19 raad, in de gemeenschap, aan de bar zelfs, maar ook door hatelijke anonieme brieven en hate-mail. Omgaan met kritiek valt niet mee, moet Peer toegeven. Maar voor kritiek ontwikkel je een wat dikkere huid en je ervaring leert je er mee omgaan. Alleen als er getwijfeld werd aan zijn integriteit, dan kon hij wel eens ontploffen. Wat hij ook altijd moeilijk vond was opmerkingen als: “Jullie doen toch wat jullie willen. Alles is toch al beslist. Jullie luisteren toch niet naar de burgers.”En dat terwijl hij en de ambtenaren juist hun best hadden gedaan om inspraak en medezeggenschap te organiseren. Dat was altijd de moeilijkheid met plannen: wanneer ga je ermee naar buiten. Als het vroeg was, kwam er kritiek op sommige varianten dat ze niet goed doordacht en voorbarig waren, als het laat was, kwam er kritiek dat alles al beslist en voorgekookt was. Maar het feit dat er altijd wel ergens kritiek was, heeft hem niet het plezier in zijn werk onthouden. Hoewel hij ook wel eens zwaar teleurgesteld en in de put thuis kwam, is het werken aan Bernheze over het algemeen heel bevredigend geweest. Niet winkelen bij de C1000, maar winkelen in je werk Het wethouderschap eiste zijn tol vooral voor de privacy. Dat gold ook voor de kinderen. Die wisten niet beter en niet anders. Ze zijn ermee opgegroeid. Maar ze deden zeker mee. Zeker is dat het hele gezin een grote rol speelde bij dit werk. Toen ze kleiner waren, moesten de kinderen in het weekend wel eens mee naar evenementen, waar het raadslid of de wethouder zijn gezicht eigenlijk moest laten zien. En dat was wat de kinderen betrof niet altijd van harte! Maar je was, en dat was een belangrijke ervaring voor het hele gezin, publiek bezit. Je deed alles in het openbaar. Gaan winkelen doet Dini al jaren alleen. Niet dat Peer niet mee wilde gaan om te helpen, maar iedereen klampte hem onderweg aan en de C1000 en de Jumbo waren dus voor Peer geen gewone winkels, maar een deel van zijn openbare werk. Hij ging niet winkelen in de C1000, hij ging winkelen in zijn werk. Gezellig een pilsje pakken was maar beperkt mogelijk. Je zag het soms al van verre aankomen. Iemand hield je in de gaten en zodra degene waar je mee zat te praten even het toilet opzocht, werd de plaats ingenomen en kwamen de vragen over de vergunning of het uitblijven ervan. Gelukkig was het nog niet zo dat Dini of de kinderen aangesproken werden op het werk van hun man of vader, maar Peer werd onvoldoende met rust gelaten. En dan was het ook nog zo dat hij in Heeswijk-Dinther de verpersoonlijking was van de politiek van Bernheze. Ook zaken waar hij niets mee te maken had of waar andere de verantwoordelijkheid voor droegen, werden in zijn schoenen geschoven. Dus was er van privé-leven eigenlijk alleen sprake tijdens de vakanties. De rest van die elf jaar leek het soms wel of het hele gezin Verkuijlen wethouder was! Nu is het niet zo dat Peer of het gezin eronder geleden hebben, maar als hij in de toekomst gaat winkelen gaat hij zich hoogstens bezig houden met de prijs en de kwaliteit van de boodschappen en onder de pils zal er voornamelijk gezellig gebuurt worden. Het afscheid Hij had zelf gedacht dat hij het afscheid wel wat afstandelijk zou kunnen verwerken. Uiteindelijk was het alleen maar het afscheid van een hele drukke baan. Maar dat viel tegen. Er zat toch aanmerkelijk meer emotie aan vast dan hij zelf had gedacht.Vooral het feit dat hij (de tweede pas) ereburger van Bernheze is geworden, heeft hem geraakt. Gelukkig hadden zijn collega’s ingezien dat een Koninklijke Onderscheiding niet zo bij Peer paste, maar de onderscheiding die daarvoor in de plaats kwam was niet alleen verrassend, maar ook zeer eervol en getuigde van respect voor het werk dat hij verzet had. Ook op het boekje en het bijbehorende Dossier-Kunstwerk dat hem aangeboden werd bij het officiële afscheid is hij trots. Uit de reactie van de collega’s en ambtenaren bleek ook dat ze weliswaar hard hadden moeten werken en dat er veel van hen geëist was, maar uit de manier waarop daaraan gerefereerd werd bleek de waardering voor de manier waarop. Dat had hem ook veel goed gedaan, want tijdens de zeer drukke werkzaamheden kunnen zulke dingen wel eens in het gedrang komen. Hoe gaat de familie verder? Dini heeft als lerares Engels haar eigen carrière uitgestippeld en haar eigen weg gevonden naast haar gezin. Voor haar zal er dus niet zoveel veranderen, behalve dat ze Peer wat meer zal zien in de weekenden en in de avonduren. Peer heeft zich voorgenomen om ruim tijd uit te trekken om na 10 april 2006 op adem te komen, ruimte te maken, het hoofd leeg te maken van Bernheze en om daarna pas weer invulling te gaan geven aan de rest van zijn leven. De pas gekochte (rode) bank in de huiskamer zal daarbij een centrale rol spelen! Eén idee heeft al min of meer vaste vormen aangenomen. Samen met Mart Smits (Veghel) en Johan Smulders (Vught), beide ook ex-wethouders, heeft Peer een soort pool opgericht om gemeentes die problemen krijgen met verdwijnende wethouders tijdelijk uit de brand te helpen. Ze bemoeien zich dan niet met de politieke achtergronden en met de conflicten, maar houden de winkel gaande, doen tijdelijk het werk, om zo aan die gemeente ruimte te verschaffen de problemen op te lossen. Terugdenken is gedurende de afgelopen twintig jaar door de hectiek van het werk te weinig gebeurd. Die bezinning moet er nu komen. Vooruitdenken kan ook in alle rust. En op basis van die bezinning zal er voor Peer en Dini best een aardig plan voor de toekomst uitrollen. Daar hebben ze alle vertrouwen in. BvS ‘Het wethouderschap eiste zijn tol vooral voor de privacy, dat gold ook voor de kinderen’
RkJQdWJsaXNoZXIy MjU2Mzc=