrijgezellenbestaan niet missen.” Ook vertoefde hij een tijdje in de ´grote stad´ Den Bosch. “Daar kwam ik erachter dat ik toch echt een dorpsmens ben. Ik dacht: wat doe ik toch hier?” Hij keerde weer terug in Heeswijk, in de Pater van den Elsenstraat, bij Jos Donkers in een verbouwde hennenkooi. “Daarna verhuisde ik weer naar de Jan van de Boomstraat. Ik huurde daar samen met de vriend van mijn zus de boerderij van Jan van Os.We runden er een minicamping. De Bonte Os was twee jaar een groot succes”, lacht hij, “maar daarna was het afgelopen, want het mocht niet van wethouder Verkuijlen.” En weer verhuisde hij! Hij woonde een tijdje op de Laverdonk om vervolgens te verhuizen naar een bijgebouw bij Nel van der Heijden in de Aabrugstraat. “Nel en haar zus Jet woonden naast elkaar. Ook weer een heel gezellige tijd. Ik heb nog vaak met ze zitten kaarten , koffie drinken, en meegegeten”, blikt René terug. Ja, authentieke mensen, daar mag de rasechte Heeswijkenaar graag over praten. “Zoals An van der Wielen van 86, die nog steeds op zichzelf woont. Het zijn mensen met veel kennis die nu in de vluchtige maatschappij steeds meer verloren gaat. Het zijn ook mensen die nog ouderwets verhalen kunnen vertellen. Wie kan dat tegenwoordig nog?” Familiemens Drie jaar geleden kwam hij weer terug in de Zijlstraat, waar hij een huis deelt met Nico van Grinsven. In deze periode kreeg hij steeds meer genoeg van het postbedrijf waar hij voor werkte. “Niets ten nadele van de postbezorgers, maar het vak van postbode wordt steeds meer uitgehold, en dat alleen maar in het belang van de aandeelhouders”, zegt hij met duidelijke afkeuring in zijn stem. Van zijn moeder heeft hij veel wijsheid meegekregen. “Ik heb geleerd dankbaar te zijn, voor elkaar klaar te staan en plezier te hebben in het leven. Je zegeningen tellen.Maar ook humor en kunnen relativeren zijn heel belangrijk. En familie! Ik ben een echt familiemens en als we bij elkaar zijn hebben we de grootste lol.” Brabantse volksaard Hij heeft er nog even aan gedacht om bij de parketpolitie te gaan. Maar verder kwam het niet, omdat Suriname in zijn hoofd bleef spoken. Een land waar hij in 1997 voor het eerst kennis mee maakte. Theo Kleyngeld, een oude kameraad die zijn diensttijd in Suriname had voltooid, vroeg hem een keer mee te gaan naar het land. Voordat ze zouden vertrekken, overleed Theo echter. “We zijn toch gegaan. De volksaard daar sprak me meteen aan. Ik ben er nu al zes keer geweest. Surinamers lijken wel wat op Brabanders. Een Brabants kwartierke duurt daar zelfs een hele dag. Het leven is er eenvoudiger en rustiger.” Om de kost te verdienen wil hij er zelf een fietsverhuur gaan opzetten. “Met tweedehandse degelijke Hollandse fietsen. Misschien loopt het wel als een tiet.” Alles heeft hij intussen ervoor opgezegd, onder meer ook het koor Vivace waar hij bij zong. Hij gaat zich vestigen in een dorp vlakbij Paramaribo, Clevia. “Ik mag voorlopig wonen bij de familie Tirtosentono waar we goed bevriend mee zijn geraakt. Ik kom daar in een warm nest. Ik vertrek eind augustus en na een half jaar hak ik de knoop door.” Stopt hij nu ook met zijn rubriek Import in de Hadeejer? “Ja, kan niet anders. Maar misschien ga ik zelf wel een andere rubriek vullen, Export, over mijn belevenissen in Suriname.” Te oud vindt hij zich niet voor de stap die hij zet. “Het is nu of nooit.” TV 19
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=